Onweer tijdens de klettersteig in de Dolomieten

Sinds de zomer van 2006 is onweer nooit zómaar onweer. Nee, onweer is voor mij: ome Leo, Maximiliaan en twee Italianen. Met zomerse onweersbuien moet ik vaak denken aan een bijzondere ervaring van toen.

Tijdens onze vakantie in de Dolomieten besloten we, manlief – drie kids en ik, op een mooie dag de Maximiliaan-klettersteig te gaan doen. Een bergtocht met verschillende passages waar je staaldraden gebruikt om jezelf te zekeren.

We waren al een tijdje gevorderd, en we hadden de top bijna bereikt, toen we in de verte onweergerommel hoorden. Mijn man en ik keken al eens naar elkaar…is het echt onweer of misschien een vliegtuig… we wisten natuurlijk wel beter. Het was echt onweer maar in de bergen kan het alle kanten op. We bleven hoop houden dat het onweer een andere kant zou opgaan… Eenmaal boven op de bergkam hadden we een prachtig vergezicht over de Dolomieten maar behalve dat mooie landschap zagen we ook de reusachtige onweersbui aankomen die we in verte al hadden gehoord. Het was een schitterend natuurverschijnsel waar we even vol verwondering maar ook angstig naar stonden te kijken. Een enorm gordijn van regen zagen we op ons af komen en een flinke wind stak op. Het was heel eng en ik maakte me zorgen over de kinderen. Mijn jongste dochter was net zo bezorgd als ik en zei: Mam, als we nu eens vragen of ome Leo ervoor zorgt dat het onweer weg gaat... Nu is ome Leo helemaal geen oom van haar. Nee, ome Leo is een oom van haar vriendinnetje. Daarnaast was ome Leo een broer van een oud-schoolgenoot van mij. We voelden ons dus wel een beetje verbonden met “ome Leo”. Ome Leo was pas overleden en in de beleving van mijn jongste zou hij vanuit de hemel best kunnen helpen… Lieve schat, zei ik, dat is een goed idee, maar ik denk dat ome Leo het onweer niet meer kan tegenhouden. Die onweersbui gaan we hoe dan ook over ons heen krijgen…maar… als je ome Leo om hulp wil vragen…dan doe dat maar…..Ik zal ome Leo ook vragen… Ondertussen naderde de regen gestaag en het gerommel klonk steeds dichterbij. Daar zaten we dan, boven op een bergkam en een beetje beschermd door wat rotsen. Vlug de regenkleding aangedaan ...en afwachten maar… Op het moment dat het onweer en de regen recht boven ons hing stonden er ineens, uit het niets, twee Italianen voor onze neus! Het waren wat oudere mannen. Ze bleven samen met ons schuilen voor het noodweer en ik was daar zo blij mee. Ik voelde me, gek genoeg, veilig bij die vreemde mannen. Ze stelden ons gerust…het was maar een bui en het zou zo allemaal voorbij zijn. Een van de mannen ging zelfs op zijn gemak water tappen. Hij hield zijn drinkfles tegen een rotswand en liet het regenwater er in druppelen. Ik was diep onder de indruk van die langharige grijze man die schijnbaar heel relaxed was met het geweld boven ons. De Italianen kregen gelijk, het was een korte maar hevige bui en het werd weer droog. We namen afscheid van elkaar en bedankten hen voor hun gezelschap in het angstige moment op de berg. Een van mannen riep ons nog na dat er een stukje verderop een noodafdaling was. Hij adviseerde ons die afdaling te nemen. Hij zag vast dat we er doorheen zaten. We gingen verder en na een tijdje ontdekten we de plek waar we naar beneden konden. De temperatuur was behoorlijk gedaald. Bibberend van de kou, en de schrik, kwamen we weer op de weg die naar de berghut leidde. In de berghut zijn we even op adem gekomen met warme chocolademelk. Naast ons zaten twee Amerikanen en zij hadden al gauw in de gaten dat we de Maximiliaanklettersteig hadden gelopen. We raakten aan de praat want ook zij hadden die tocht gelopen en waren net voor het onweer weer veilig beneden. We vertelden ons verhaal en terwijl ik de angstige momenten weer herbeleefde begreep ik ineens dat ome Leo wel degelijk had geholpen! Ome Leo kon nooit dat onweer stoppen maar hij had er wel voor gezorgd dat we tijdens dat noodweer op de berg niet alleen waren. Ome Leo had twee Italianen op ons pad gestuurd die geruststelling gaven en ons ook nog eens gewezen hadden op een noodafdaling. Het kon geen toeval zijn... Inmiddels was de zon weer gaan schijnen... letterlijk en figuurlijk. We bleven niet te lang in de berghut want we moesten nog een heel eind lopen naar de auto. Terwijl we ons klaar maakten voor vertrek kwamen de twee Italianen, die we boven op de berg hadden gezien, binnen. Weer was ik blij ze te zien....even een kort knikje....een blik van herkenning... opluchting....we waren allemaal weer veilig beneden. Ik heb ome Leo nog vaak bedankt voor deze bijzondere ervaring! Dit verhaal is een inzending door Karin van Heugten voor de Bergwijzer-wedstrijd met als thema: Een bijzondere ontmoeting in de bergen.