Zonder doping op de Passo Gardena - Dolomieten. Foto Frank Peters

Verhaal achter de foto: Zonder doping de Passo Gardena op

Hijgend en puffend, zie ik hem komen, steeds een bocht verder. Eerst nog in de schaduw, maar uiteindelijk in de warme zon. Hij drinkt, hij spuugt, maar geeft niet op. Passo Gardena is zijn doel. Een onbekende fietser. Een Italiaan, een Fransman, een Nederlander misschien, maar in ieder geval een fietser, met een rode helm, een blauw shirt en een zonnebril. Het is 26 augustus 2007, 09:34 uur. Ik lig in het gras, verroer geen vin. Ik houd mijn adem in en schiet.

Tekst en foto: Frank Peters

Slechts 1/200ste van een seconde van een onbekende fietser, maar wel ééntje, die elke dag vanaf het canvas aan de muur, mijn woonkamer binnen trapt. Als een herinnering aan een mooi moment, maar misschien nog wel meer als een uiting van mijn liefde voor het fietsen.

Na de 8 seconden van Greg Lemond in 1989, die me tot tranen roerde (vergeef me, ik was 13, al zou het me waarschijnlijk nu nog overkomen), was ik definitief verliefd op wielrennen en de Tour in het bijzonder. Voor Lance Armstrong had ik de grootste bewondering. Kanker overwonnen, zeven zeges, zonder doping, held.

Als ik hem zag fietsen, krachtig en soepel in die snelle tred, kreeg ik de onstuitbare drang om zelf ook tegen zo’n berg op te knallen, om het zweet uit mijn voorhoofd te trappen, in een strakke cadans de top te bereiken en alle anderen ver achter me te laten. Tot het moment dat ik al bij de tweede bocht naar de lichtste versnelling moest schakelen om niet om te vallen, maar dat terzijde.

Ik las zijn boek en omdat ik behoor tot het deel van de bevolking dat wel eens twijfelt, was het een welkome bron van inspiratie en kracht in moeilijke tijden. Mijn onbekende fietser moet het ook gelezen hebben. 26 augustus 2007 was nog ver vóór het USADA rapport.

Nu ziet fietsen er anders uit. De held is gevallen. Hij loog, stelselmatig, categorisch, zette anderen onder druk, was de spil en blijkt de verpersoonlijking van een verrotte wielerwereld, aldus het rapport. Toch kan ik die oude cadans niet los laten, de herinnering is nog te mooi, de leugen te goed, de hoop te sterk. Na kanker, zeven keer. Al z’n concurrenten gebruikten ook. Ben je dan niet toch gewoon de sterkste? Afscheid nemen schijnt een proces te zijn. Ik ben benieuwd naar een verklaring, misschien een bekentenis, naar het eerste filmscenario en wat de onbekende fietser uit mijn woonkamer er eigenlijk van vindt.

Instellingen: Nikon D70, Nikkor 18-70 mm op 18 mm, 1/200 sec, f/8, ISO 200

Locatie: Passo Gardena, Dolomieten, Italië

Verhaal achter de foto - oktober 2012

Meer inspiratie