20 Stagedagen in de Franse bergen

Het is zomer 2013 en dus tijd voor m'n stageperiode. Na wat rondvragen in m'n lokale kringetje, vond ik in ene Nicolas als stagebeleider. Deze ESF skileraar werkt zomers bij een centre des vacances, waar hij verantwoordelijk is voor het activiteitenprogramma. Dit concept kennen we in Nederland niet, maar is in Frankrijk best populair. Naar voorbeeld van Clubmed, dat dit concept heeft bedacht, geniet je als familie een geheel verzorgde vakantie inclusief allerlei aninmaties voor de kids en bergactiviteiten en -tochten voor de volwassenen. En op die bergtochten ga ik dus mee op pad deze zomer, in principe als 2e (assistent) accompagnateur/bergwandelgids

Mijn stageperiode dient te bestaan uit minimaal 20 bergwandelingen (van minimaal 4 uur) die je in professionele vorm uitvoert. Deze kan ik grotendeels uitvoeren in samenwerking met dit Centre des Vacances en verder met iedere andere erkende accompagnateur des montagnes.

Eindelijk zomer

Met de eerste toeristen op hun vakantiebestemming, arriveerde ook eindelijk het langverwachte zomerweer in de Franse Alpen. De eerste weken waren we lekker druk met meerdere mountainbike groepen die we te gast hadden. Hier en daar probeerde ik tussen deze bike-trips door m'n eerste stagedagen in te plannen. Samen met verschillende accompagnateurs liep ik rondom Samoëns en Chamonix de mooiste bergtochten. Bij het Lac d'Anterne liepen we over uitgestrekte sneeuwvelden; de stille getuigen van een nat en koud voorjaar. In het dal van Sales werden we nagefloten door marmotten en gadegeslagen door steenbokken die vanaf de omliggende rotsen op ons neerkeken. Een koud hoogtepunt vormde een duik in het Lac des Chambres; een schitterend gletsjermeer vol met ijsblokken, waar de temperatuur niet boven de 2 graden komt! En laat ik die die geweldige balkonroute in Chamonix met een nacht in refuge du Lac Blanc niet vergeten. Deze tocht was zo mooi, dat ik er wellicht nog wel een apart blog aan moet wijden...

365 dagen wonen op de berg

Hoogtepunt van mijn stageperiode was de 'verplichte' meerdaagse tocht met een overnachting in een berghut. Samen met accompagnateur Florian gingen we met 8 gasten op pad vanuit het skidorpje le Praz de Lys Sommand. Alleen het zicht vanaf dit dorp in de richting van het Mont Blanc Massif is het al waard om deze wandeling te ondernemen. Het weer werkte dan ook wel mee, want zo helder als het deze dag was tref je het zelden hartje zomer. Misschien ken je dit effect wel; de bergen lijken binnen handbereik te liggen en de wereld om je heen ziet eruit alsof je het door een verrekijker bekijkt. Op de eerste top aangekomen, genoten we van het 360 uitzicht en kreeg ik het voorrecht om de groep te informeren over alles wat we om ons heen zagen: Het Mont Blanc massief, de toppen van de Tarantaise, gevolgd door het Aravis met de Pointe Percée, het bassin van Genève met de Jura erachter, de préalps van de Chablais, om via de Dents du Midi weer uit te komen bij de granietpieken van het Mt Blanc massief.

Onderweg spotten we verschillende marmotten en gemzen en na een stevige dag lopen kwamen we aan bij de hut. Florian had ons al iets verteld over de bijzondere guardien, waarbij het leek alsof ie iets verborgen wilde houden... Zodra we bij de hut arriveerden begreep waarom, de locatie, de hut zelf en de huttenwaard bleken stuk voor stuk uniek en authentiek. Daarom kies ik ervoor om de huttenwaard Pierre te noemen. Dit is niet z'n echte naam, maar we houden deze unieke plek graag zo authentiek als dat ie nu (nog) is. Pierre was vroeger burgemeester in een nabij dorpje en is 10 jaar terug gestart met de renovatie van een chalet d'alpage. Nou ja chalet, noem het gerust een ruïne, die al 40 jaar in verval was! Toen het 5 jaar geleden af was, besloot hij zijn gewone leven vaarwel te zeggen, om zich 365 dagen per jaar op 1650m hoogte te vestigen. Hij leeft hier van wat de rijke natuur te bieden heeft en van alles wat bevriende passanten voor hem meenemen, denkend aan brood, wijn en vlees. (de primaire behoeften van een Savoyard :) Met veel passie vertelde hij ons over zijn bijzondere leven en over de lange en heftige winter van afgelopen jaar. Een foto boven de tafel illustreert zijn verhaal. Het toont een sneeuwhoop met een gat in het midden. Het blijkt de opening naar de deur te zijn die een paar meter lager ligt; de hut is tot aan de schoorsteen ingesneeuwd!

