Scheideggwetterhorn, dat andere monster van Berner Oberland: Voorpret!
De naam Eiger zou afgeleid zijn van het woord ogre: monster. Inderdaad is die berg berucht om zijn ‘monsterlijke’ noordwand. Maar er is nog een monster bij Grindelwald: de Scheideggwetterhorn. In 1990 beklom ik zijn ‘directe’ westpijler, lange tijd de meest serieuze rotstocht van de Berner Alpen.
Tekst & foto’s Robert Eckhardt
Het bovenste deel van die pijler was al in 1945 beklommen door de Grindelwalder gidsen Jakob Pargätzi en Edwin Krähenbühl. Hun route was allerminst elegant, want het eerste deel liep over de onaangename, door steenslag bedreigde banden van de noordwand. Niemand waagde zich vanwege het vermeende gevaar van ijsslag in het onderste deel van de pijler. Na vijf jaar observatie van de baan van het vallende ijs kwam Hans Peter Trachsel tot de conclusie dat alleen de eerste touwlengte bedreigd werd. Paul von Känel en hij waren bereid dat risico te nemen toen ze op 4 augustus 1970 aan hun beklimming begonnen. Twee dagen later bereikten ze om tien uur ’s avonds de top. Zo ontstond de elegante ‘directe’ westpijler – lange tijd de meest serieuze rotstocht van de Berner Alpen.
Op de eerste dag van augustus vertrekken Arjen Bijlsma en ik richting pijler. We haasten ons niet, want we weten dat we de route toch niet in één dag kunnen klimmen. Als we het begin van de pijler bereiken, hebben we al 300 meter geklommen en de halve noordwand getraverseerd over steenslaggevaarlijk terrein. Opgelucht binden we ons aan en ik begin aan de eerste touwlengte van de klim. We bewegen op brokkelige, dakpansgewijs gelaagde rots. Bij elke confrontatie met dit klimmersonvriendelijke gesteente krijg ik de zenuwen. Ook spookt de reusachtige overhang in de vierde touwlengte door mijn gedachten. “Zesdegraads, slecht te zekeren en naar beneden gerichte afbrekende grepen”.
IJs dat hoog boven ons uit de Hühnergutzgletscher losgebroken is, ligt her en der verspreid. Wanneer er een wagonlading ijs voorbij dendertraast[MvB3] , begrijp ik waarom de sneeuwkegel aan de pijlervoet permanent is. Watervallen die uit de ijstorens van die hangende gletsjer ontspringen, denderen langs de pijler naar beneden.
Dan zijn we onder de beruchte overhang. Arjen traverseert vanaf de standplaats naar rechts, slechts gezekerd aan twee in niet al te vaste rots verklemde friends. Gelukkig brengt het geluid van vallend water de menselijke geest tot rust. Zo kan ik me afsluiten voor het idee wat er met deze dubieuze tussenzekeringen gebeurt als Arjen zou vallen.
Het hele verhaal lezen? Je vindt het in het in het juninummer van Bergen Magazine. Vanaf 15 juni overal verkrijgbaar!
Dit nummer niet missen, maar nog geen abonnee? Neem vóór maandag 4 juni 16:00 uur een abonnement. Profiteer van de speciale aanbieding: 1 jaar Bergen Magazine van €29,50 voor slechts €17,95.
