De eerste bergbeklimming van Sep Visser
Interview met Sep Visser over zijn bergpassie. Sep Visser, is 47 jaar, partner van Willeke en vader van vier zoons, waaronder een drieling. Met zijn gezin woont hij in Heemstede. Sep is een gepassioneerd sporter en naast bergbeklimmen fietst en schaatst hij.
Sep is partner bij Lifeguard. Zij helpen mensen gezonder, vitaler en gelukkiger te worden, waardoor ze waardevoller worden voor zichzelf, hun gezin en werk. De gezondheid van een bedrijf wordt bepaald door de gezondheid van de mensen die er werken.
Wat herinner je je nog van je eerste bergwandeling/beklimming?
Oei, dat is lang geleden. Denk Westendorf Oostenrijk toen ik jaar of 8 was. Als ik daar aan terugdenk voel ik het avontuur en mijn zere voeten, ruik ik de geur van de bloemen, naaldbomen en koeien, denk aan de angstige gevoel bij gevaarlijke paadjes en onweer, het waanzinnige gevoel op een top te staan, de chocola en limonade bij een rustpauze. Heerlijk.
Wat is je meest indrukwekkende beklimming geweest?
Mijn meest indrukwekkende beklimming was ongetwijfeld mijn Mont Blanc Expeditie in 2004. Na een half jaar trainen, teambuilding en verdere voorbereiding hadden we zeer slecht weer. Het was erg koud en het stormde, waardoor de gevoelstemperatuur tot min 45 daalde. Nadat wij al twee keer waren gestopt maar toch hadden besloten door te gaan, hakte onze gids de knoop door: levensgevaarlijk, we keren om. 150 meter onder de top –ik kon hem zowat aanraken- maakten we rechtsomkeert. Juist omdat we deze top niet haalden, maakte deze beklimming op mij de meeste indruk. Ware schoonheid zit 'm vaak in het rafeltje.
Met wie ga je meestal de bergen in?
Ieder jaar met een groep bergvrienden. Eens in de paar jaar neem ik mijn vrienden ook mee naar de bergen. We zijn geen klimmers, maar we doen dan rustig aan en leveren als team toch een mooie prestatie. Bijvoorbeeld de Schesaplana een paar maanden geleden. Maar ook met vrouw en kinderen wandelen we graag in de bergen.
Wat vind je het leukste aan bergbeklimmen?
De combinatie van één zijn met de natuur, lichamelijke inspanning en een avontuur beleven met vrienden of gezin. Je komt altijd jezelf tegen: fysiek, mentaal of emotioneel. Prachtig is dat.
Wat vind je het moeilijkste aan bergbeklimmen?
Mijn krachten verdelen. Dus rustig beginnen en een ontspannen tempo houden. De tijd nemen en genieten.
Wat is je grootste bergprestatie geweest tot nu toe?
Misschien wel de recente beklimming van de Schesaplana. Qua inspanning vormt deze berg voor mij geen uitdaging, maar het doel was met acht onervaren vrienden, waarvan sommigen ook nog een matige conditie hebben, gezamenlijk de top te halen. Door vaak te stoppen, het tempo steeds aan te passen en degene die het lastig hadden te helpen, is dat gelukt. Een supergave teamprestatie, die mij een overwinningsgevoel gaf.
Hoe motiveer je jezelf om op moeilijke momenten toch door te gaan?
Dan zeg ik tegen mezelf: "pijn is maar voor even, de herinnering voor altijd".
Waardoor is je liefde voor bergen en klimmen ontstaan?
Die is me met de paplepel ingegoten. Mijn vader is in zijn jonge jaren bergreisleider geweest en klom ook met vrienden. Zodra wij als kinderen groot genoeg waren, nam hij ons mee de bergen in. Vonden we trouwens meestal helemaal niet leuk: vriendjes gingen naar het strand, wij moesten wandelen! ;-)
Welke berg zou je ooit nog eens willen beklimmen?
De Matterhorn omdat-ie zo mooi is, of een zevenduizender om die magische grens te doorbreken.
Welke andere bergsport lijkt je uitdagend om een keer te doen?
Mountainbiken en snowboarden zijn ook geweldig. Zou dat wel eens willen doen.
Heb je nog een bijzondere of onbekende klimtip?
In juni 2011 hebben we de Mt Damavand in Iran beklommen. Een prachtige en uitdagende berg (5700 meter), maar vooral ook een aanrader vanwege het land. Wat een mooi land en vooral: wat een vriendelijke en gastvrije mensen. Dat soort reizen geeft je een totaal andere blik op een land dan je vanuit de pers krijgt voorgeschoteld.
Heb je wel eens bijzondere dingen meegemaakt in de bergen?
De meest speciale momenten hangen vaak samen met het weer. Keiharde hagel, onweer, storm, sneeuw en mist, op een berg krijg je het vaak en onverwachts te verduren. Op de Ben Nevis, die maar 1300 meter hoog is, kregen we slecht weer met dichte mist, waardoor we elkaar kwijt raakten. Een relatief onschuldige berg wordt dan ineens letterlijk levensbedreigend. Je kunt bergen dus nooit onderschatten.
Is er nog iets dat je kwijt wil?
Een goede voorbereiding is cruciaal! Altijd het terrein verkennen via kaarten en internet. De weersvoorspellingen checken. Je gear en proviand zijn natuurlijk altijd in orde. Maak goede afspraken met teamgenoten, ook als je 'gewoon' gaat wandelen.
