5 vragen aan klimmer Niek de Jonge

Niek de Jonge klimt veel, voor zijn werk is hij industrieel klimmer en in zijn vrije tijd zoekt hij bij voorkeur afgelegen en voor hem onbekende alpiene gebieden of lange rotswanden op. Klimethiek vindt hij erg belangrijk, de stijl waarin een berg wordt beklommen is belangrijker dan het uiteindelijke doel. 

Waar is je liefde voor bergen en klimmen ontstaan?

Mijn liefde voor het klimmen is ontstaan op een indoorwand in Nederland, waar ik in 2001 door mijn oom mee naar toe werd genomen. Snel daarna ben ik met een studiegenoot een weekend meegegaan naar Berdorf in Luxemburg, waar we kampeerden en een vuurtje stookte in een grot.

In 2006 in Australië en Nieuw Zeeland is mijn passie ontstaan voor lange routes, die zelf afgezekerd moeten worden. Daarna ben ik vijf jaar op rij naar Yosemite (USA) geweest om bigwalls te beklimmen, meerdaagse beklimmingen waarbij je dus aan de wand overnacht. Deze ervaring heb ik meegenomen naar de Alpen waarbij lange, avontuurlijke, technische en afgelegen routes mij het meest aanspreken. Tegenwoordig ligt mijn liefde bij het spleetklimmen. De meest pure en esthetische vorm van klimmen als je het mij vraagt!

Wat herinner je je nog van je eerste bergbeklimming?

Mijn eerste bergbeklimming was gelijk één van de seven summits, de Kilimanjaro (5895 m). Samen met een vriend uit Utrecht zijn we in 2002 afgereisd naar Tanzania om de langere en mooie ‘Machame’ route te beklimmen. Zes dagen klimmen we van het tropisch regenwoud tot de desolate kraterrand van de vulkaan. Hoewel het beklimmen van de Kilimanjaro totaal geen technisch klimmen met zich mee brengt, kijk ik nog steeds met veel trots terug op deze beklimming.

Twee dagen voor onze toppoging ontmoeten we een Engelsman die geen extra acclimatisatie dag had gekozen. De avond voor onze toppoging hoorden we dat hij met ernstige hoogteverschijnselen van de berg is gehaald. Tijdens onze toppoging klimmen we midden in de nacht gestaag voorbij andere mensen die kotsend langs de route staan. Ik moet mijn zware maglite steeds wisselen van hand omdat deze zwaar en ijskoud is. Een hoofdlampje kende ik toen nog niet, zo weinig ervaring had ik. Op de kraterrand is mijn hoofdpijn bijna ondraaglijk en krijg ik tranen in mijn ogen. Als ik het houten topbord zie met op de achtergrond de opkomende zon beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Familie en vrienden hadden voorspeld dat ik de berg niet ongetraind kon beklimmen. Op de top vallen we elkaar in de armen en bouwen samen een steenmannetje voor de moeder van Gerben, die hij niet lang daarvoor had verloren.

Met wie ga je meestal de bergen in?

Mijn beste klimmaten zijn tegenwoordig Jefta Smit en Niels van Veen. Met Jefta heb ik grote routes in de Alpen kunnen klimmen, zoals de Gervasutti op de oostwand van de Grandes Jorasses en Divine Providence op de zuidkant van de Monte Bianco. Ook hebben we samen de eerste Nederlandse beklimming van de Cerro Fitzroy (3405m) in het beruchte Patagonië op onze naam staan. Van Niels van Veen heb ik leren ijsklimmen en een beetje leren toerskiën. Met Niels heb ik vorig jaar nog het Dru Noord Couloir beklommen.

Voor de rest klim ik erg graag met veel verschillende mensen, zoals mijn vrienden van Ettringen en Klimmuur Utrecht. Eigenlijk klim ik graag met mensen waar ik een goed gevoel bij heb en die gewoon tijd hebben. Want het is vaak zo jammer dat we allemaal zo druk zijn met onzinnige dingen als werk en andere verplichtingen.

Wie is je voorbeeld?

Ik heb geen voorbeeld. Ik probeer zoveel mogelijk mijn eigen leven te leiden en mij niet teveel te laten leiden door mijn omgeving. Dat is tegenwoordig niet makkelijk met facebook en andere social media. Maar ik denk dat je moet uitgaan van je eigen kwaliteiten en gebreken en daar vrede mee moet vinden. Uiteraard kijk ik wel tegen een hoop klimmers op. Ik denk dat ik de namen niet hoef te noemen. Ook kijk ik op tegen de jeugd die ik af en toe klimles geef. Hun enthousiasme is ontzettend inspirerend. Dat ze mij er faliekant uit klimmen is fantastisch, maar om eerlijk te zijn ook wel een klein beetje confronterend.

Welke berg zou je ooit nog eens willen beklimmen?

Als ik een boek open sla of over het internet surf dan vliegen de ambities en nieuwe doelen mij letterlijk om de oren. Als ik in een klimgids blader kan ik heel nerveus en ongeduldig worden omdat er gewoon nog zoveel te doen is. Er zijn zoveel mooie gebieden en bergen op de wereld dat ik nu al weet dat ik te weinig tijd heb om al mijn ambities te vervullen.

Toch is de Cerro Torre in Argentinië een berg die ik heel graag nog zou willen beklimmen. Hopelijk is het Jefta en mij gegund deze berg aan het einde van dit jaar te beklimmen. In december reizen we namelijk naar Patagonië om het te proberen, fingers crossed...

Lees de blogs van de vele klimreizen van Niek op zijn website. Niek de Jonge organiseert ook klimcursussen en wordt gesponsord door Rab