Uitgelezen: de acht bergen
Door de liefde van zijn vader voor het bergwandelen leert de jonge Pietro uit Milaan tijdens de vakanties de rust en gemoedelijkheid van het leven in de bergen in Val d’Aosta kennen. Hij knoopt er een vriendschap aan met de stugge Bruno, een jongen van het type harde-bolster-zachte-pit uit het dorp die zijn harde, eenzame leven voor geen geld zou willen opgeven, ook al bloedt zijn dorp stilletjes aan dood. Jaren later, na zijn studies en periodes werken in Nepal, brengt een beschikking in het testament van zijn inmiddels gestorven vader Pietro terug naar de vakantieplek uit zijn jeugd. Samen met Bruno knapt hij een oude almboerderij op, waarin Bruno en zijn vriendin tegen alle gezond verstand in een traditioneel boerenbestaan proberen op te bouwen.
Wie van bergen houdt en De acht bergen, de eind vorig jaar verschenen autobiografische roman van de Italiaan Paulo Cognetti, leest heeft op bijna elke pagina een moment van verwondering en déjà vu: dat gevoel ken ik, of: ik wou dat ik het zelf ook zo mooi kon beschrijven! Hoewel er feitelijk niet zo heel veel gebeurt worden er met enkele grote tijdsprongen toch enkele decennia overbrugd. Daardoor neemt het verhaal het tempo aan van het traditionele leven in de bergen. “Alles is veranderd en niets is veranderd”, stelt Pietro vast. Het verhaal kabbelt voort op het ritme van de bergbeek waarlangs Pietro op zeker moment dagelijks met zijn ezel van de alm naar het dorp loopt en terug. Pietro’s beschrijvingen als vertellende ik-persoon van landschappen, geuren, gevoelens, herinneringen en indrukken zijn fijnbesnaard en vormen de grote charme van deze roman.
Tijdens het lezen van vooral die beschrijvende passages kwam meermaals een zeker gevoel van spijt in me op, namelijk dat ik ooit met mijn avondcursus Italiaans al na twee jaar ben gestopt. Dan had ik Le Otto Montagne kunnen lezen. Was ons Nederlands maar zo muzikaal als het Italiaans! Aan de vertaling door Yond Boeke en Patty Krone ligt het trouwens niet; die hebben zichtbaar hun best gedaan om een zekere ritmiek in de Nederlandse zinnen te stoppen. Deze vertaling is zo goed als een Nederlandse vertaling worden kan.
Her en der heb ik al meermaals gelezen dat dit een roman over alpinisme zou zijn. Wellicht geschreven door recensenten die het boek niet of zeker niet aandachtig gelezen hebben. Er komen weliswaar enkele klimscènes voor en Pietro vermeldt terloops enkele beklimmingen die hij gedaan heeft, maar die passages zijn opvallend kort en bijna onbelangrijk. De acht bergen is een Heimatroman met een beperkt aantal personages, over vriendschap en liefde tussen mensen en hun verknochtheid aan hun streek. En de titel? die slaat op acht heilige toppen in Nepal, het land waar Pietro enkele periodes van zijn leven woont en werkt maar waarover hij niet zoveel kwijt wil. Één keer, ergens halfweg het boek, mijmert hij dat hij misschien ooit wel eens alle acht bergen zou willen beklimmen. Het verband met de rest van de roman ontgaat mij alsnog (een andere reden dan dat de uitgever deze titel commercieel goed vond klinken, kan ik niet bedenken).
De acht bergen is een trage roman. Er ‘gebeurt’ pas iets schokkends in de laatste pagina’s van het allerlaatste hoofdstuk. Bestsellerveelvraten kunnen daarom de grootste moeite hebben met een slechts 239 pagina’s tellend verhaal over zwijgzame mensen die in de bergen willen zijn. Verwacht je niet te veel actie en zitten de bergen jou ook in het bloed, zoals bij Pietro en Bruno, dan is De 8 bergen een aanrader. (Jonathan Vandevoorde)
De acht bergen, Paolo Cognetti, De Bezige Bij, ISBN 9789023466413, € 19,99
