Op pad voor een nieuwe west-route op Mount Ararat

16 bergliefhebbers dienden hun geplande beklimming van de in Rusland gelegen Mount Elbrus te annuleren en zochten een nieuwe uitdaging in… Turkije. Ze opende daarbij een prachtige eco-friendly en avontuurlijke route als alternatief op de overbevolkte zuidflank van de Mount Ararat 5137m hoog.

Een alternatieve route

Stef Maginelle en Sofie Lenaerts trainen en begeleiden elk jaar klimmers die hun grenzen willen verleggen. In 2021 was het plan om Mount Elbrus, een berg van de 7 summits, te beklimmen via een alternatieve route. In expeditiestijl en op een eco-vriendelijke en zelfstandige manier.  Maar door de problemen in Rusland, kozen ze ervoor om de beklimming uit te stellen en op zoek te gaan naar een waardig alternatief. 

Mount Ararat is de hoogste berg van Turkije en het Armeens plateau waar, volgens de overlevering, de Ark van Noach gestrand zou zijn na de zondvloed. De met eeuwige sneeuw bedekte vulkaan ligt in het oosten van het land, in de provincie Iğdır, dicht bij de grens met Nachitsjevan (Azerbeidzjan), Armenië en Iran. Via de toegankelijke zuidflank is een beklimming onder leiding van een plaatste gids (hetgeen verplicht is) met alle bijhorende logistieke faciliteiten, een populaire uitdaging voor toeristen die zich aangetrokken voelen tot zijn hoogte of prominente ligging. 

De groep verkoos echter de nog redelijk onontgonnen westflank, waar geen toerist zich waagt omdat er geen paden naar de top lopen. Met hun avontuurlijke mindset trokken de veertien klimmers en hun twee trainers onder begeleiding van de plaatselijke gids Mustafa Tekin (TR) naar de voet van deze prachtige berg. Dit is hun verhaal.

Naar het basiskamp

Vanuit het Koerdische stadje Doğubeyazıt, was het een autorit van ongeveer 2u tot aan de voet van de berg. Hier verliet de groep, met goed gevulde rugzakken van +20 kg, het gangbare pad westwaarts voor een trektocht dwars door het heuvelachtig graslandschap richting hun “basecamp” 12 km verder en 1100 meters hoger. Na 5u stevig doorstappen met enkele haltes, troffen ze een grasveld aan, met riviertje, honderden schapen EN met zicht op hun doel, gewoon perfect voor een basiskamp!

De volgende dag stond er meteen een acclimatisatie-trip met portage richting het hoogtekamp op 4030m op het programma. Een weg zoeken boven de “grasgrens” bleek een kleine uitdaging op zich met het steeds wegschuivende lava gesteente en de wolken die de omgeving steeds deden verdwijnen, maar na twee en een half uur werd de nieuwe kampplaats bereikt. Gelukkig was er hier een stroompje smeltwater van de gletsjer. Dat bespaarde heel wat tijd en gas omdat we geen sneeuw hoefden te smelten. 

In het hoogtekamp maakte de groep platformen voor de tenten en liet een deposit achter van al het materiaal dat nodig zou zijn voor de topdag. Daarna keerde iedereen terug naar het basiskamp om alles klaar te maken, te rusten en te eten. In tegenstelling tot de luxe die op de normaal route wordt aangeboden, zorgde iedereen zelf voor eten en drinken, met droogvriesmaaltijden, soepjes en dessertjes die zelf mee waren gebracht. Ook werd er een “toilet” uit gegraven waarin de "human waste" verzameld werd. Daarbij is er alleen gebruik gemaakt van composteerbaar materiaal.  Al het niet-composteerbaar materiaal werd verzameld en terug meegenomen naar de “bewoonde wereld”. 

Naar de top van Turkije

Op dag drie werden de tenten in het basiskamp afgebroken en ging de groep omhoog naar het hoogte-kamp. Hier maakten iedereen zich klaar voor een kort nachtje want om 3u was het vertrek voorzien naar het hoogste punt van Turkije. 

Het weer was perfect, bijna geen wind, niet te koud ( -6°) bij een wolkeloze sterrenhemel! De lichtjes van de omringende dorpen verlichtten het dal en het duurde niet lang of de gloed van de opkomende zon liet andere bergen (vulkanen) verschijnen. Zigzaggend over de lavarotsen  klom de groep gestaag richting de sneeuwgrens om daar de stijgijzers aan te binden en de ijsbijl ter hand te nemen.

Het was kouder geworden en sommigen hadden last van koude handen en voeten. Het eerste sneeuwveld was steil ( PD, 40° ) maar de sneeuw lag er perfect stevig bij zodat iedereen gestaag zijn tempo kon nemen richting de gletsjer op 4700m hoogte. De zon was inmiddels opgekomen waardoor de schaduw van de bergtop op de omgeving te zien was. Aangekomen bij de rand van de gletsjer, scheen de zon de groep recht in het gezicht. Het was een euforisch moment waarop iedereen genoot van de eerste zonnestralen en waarbij iederen bovendien de echte top in de verte zag liggen.

Terug in beweging gekomen begon bij sommigen toch de vermoeidheid en de hoogte wat parten te spelen en dat vertraagde het tempo, maar geen probleem want er was tijd genoeg met dit schitterende weer!  Voor anderen was het puur genieten van de laatste kilometer te stappen over deze gletsjer zonder spleten. Na een eerste helling zagen we plots anderen mensen, komende van de zuid-route en stonden er stipjes op de top… 

Na 6u klimmen en klauteren stond de voltallige groep van veertien teamleden, hun twee begeleiders en de twee plaatselijke gidsen op het hoogst mogelijke punt van Turkije. Via de westroute, een primeur! Tijd om elkaar te feliciteren, de vlaggen en de camera’s tevoorschijn te halen, want iedereen heeft het beste van zichzelf gegeven! 

De tocht werd mede mogelijk gemaakt door Fisiotics en The Wildlinger. 

Good to know:

Je mag Mount Ararat niet beklimmen op eigen houtje, maar moet gebruik maken van een plaatselijk agentschap voor het in orde brengen van de permits, minstens 1 maand op voorhand.  Er doen zich vaak onverwachte stortbuien voor en het kan er stevig waaien. Juli tot september is het piekklimseizoen op de berg, maar deze berg leent zich ook voor toerskiën in de winter!

De groep vloog van Istanbul naar Van, in het oosten van Turkije en reed door naar Dogybeyazit.  Deze westroute is onbekend terrein en er zijn geen faciliteiten voorzien. Wie via deze route de berg wil beklimmen, moet hier rekening mee te houden. Ook kan je alleen werken met agentschappen die deze route zelf ook hebben verkend.

De beklimming wordt enkel aanbevolen voor bergbeklimmers op het middenniveau, die fysiek fit zijn en ervaring hebben met het gebruik van ijsbijlen en stijgijzers en die zelfremmende vaardigheden hebben.