De 10 hoogste bergen van Oostenrijk
Oostenrijk is bij veel bergbeklimmers populair om zijn vele hoge majestueuze bergen die boven alles en iedereen uitstijgen. Bergwijzer zet de tien hoogste bergen van Oostenrijk voor je op een rij.
Großglockner (3798 meter)
Met zijn 3798 meter hoogte is de piramidevormige Großglockner de hoogste berg van Oostenrijk. Men slaagde er op 28 juli in 1800 voor het eerst in om de bergtop te bereiken. De Großglockner ligt op de grens tussen Karinthië en Tirol, in de Hohe Tauern en is onder andere geliefd om de Pasterze-gletsjer. Deze ligt aan de voet van de Großglockner en is met een lengte van 9 kilometer de grootste gletsjer van Oostenrijk.
Op en rond de berg is veel te doen. Veel ervaren klimmers banen zich een weg naar de top van de berg, maar wie het wat rustiger aan wil doen, kan zich uitleven op een van de vele wandelroutes rondom de Großglockner. En ook sportklimmers en ijsklimmers kunnen zich uitleven. Op de hellingen zijn veel klimroutes te vinden. De bekendste ijsklimroute, de Pallavicini, loopt over de noordoostwand van de berg en is vernoemd naar Alfred von Pallavicini, die op 18 augustus 1876 de route beklom.
Een bekende attractie is de Großglockner Hochalpenstrasse, een autoroute van Heiligenblut naar Fuchs, die tussen 1929 en 1935 is aangelegd, toen al vooral als toeristische attractie. Vanaf de weg heb je een fantastisch uitzicht over de bergwereld, maar niet alleen daarom is de weg bijzonder. De weg zelf, en haar geschiedenis, zijn zo uniek dat de Hochalpenstrasse UNESCO werelderfgoed is geworden.
Wildspitze (3774 meter)
Net iets lager dan de Großglockner is de Wildspitze, maar deze is met zijn 3774 meter wel de hoogste berg van de Oostenrijkse deelstaat Tirol. De zuidtop van de berg werd voor het eerst beklommen in 1848. Vanaf de zuidtop werd tevens een verbinding gemaakt naar de hoger gelegen noordtop, die pas in 1861 voor het eerst werd beklommen.
Vanwege de afsmelting in de loop der jaren heeft de noordelijke top een deel van zijn hoogte verloren: deze top is tegenwoordig lager dan de zuidelijke bergtop. De makkelijkste manier om de berg te bereiken is via de kabelbaan vanaf Mittelberg. Voor het beklimmen van de op de berg gelegen routes is ervaring met het klimmen op vergletsjerde bergen noodzakelijk.
Weißkugel (3739 meter)
De Weißkugel ligt net als de Wildspitze in de Ötztaler Alpen en is 3739 meter hoog. Vanwege de centrale ligging op de grens van Oostenrijk en Italië heeft men vanaf de berg een goed uitzicht over de Alpen. Hoewel er onenigheid over bestaat is de berg volgens de meeste bronnen voor het eerst bedwongen in 1861. De berg kent verschillende routes die over diverse gletsjers naar de top leiden. De eenvoudigste route begint bij de Oberetteshütte , die aan de zuidkant van de berg is gelegen.
Großvenediger (3666 meter)
De Großvenediger ligt evenals de Großglockner in de Hohe Tauern en is 3666 meter hoog. De bergtop, die pas veertig jaar na de eerste beklimming op 3 september 1841 werd bereikt, bestaat volledig uit ijs. Het is een zeer geliefde berg onder toeristen en daarom kan het druk zijn tijdens het beklimmen ervan. In de zomer kan het aantal bergbeklimmers namelijk oplopen tot honderden per dag. Daarnaast is het lastig om de top te bereiken in de zomer, omdat de sneeuw dan zachter is. In de winter is het rustiger en wordt de berg ook gebruikt voor skitours.
