Naar Südtirol met het hele gezin: voorpret!
Bij het uitladen herkent Finn, één jaar oud, hem meteen. Springend van enthousiasme wijst hij de rugdrager aan: hij wil absoluut mee op mijn rug. Britt, bijna vier, vindt het ondertussen maar wat spannend om haar bergschoenen aan te trekken en haar eigen rugzak te dragen. Nadat opa en oma het wandelpad hebben aangewezen, zijn we klaar voor het grote avontuur.
Tekst & foto’s Sean Vos
We zetten koers naar de Knuttenalm, een almboerderij op een uur lopen en net iets meer dan tweehonderd hoogtemeters van de parkeerplaats in een zijdal van het Zuid-Tiroolse Taufertal. Langs een wild stromende bergbeek en tussen de grazende koeien volgen we het brede pad naar de alm. Vanaf mijn rug kijkt Finn geïnteresseerd naar de koeien. Britt loopt er in eerste instantie met een grote boog omheen, maar samen met mama durft ze het toch aan om één ervan over de rug te aaien. Wanneer na een uurtje lopen bij Britt de verveling dreigt toe te slaan, biedt een kompas om haar nek weer een nieuwe uitdaging. Trots loopt ze voorop achter de pijl van de kompasroos aan. “Oma, we moeten die kant op!” Eenmaal boven na een ontspannen wandeling van twee uur, zijn de Kaiserschmarrn en de speeltuin bij het almhutje voor onze peuter de perfecte beloning, terwijl Finn even de tijd neemt om een uiltje te knappen.
Na twee wandelingen in de Alpen wordt het tijd voor een bezoek aan de ruige Dolomietenrotsen. Via een aantal spectaculaire paswegen bereiken we de parkeerplaats op Passo Pordoi aan de zuidkant van het Sellamassief. Zwevend in de grote gondel tussen de machtige Dolomietenmassieven bereiken we in no time een mum van tijd de top van het Sellamassief op bijna drieduizend 3000 meter hoogte. De lucht is kraakhelder, de zon brandt op onze gezichten en het uitzicht op de Marmolada en de omliggende bergen is fantastisch. En niet onbelangrijk: het is hier een stuk koeler dan in het snikhete dal, waar de thermometer inmiddels tot boven de dertig graden is gestegen.
Met Finn weer op mijn rug en Britt voorzien van haar kompas volgen we een bergpad door het rotsachtige maanlandschap naar beneden. Waar de Dolomietentoppen van onderaf scherpe en puntige monolieten lijken, is de top van het Sellamassief behoorlijk vlak. De rafelige randen met spectaculaire afgronden wekken vanuit het dal de indruk van losstaande rotstorens, maar wie er eenmaal bovenop staat, ziet dat de monolieten door een grote stenen vlakte met elkaar verbonden zijn. Britt kan er prima haar weg vinden.
Het hele verhaal lezen? Je vindt het in het in het juninummer van Bergen Magazine van 2018. Vanaf 15 juni overal verkrijgbaar!
