Een prachtige hoop stenen in ochtendgloren. Tekst en foto: Sören Decraene

Verhaal achter de foto: Een prachtige hoop stenen in ochtendgloren

De Matterhorn, Monte cervino, de berg der bergen. Een vorm die door iedereen herkend wordt. Schots en scheef, afgebrokkeld en toch zo adembenemend. Voor veel klimmers en alpinisten een onderdeel van hun verlanglijstje van toppen. Met deze gedachte in het achterhoofd beginnen mijn vriendin en ik onze eerste echte bergreis samen te plannen. Mijn doel: enkele prachtige foto’s maken van deze mythische top, liefst in de ideale weersomstandigheden! Het wordt een trekking van een vijftal dagen in het gebied boven Zermatt, slapend in de tent op enkele idyllische plekjes.

Tekst en foto: Sören Decraene

We komen rond de middag aan in Tasch, waar we de auto achterlaten op een van de vele parkings gezien geen voertuigen toegelaten zijn in Zermatt zelf. Van hieruit beginnen we meteen te stijgen. De laaghangende wolken weigeren ons echter ook maar één blik te gunnen op de berg waarvoor we gekomen zijn, alsook op alle andere omliggende bergen. We slaan ons kamp op ergens langs de Europaweg, met wat volgens mijn kaart en kompas een adembenemend mooi zicht zou moeten zijn op ons reisdoel, maar nog steeds beslist het wolkendek er anders over. Soms kunnen we zelfs niet verder dan tien meter voor ons kijken, het is alsof we alleen op de wereld zijn. ’s Ochtends bij het openen van de tent vangen we dan toch een eerste schuchtere blik op van de karakteristieke top, badend in het ochtendlicht, echter veel te snel weer afgeschermd door de wolken. Het lijkt wel of de berggoden besloten hadden om ons verlangen om de berg in volle glorie te aanschouwen tot het uiterste te drijven. Na een dagje wandelen komen we aan bij de Stellisee. Het plan was om hier de eerste prachtige beelden te maken van de Matterhorn. Het weer beslist er echter anders over: naast de talloze wolken die ons elke glimp van de berg ontnemen speelt nu ook de wind parten, een wateroppervlak vol rimpels geeft echt geen goede weerspiegeling.

Vroeg opstaan

Op hoop van zegen zet ik toch mijn wekker om 5 uur. Bij het afgaan open ik de tent, maar het weer is er niet beter op geworden. Half vloekend sluit ik de voortent en dommel opnieuw in. Nog geen half uur later schiet ik wakker, open de voortent en ik kan echter mijn ogen niet geloven: er is geen wolkje aan de hemel, het is nagenoeg windstil. Daar staat hij dan, de berg waarvan ik weken op voorhand heb gedroomd, in volle glorie. De tranen springen me bijna in de ogen, maar ik denk snel na wat ik moet doen: ik grabbel mijn spullen bij elkaar terwijl ik dolenthousiast mijn vriendin wakker kus met de woorden “hij is er, de hemel is open en de zon staat op het punt op te komen, kijk dan mee!”. Zij deelt duidelijk niet mijn enthousiasme op dit uur van de dag, waardoor ik alleen de kou trotseer om mijn statief op te stellen en alles in gereedheid te brengen voor de foto’s. En daar zit je dan op een rots te staren naar een prachtige hoop stenen, te bidden op een sublieme zonsopkomst. En wat voor een! Elk haartje op mijn lichaam staat rechtop, ik weet niet welke emoties ik voorrang moet laten krijgen. Blijdschap als een kind met een snoepje of ontroerd om wat ik te zien krijg. Over een periode van een half uur ben ik getuige van hoe de zon het topje vuurrood kleurt en zo langzaam de hele berg via oranje naar geel naar de normale dagkleur brengt. Later op de dag bedenk ik hoeveel geluk ik gehad heb. De wolken komen opnieuw aan de hemel en elke kans op weersomstandigheden als deze van de foto zijn weer verdwenen als sneeuw voor de zon. Maar ik denk bij mezelf: ik heb hem, de foto waarvoor ik gekomen heb staat op mijn geheugenkaartje!