Sfeer

De vakantie is net begonnen en het sneeuwt in Nederland. Ik denk aan vorig jaar. De Wintereinbruch was toen spectaculair. Tonnen sneeuw kwamen er vlak voor de kerstdagen uit de Oostenrijkse hemel vallen, en we hebben het geweten.

We waren onderweg naar onze vakantiebestemming. Het was tegen middernacht. Uitgerekend na twee dagen onafgebroken witte buien moesten wij de laatste, zeventien kilometer lange, pasweg in de sneeuw omhoog. In de lichtbundel van de koplampen verscheen een feeëriek Winterwonderland. De dennentakken hingen krom onder het gewicht van een dikke sneeuwjassen. Een hert schrok op en verdween in de bosrand. Er lag een aardig laagje vers poeder op de weg: de sneeuwruimers waren zo te zien al een tijd niet meer langsgereden. Ik had echter geen zin om kettingen om te leggen. Ik dacht: ik waag het erop, mijn winterbanden brengen ons veilig naar de top.

In tweede versnelling sjokte de auto omhoog. Continu werd ik ingehaald door vierwielaangedreven hardrijders, maar ik liet mij niet intimideren. Bijwijlen terugschakelend naar de eerste versnelling nam ik die bochten zonder het gevoel ooit in de slip te gaan of vast komen te zitten. Die winterbanden waren uitermate doeltreffend op deze boterzachte ondergrond.

Naarmate we stegen werd de laag poeder alsmaar dikker. Toen we de hopen sneeuw onderaan langs het chassis hoorde schrapen, kregen we het toch wel wat benauwd. Maar we waren er bijna. Met klamme handen en zweetkringen onder de oksels bereikten we uiteindelijk een vol uur na het begin van de klim onze vakantiewoning.

De volgende dag settelden we ons in een soort vakantieroutine. De stilte was indrukwekkend – we waren de grote bezoekersstroom een dag voorgebleven. Twee mensen waren bij een chalet sneeuw aan het scheppen om een doorgang naar de voordeur te maken. Voor de rest was er niemand. En het bleef maar sneeuwen. We genoten volop.

De sfeer zat er meteen goed in. In Oostenrijk weten ze hoe ze kerst moeten vieren. Radio Anabella speelde een hele week lang alleen maar kerstliedjes: Have Yourself A Merry Little Christmas, een Duitstalige Nu zijt wellekome en ook Stille Nacht (in een croonerversie van Nat King Cole). Echte klassiekers dus, zoals kerst hoort te klinken, geen geweeklaag van Wham! of gekwetter van Mariah Carrey. Mach's gescheits, zeggen ze in deze hoek van de Alpen: als je iets doet, doe het dan goed. Natuurlijk hebben ze de topografie mee: op 1700 meter hoogte is elke kerst gegarandeerd een witte kerst en sneeuwkanonnen hebben ze aan deze kant van de berg bij mijn weten nog nooit ingezet.

's Avonds op de Oostenrijkse televisie waren het dan de variétéprogramma's die de stemming brachten. Heel veel sneeuw, lichtjes en kitsch, maar uitermate gescheits gemacht. Nationale held Hansi Hinterseer verscheen in een naar zichzelf genoemd programma waarin hij voor het oog van de camera zijn liefde voor zijn bergheimat bezingt.

In de entr'actes verklapt hij, als een leerling van David Attenborough, wetenswaardigheden over bergdieren en gletsjers. Om beurten mogen lokale schlagerhelden een nummertje in de openlucht brengen, tegen een indrukwekkende bergcoulisse. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat deze muziek thuis niet aan mij besteed is, maar hier hoort het er gewoon bij, net zoals almdudler en Hefe Weizen, apfelstrudel of Kaiserschmarrn. Pas wanneer de Klostertaler het na de zoveelste solo van Hansi op een jodelen zetten, gingen mijn oren tuiten en zette ik de tv uit.

Op kerstavond, onderweg naar onze woning, zagen we in het kantoortje van de skischool nog roering. Het was tegen vijven en we dachten dat ze nog open waren. We wilden nog iets vragen over de lessen van de volgende dag en duwden de voordeur open. De geur van wierook walmde ons tegemoet. De baas had zijn personeel opgetrommeld voor een kerstborrel en de sfeer zat er al goed in. Hij kwam meteen op ons af, wenkte ons naar binnen en schonk elk van ons een schnaps in (ondanks aandringen van zijn kant bleef onze vijfjarige halsstarrig weigeren).

Na het obligate proosten werden we één voor één gezegend met een zwaai van het wierookvat om ons hoofd. "Om je te beschermen tegen onheil en ziekte"," zei de baas, waarop hij per ongeluk het vat tegen dochterlief haar hoofd aan tikte. Gelukkig had ze haar skihelm op. Het werd een sfeervolle avond.

Ik wens iedereen fijne feestdagen toe!