Kort reisverslag uit Val Gardena, Italië

De zomervakantie van 2008 veranderde mijn leven. Tijdens een rondreis door het Westen van Canada maakte ik voor het eerst kennis met de overweldigende schoonheid van de bergen. De weidsheid, de rust, het voortdurende spel tussen wolken en zon waardoor elk moment een ander uitzicht opleverde… Ik zat er middenin en genoot van elke seconde. Zo’n gevoel van gelukzaligheid had ik niet eerder ervaren. Alle stress van mijn drukke baan en het hectische leven in Nederland leken weg te glijden in de felblauwe gletsjermeren, of door te wind te worden meegenomen over de bergtoppen. Mijn verslaving aan de bergen was een feit.

Na een bergwandelvakantie in Oostenrijk in 2009 en wederom in West-Canada in 2010, vertrok ik in 2011 naar de Dolomieten. Wéér een bingo! De prachtige wandelingen (goed voor lichaam én geest) voerden mij uiteindelijk naar een hoogte vanbijna 3000 meter. De verbrande calorieën en het verloren vocht werden steevast aangevuld bij een berghut, waar het vrijwel altijd goed toeven was en waar men niet opkijkt van een bezweet gezicht.

De Dolomieten smaakten naar meer. Afgelopen juli verbleef ik, samen met mijn echtgenoot, een week in Val Gardena en (naar aanleiding van een artikel in Bergen Magazine) een week in de Sextener Dolomieten. Inmiddels bewapend met een zwaardere categorie bergschoen, hebben we prachtige routes gelopen over bergkammen, langs afgronden en geklauterd over rotspartijen. De rust en het gevoel één te zijn met de natuur, geeft mij een enorm gevoel van vrijheid. Daarnaast is de fysieke uitdaging voor mij een belangrijk aspect. Afzien leidt uiteindelijk tot (meer) voldoening en door grenzen op te zoeken word je beter in wat je doet. Dat de maximale hoogte dit jaar bleef steken op 2447 hoogtemeters, ten opzichte van 2900 meter vorig jaar, voelt diep in mijn hart dan ook een heel klein beetje teleurstellend.

Maar dat gevoel is snel weg als ik me mijmerend over de foto’s buig en in gedachten terugga naar die ongelofelijk mooie natuur en de schitterende wandelingen. Naar de bergen die je alle stress doen vergeten en je doen beseffen dat jij maar één klein onderdeeltje bent van alles wat er is op deze aardbol. Eén van de hoogtepunten was voor mij het uitzicht bij deTreCime di Lavaredo (de Drei Zinnen), in de Sextener Dolomieten. Hoewel het er absoluut te toeristisch was, was het uitzicht adembenemend. Bij het terugkijken van de foto’s, met de strakke blauwe luchten op de achtergrond, besef ik dat ik nooit meer iets anders wil dan wandelen in de bergen. Dat deze liefde voor altijd zal blijven bestaan…
Door: Ingrid Mols