Hinterer Brochkogel (tussen 3628 en 3635 meter)
Er bestaat enige twijfel over de hoogte van de Hinterer Brochkogel (ook wel Prochkogel genoemd), maar deze ligt in ieder geval tussen de 3628 en 3635 meter. De berg, die voor het eerst beklommen werd op 2 augustus 1958, ligt samen met de Weißkugel en de Wildspitze in de Weißkam, een subgroep van de Ötztaler Alpen. De top is te bereiken vanaf verschillende berghutten, namelijk vanaf de Breslauer Hütte, de Vernagthütte, de Braunschweiger Hütte of het Taschachhaus. Het beklimmen van de Hinterer Brochkogel wordt overigens vaak gecombineerd met een route over de Wildspitze.
Hintere Schwärze (3628 meter)
De eerste beklimming van de 3628 meter hoge Hintere Schwärze, die eveneens in de Ötztaler Alpen ligt, vond plaats op 10 september in 1867. Het gedeelte aan de noordkant van de berg is tot aan de top bijna volledig van ijs. De zuidkant bestaat uit een rotswand.
De bekendste en eenvoudige gletsjerroute, die bovendien vele prachtige uitzichten biedt, loopt over de westelijke zijde, via de Martin-Busch-Hütte naar de top. Voor de vergevorderde, stoere beklimmer die niet schrikt van vergletsjerde ijswanden worden er ook specialisatiecursussen georganiseerd die je over de noordelijke kant van de berg leiden.
Similaun (3607 meter)
De imponerende berg Similaun ligt ten oosten van de Hintere Schwärze en is 3607 meter hoog. De top werd al voor het eerst bereikt in 1834, maar is vooral bekend geworden, doordat twee bergbeklimmers in 1991 een ijsmummie vonden op de Hauslabjoch in de buurt van de top van de Similaun. Deze gemummificeerde man leefde rond 3300 voor Christus en is tevens de oudste mummie die ooit in Europa is gevonden.
De gebruikelijkste route naar de top van de Similaun is een relatief eenvoudige gletsjerwandeling, die geschikt is voor beginnende gletsjerwandelaars. De berg kan alleen in het voorjaar, na een winter met veel sneeuw, beklommen worden. Tegenwoordig is het onder toeristen ook populair om een meerdaagse ski-route te ondernemen.
Vorderer Brochkogel (3565 meter)
Deze berg is 3565 meter hoog en werd voor het eerst beklommen in 1851 tijdens een militaire landopmeting. De bergtop werd voor het eerst bereikt tijdens een toeristische beklimming in 1862. De Vorderer Brochkogel wordt gekenmerkt door verschillende klimroutes, die vooral in de zomer worden gebruikt.
De eenvoudigste route start in de Breslauer Hütte en loopt over de zuidelijke bergkam. Deze route leidt je in een natuurlijke lijn door een uitgestrekt sneeuwlandschap naar de top, waarbij de klim niet steiler wordt dan 45 °. De top biedt een goed uitzicht over het Ötztal en de Wildspitze.
Großes Wiesbachhorn (3564 meter)
De Großes Wiesbachhorn heeft een hoogte van 3564 meter en behoort samen met de Großglockner tot de Glocknergroep. De berg wordt gekenmerkt door zijn indrukwekkende scherpe kammen en steekt ver boven omliggende bergtoppen uit.
Hoewel de eerste beklimming van de berg al plaatsvond in 1865, word de eerste beklimming van de noordwestwand in 1924 als een belangrijker ijkpunt in de geschiedenis gezien. Dit heeft te maken met het feit dat er toen pas voor het eerst ijsboren werden gebruikt om de steile en dikke ijslaag te trotseren. De gebruikelijke route, die ook onder beginners populair is, start vanaf het Heinrich Schwaigerhaus en loopt over de Kaindlkam.
Rainerhorn (3559 meter)
Hoewel er negen bergen in Oostenrijk hoger zijn dan de Rainerhorn, is deze met zijn 3559 meter zeker de moeite waard vanwege het uitzicht. De berg behoort samen met de Großvenediger tot de Venedigergruppe, de groep bergen die het westelijke deel van de Hohe Tauern beslaat.
De berg werd voor het eerst beklommen in 1859 en is vandaag de dag alleen toegankelijk via een high-tour over de gletsjer. De gebruikelijke route voor ervaren klimmers (die bovendien in het bezit moeten zijn van apparatuur voor gletsjertochten) start in het Defreggerhaus en loopt over het pad Rainertörl.
