Wandelen in de nacht bij Engelberg

“Hoi Zäme” klinkt het vanuit het donker waar we op een bankje op de Planggenstafel (1982m) een man ontdekken.  Het is Grigel Menon, de Hüttenwirt van de Rugghubelhütte, ons doel van vanavond. Hij staat op, geeft ieder van ons een hand en een chocoladereep, en tovert uit zijn rugzak 9 glaasjes en een fles Schnapps. Op het moment dat we het glas heffen, komt de bijna volle maan achter de Fulenwassergrat vandaan. Perfecte timing.

Ruim vier uur eerder, om 18:00, zijn we met de laatste gondel van de Brunnibahn vanuit Engelberg naar bergstation Ristis (1600m) omhoog gegaan. In het gelijknamige restaurant werd ons groepje van 8 een 3-gangen diner geserveerd waarna we in de laatste zonnestralen op weg gingen naar de Rugghubelhütte op 2290m in het kader van de 8e Schweizer Wandernacht.  

De maan verlicht de omliggende, besneeuwde toppen

De lege glaasjes en de fles gaan weer in de rugzak en we volgen Grigel voor het laatste deel van onze tocht. Volgens het gele wandelbordje nog een uur, maar het is (bijna) donker en het grootste deel van het bergpad is, ondanks de officiële start van de zomer, verborgen onder een dik sneeuwdek. Na ruim een uur wandelen, glijden, en glibberen komen we iets over elven bij de hut aan en laten ons vermoeid op de houten banken op het terras vallen. We genieten van het uitzicht op Engelberg, 1300m onder ons. De maan verlicht de omliggende, besneeuwde toppen. We krijgen het koud en besluiten naar binnen te gaan.

Via een glad, besneeuwd trappetje lopen we buitenom naar de Schuhraum, waar we de bergschoenen inwisselen tegen crocs. Te zien aan het aantal bergschoenen verblijven er nog zo’n 40 wandelaars in de hut, maar in de Gästestube zitten alleen twee Engelsmannen aan het bier. De rest is al naar bed. Een goed voorbeeld doet goed volgen dus bestel ik ook een bier. Met de rest van de groep en Grigel zitten we nog wat na te praten als ik plotseling iets zachts in mijn nek voel. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de pikzwarte huttenkat die op de kraag van mijn fleecevest is gekropen. Slechts een paar weken oud en nu al het middelpunt van de belangstelling. Vooral als hij afdaalt en onze rugzakken begint aan te vallen. Ruim na middernacht valt hij in slaap en besluiten wij zijn voorbeeld te volgen.

De Rugghubelhütte

De Rugghubelhütte is in 2010 volledig gemoderniseerd. Geen Matratzenlager met dekens, maar verschillende kamers met stapelbedden. Onze kamer, Laucherenstock, heeft 4x2 slaapplaatsen met dekbedden. We blijken met ons vijven hier te slapen, drie andere leden van de groep hebben in een andere kamer onderdak gevonden. Nog even tandenpoetsen en dan slapen. Zondag bijtijds op, ontbijten kan tot 8:00.

Het is 6:15 als ik wakker word van krakend hout. In de kamer boven ons lopen mensen, op de gang klinken stemmen. Onze kamer is nog in diepe rust. Ik blijf nog even liggen tot 7:00 en loop de twee trappen af naar de wasruimte. De hut gonst van de activiteit. De meeste mensen zitten al aan het ontbijt. Ik kleed me aan, pak mijn camera, en ga het terras op. Engelberg ligt verscholen achter een dik wolkendek maar boven de hut breekt de hemel open en zijn blauwe stukken zichtbaar. De zon strooit lichtvlekken op de omliggende, besneeuwde toppen. Een mooi begin van de dag.

Zicht minder dan 25 meter

Na het ontbijt neem ik afscheid van de groep en de Huttenwirt en ga vanaf de Rugghubel nog wat foto’s maken. Al gauw trekt het helemaal dicht en wordt het zicht minder dan 25 meter. Ik besluit naar Engelberg af te dalen. Tot aan de Planggentafel is het een speurtocht (had ik mijn GPS maar meegenomen), kleine stukjes pad afgewisseld met grote sneeuwvelden. Voetsporen die soms alle kanten opgaan. Regelmatig hoor ik het waarschuwingsgeluid van Alpenmarmotten en zie ik ze over de sneeuwvelden naar hun veilige holen rennen.. Uiteindelijk, na ruim een uur speuren en zwoegen, kom ik op bekend terrein. De sneeuwvelden liggen nu achter mij en ik wandel het dal in. Het is hier doodstil, de nevel dempt alle geluiden. In de buurt van Ristis wordt het pad breder en uiteindelijk geasfalteerd. Hier lopen koeien op de weg die mij niet begrijpend nastaren.

Bij Ried, op 1513m, kan ik kiezen uit de directe weg naar Engelberg (geasfalteerd, 1 uur) of via Horbis (bospad, 1 uur 25 minuten). Het wordt de langste en wel om de volgende 3 redenen: niet geasfalteerd, niet te snel beneden zijn en een onbekend pad. Het zicht is ondertussen beter geworden. Het pad naar Horbis gaat door een bos dat tegen een steile helling groeit. Het pad is smal, langs een bijna loodrechte helling en zit vol met gladde boomwortels. Ondanks de nevel en voorspelde regen later op de dag, kom ik toch wandelaars tegen. Het blijft het nationale tijdverdrijf op zondag in Zwitserland: wandelen. Op elk weertype kan je je kleden.

Om exact 13:00, vier uur na mijn vertrek bij de hut, arriveer ik op de parkeerplaats van de Brunni Bahnen. Rugzak af, bergschoenen uit en in de auto richting huis. Terwijl ik Engelberg uitrij begint het te regenen. Perfecte timing als afsluiting van een perfect wandelweekend.

De Schweizer Wandernacht is een initiatief van het Verband Schweizer Wanderwegen en vind dit jaar voor de 8e keer plaats. Wandelaars hebben een keuze uit ruim 50 wandelingen van verschillende moeilijkheidsgraad verdeeld over geheel Zwitserland, die plaatsvinden in het weekend het dichtst bij volle maan. Dit jaar is dat de nacht van 22 op 23 juni, in 2014 sluit de datum beter aan bij de Nederlandse vakanties: 14 juli.

Voor meer informatie: 

www.wandernacht.ch - de site van de Schweizer Wandernacht         

www.brunni.ch - de site van Brunni Tourismus, Engelberg 

www.rugghubel.ch - de site van de Rugghubelhütte