Familietrekking door de Rosengarten, Dolomieten

Wat een genot! Nog geen 12 uur nadat ik in Utrecht in de trein stapte, snuif ik de heerlijke frisse berglucht van de Dolomieten op; m’n longen maken nog net geen knappend geluid.

Voor het gezin arriveert dat ik de komende dagen zal begeleiden door de prachtige Rosengarten, trek ik m’n bergschoenen aan en maak een verkenningsrondje. Op de top vang ik nog net wat zonne stralen van de namiddagzon op, voor ik snel naar beneden afdaal om op tijd te zijn om mijn gasten te verwelkomen.

Auteur: Els Hegger en Tirol Outdoor ExperienceHet is erg rustig in het dal, dus vier blonde Hollandse kinderen vallen me al snel op. Ze kirren enthousiast bij het zien van het buitenzwembad en voor pa en ma er erg in hebben liggen ze er al in. Zo snel als ze er in liggen zijn ze er ook weer uit: “KOUD!”. Ik grinnik en het ijs is gebroken; er breekt voor iedereen een paar bijzondere dagen aan.

Het gezin heeft geen ervaring met bergwandelen, maar wilde het altijd al eens doen. Op eigen houtje met de kinderen de bergen in vonden ze wat spannend, dus hebben ze voor een begeleide wandeltocht gekozen. De eerste dag leidt de etappe ons langs een wat drukker traject van de Rosengarten, hier zijn veel dagjesmensen die met de lift omhoog gaan en dan een klein stukje wandelen. Na de lunch verandert het landschap en daarmee ook de drukte om ons heen. Het echte wandelen is nu begonnen!

En daar zijn niet alle kinderen (9, 11, 13, 15) even enthousiast over, ze liggen liever aan het zwembad in het zonnetje. De eerste dag is voor iedereen het zwaarst. Je moet wennen en je moet je aanpassen; en zeker als je in de puberteit bent is dat lastig. Gelukkig biedt de omgeving zoveel moois, we worden regelmatig beloond met prachtige vergezichten in een stralende zon. En daar geniet iedereen van. Net als van de warme maaltijd die op ons wacht in de hut!De tweede dag begint gelijk pittig met een lange klim. De kinderen zijn vol energie en stuiven enthousiast de berg op. De negativiteit van gisteren is totaal verdwenen; dit is leuk! Pa en ma doen het in hun eigen tempo. Bovenop de berg staat een piepklein knus hutje waar we onszelf belonen met een lekkere kop warme chocomelk. Het is geweldig om te zien hoe iedereen geniet, de kinderen vinden het inmiddels een groot avontuur om zo hoog in de bergen te zijn (“het is koud!”).

Opgewarmd dalen we af in een magnifiek dal, we voelen ons piepklein en onmachtig in dit natuurgeweld. Zeker omdat we niemand meer tegenkomen (er is niets van te merken dat het hoogseizoen is). De tweede klim van de dag is van een andere orde dan we tot nu hebben meegemaakt. Iedereen is aan het zuchten en steunen, maar naar boven moeten we. Ik probeer 1 tempo aan te geven voor de kinderen, zodat ze niet al hun energie verspillen door de hele tijd heen en weer te rennen. Dat gaat redelijk goed, alleen de kleinste vindt het lastig. We splitsen ons op in twee groepjes, ik met de drie oudsten en pa en ma met de kleinste. Zo kan iedereen in z’n eigen tempo klimmen.

Op de top vergapen we ons aan het geweldige uitzicht; kan het nog weidser? De dag eindigt bij een hut op een soort hoogvlakte. We hebben inmiddels de ruige rotsen achter ons gelaten en zijn beland in de welbekende bergweides met kuddes koeien. Heel spannend voor de kinderen: wie is er nu nieuwsgieriger, de koeien of de kinderen? Na het eten hebben pa en ma een uurtje rust als ik met de kinderen de top van een berg beklim vlak naast de hut.

Ondanks de inspannende dag hebben ze nog energie voor 10 en rennen we bijna de top op. En dan komt misschien wel het allerleukste van de hele tocht: je naam schrijven in het boek onder het kruis. Stiekem voelen we ons leden van een belangrijke expeditie en de kinderen stralen aan alle kanten. We ravotten nog wat rond op de berg tot de zon onder is en het rolletje van de camera vol.

De laatste dag is een lange afdaling terug naar het hotel. Het is nog steeds stralend blauw en iedereen gaat huppelend naar beneden. In de verte zien we wat rook tussen de bomen opstijgen, zou dat een hutje zijn? En ja hoor, het is een übertypisch berghutje: houtgestookt, klein, van hout, tegen een bergflank, in het zonnetje, mensen in klederdracht, en… verse koffie! Hier kunnen we niet aan voorbij gaan, ook al is het ontbijt de maag nog niet gepasseerd. Met tegenzin moeten we weer verder om de lange tocht van vandaag te kunnen volbrengen.

En dat is geen misselijke tocht! We lopen een tijdlang door een prachtige schlucht, waar we foto’s blijven schieten. Ieder perspectief lijkt toch net weer iets bijzonderder en anders dan de vorige. We schranzen nog een keer onbehoorlijk van een stevige wandelmaaltijd op een idyllisch plekje, voordat we eraan moeten geloven dat deze bijzondere reis ten einde is. Zowel de ouders als de kinderen vonden het een mooi avontuur. De kinderen willen zelfs volgend jaar wel weer! Maar eerst naar het zwembad!