Vijf dagen Stubaier Höhenweg
Op zondagavond ontmoet ik de groep mannen (in de leeftijd van 43 tot 58 jaar), waarmee ik op pad ga. De komende vijf dagen zal ik hen over een deel van de Stubaier Höhenweg gidsen. We maken kennis met elkaar en bespreken de laatste praktische zaken. De sfeer zit er meteen goed in en we kunnen niet wachten om de volgende dag van start te gaan.
De eerste etappe leidt ons van de Mutterbergalm via de Mutterberger See naar de Dresdner Hütte. We hebben schitterend weer en kunnen daardoor heerlijk picknicken bij de Mutterberger See. De tocht is door het aantal te overbruggen hoogtemeters (circa 1.000) voor een eerste dag aan de zware kant, maar mooier dan de alternatieve routes. Vooral de laatste klim van 200 hoogtemeters over een grindweg “hakt er in”. Eenmaal op het terras van de hut is het gauw vergeten en genieten we van de laatste zonnestralen.
De volgende dag lopen we van de Dresdner Hütte (2.310m) naar de Sulzenau Hütte (2.190m), waar we stoppen voor een lekkere lunch. In mijn geval Speckeier mit Brot. We nemen de route over de Beiljoch (op bijna 2.700m hoogte). Bovenop stikt het van de steenmannetjes, een mooi gezicht. Na een steile afdaling met haarspeldbochtjes en het passeren van een kudde zwart-witte geiten komen we onderlangs de Sulzenauferner. Vlak voordat we de Sulzenau Hütte bereiken, maken we een klein uitstapje naar de Blaue Lacke, een meertje met een bijzondere blauwe kleur. Ook hier geven de vele steenmannetjes een extra dimensie aan het landschap.
’s Middags vervolgen we onze weg naar de Nürnberger Hütte (2.280m), waar we de nacht zullen doorbrengen. Onderweg passeren we de mooie Grünausee en gaan we via een paar eenvoudige gezekerde passages over de Niederl (2.680m). Aangekomen bij de Nürnberger Hütte nemen we plaats in de zon op het terras. Onder het genot van een welverdiend Oostenrijks biertje kijken we met een voldaan gevoel terug op onze prestatie van die dag.
De derde etappe, naar de Bremer Hütte (op ruim 2.400m hoogte), is met vier uur lopen de kortste van alle etappes. Maar niet de minste! We moeten een aantal uitdagende (soms gezekerde) passages nemen om over de Simmingjöchl (2.760m) te komen. Het regent dat het giet en de rotsen en geplaatste ijzeren beugels worden spekglad. Voordat het laatste deel van de klim begint trekt het wolkendek heel even open en zien we boven op de rotsen drie steenbokken. Een mooie belevenis voor ons allemaal.
Op dag vier volgt de zwaarste wandeling van de week. De tocht naar de Innsbrucker Hütte (2.370m) is lang (7 tot 8 uur lopen), heeft veel hoogtemeters te overbruggen (ca 1.000) en kent een aantal indrukwekkende gezekerde passages. Daarbij gaat de vermoeidheid langzamerhand ook een rol spelen en zijn de weersvooruitzichten matig (‘s ochtends droog, maar ’s middags regen en een dalende sneeuwgrens). In de loop van de dag komen we tot twee keer toe in een hagel-/sneeuwbui terecht. ‘s Avonds, als we lekker warm in de hut zitten, sneeuwt het grote vlokken. Ondanks het slechte weer ’s middags hebben we een geweldige dag. Onderweg zien we een “murmeltier” en sommigen van ons zelfs een gems. Het hoogtepunt is het letterlijk over de kam heenstappen op de Pramarnspitz.
De laatste dag breekt aan en we maken ons op voor een etappe met flink wat hoogtemeters, die we deze keer dalend afleggen. Het is koud als we starten bij de Innsbrucker Hütte. We dalen af naar de Karalm (ruim 600 hoogtemeters), waar het weer best lekker is. Op het terras genieten we van een warme chocolademelk met slagroom. Dan lopen we via de Panoramaweg naar de Elferhütte (ruim 300 hoogtemeters klimmen). Het sneeuwt en de klim is best pittig, zo aan het einde van deze wandelweek. Vanaf de Elferhütte dalen we, grotendeels over de winterrodelbaan, ruim 1.000 hoogtemeters af naar Neustift.
Daar komt een einde aan een onvergetelijke tocht door een indrukwekkend landschap. Qua weer hebben we zo’n beetje alles gehad, wat mogelijk is: zon, bewolking, regen, hagel en sneeuw. Maar het soms slechte weer mocht de pret niet drukken. We hebben maximaal genoten van de natuur, de inspanning en de gezelligheid. Het was mooi om dit met elkaar te mogen beleven. Acht jongetjes in een snoepwinkel!
Wil je meer weten over dit deel van de Stubaier Höhenweg? Mail mij (arnoldfjansen@gmail.com) dan gerust.
