Een kudde gemzen in de bossen van Tirol

Na vier uur wandelen, is het eindelijk even droog. Ik ben net voorbij Padaun en ik zie rechts van me een kudde dieren grazen. Gemzen heb ik deze vakantie al eerder gezien, maar nog niet eerder zo laag. Aan het einde van de geasfalteerde weg gekomen, besluit ik mijn wandelstokken er weer bij te pakken. Al wandelend schuif ik mijn stokken tot de goede hoogte uit. Plotseling staat er op nog geen vijf meter afstand een gems naar me te kijken. Ik sta stil en ik verwacht dat hij nu wel snel naar het bos zal vluchten.

Beneden hoor ik het geraas van autoverkeer dat zich een weg baant door de Brennerpas. En ik sta hier in de gele, rechthoekige ogen van een gems te kijken. Ik denk: ‘Als ik een geweer had gehad in plaats van twee wandelstokken was hij er geweest.’

Ik doe een paar stappen naar voren om te kijken hoe hij zal reageren. Hij maakt een paar bokkensprongen, maar blijft dan weer stilstaan. Hij kijkt me compleet onbevangen aan. Ik besef me dat de mensen in hun auto’s zich totaal niet bewust zijn van wat zich hier boven afspeelt. En ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik beneden in een auto voorbij zou razen. Waarom ben ik eigenlijk op weg naar die stinkende, lawaaierige en haastige wereld? Waarom kan ik hier niet gewoon eeuwig blijven staan oog in oog met deze gems?

Als het dan toch weer begint te regenen, besluit ik door te lopen. ‘Mijn’ gems besluit dat het ook tijd is om verder te gaan en met enkele soepele sprongen verdwijnt hij in de bossen rechts van me. En ik? Ik ga op weg naar een warme douche en een goede cappuccino in Hotel Olympia.

Dit verhaal is ingezonden door Jacqueline Raaijmakers voor de bergwijzer-wedstrijd met als thema: Een bijzondere ontmoeting in de bergen.