De locatie van de hut is geweldig; gelegen op een groen plateau en omringt door steile pieken . Ik kom hier van de winter graag eens terug op raquettes of splitboard. Verder barst het hier van de (wilde) dieren; wilde zwijnen, herten, marmotten en arenden. Gemzen zijn hier kind aan huis; Pierre heeft zelfs een soort huisgems die hem herkent en 'luistert' naar de naam Easydort. Het volgende plan is om een infrarood camera aan te schaffen om een wolf of lynx op foto te kunnen vastleggen. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat!

De refuge beschikt sinds deze zomer over een WC met stromend water, maar een badkamer is de ster die nog ontbreekt bij deze accommodatie. Florian had ons in de aanloop al verteld dat we gebruik dienden te maken van de douche Savoyarde. Zo klonken er een uur lang verschillende uitingen van kou door vallei, uitgestoten door dappere bergwandelaars die graag rein aan de dis wilden verschijnen. Vervolgens schoven we één voor één aan, aan de lange houten tafel in een sfeer waar het lijkt of de tijd 50 jaar heeft stil gestaan.

Ik wist niet zo goed wat op deze locatie en met deze bonhomme kon verwachten qua maaltijd. Zeker geen fondue of tartiflette, maar dat we zo'n geweldige maaltijd voorgeschoteld zouden krijgen, had ik nooit durven hopen. Een vijf gangendiner viel ons ten deel, bereid met alleen maar biologische en verse streek producten. Dankzij de kookkunsten van mijn lieve vrouw en privékok Jessica, ben ik nogal kritisch, maar non de jus wat was dit lekker! Een heerlijk voorgerechtje, gevolgd door uren gestoofd varkensvlees en geserveerd met heerlijke basmati rijst à la Pierre. Na het dessert en een kaasplankje kwamen er zo'n tien huisgemaakte likeurs op tafel. Waaronder een bijzondere Genepi en een zelfgebrouwde Absynth, met de hartelijke groeten van een of andere Nederlands-Franse schilder. Geboeid (en enigszins aangeschoten) ondergingen we de rituelen van druïde Pierre.om rond 12 uur ons mandje in te rollen. We sliepen als Alpenroosjes en werden om 7 uur gewekt door het ochtendlicht. Voor de hut wachtte ons een rijkelijk gedekte ontbijttafel vol huisgemaakte jammetjes en honing en een bakje koffie. Om acht uur stonden we in de bergschoenen, bedankten we Pierre voor een onvergetelijke bergbelevenis en gingen we op pad voor de tweede helft van onze tocht.

Wat is het geweldig dat dit soort paradijsvolgels bestaan en dat ze gepassioneerd hun authentieke leven willen delen met passerende bergwandelaars. Dit was met stip mijn mooiste en meest unieke bergwandeling tot nu toe!

Het einde in zicht

De rest van de zomer heb ik tot begin september nog verschillende tochten gelopen. Het weer was fantastisch en de wandelingen mooi. Het was een bijzondere ervaring om 20 dagen alleen maar met Frans taligen op pad te zijn. De een nog vriendelijker als de ander en allemaal vol begrip met oog op mijn toch nog wat gebrekkige (berg)woordenschat. Ik heb dan ook veel bijgeleerd van de verschillende accompagnateurs en m'n Frans heeft weer een vlucht genomen.

Gister heb ik mijn positieve stagebeoordeling in ontvangst genomen en ook dit onderdeel dus in de pocket. Dit kalenderjaar staat er nog een formation estivale ( 1 week) en hivernale (2 weken) op het programma; het einde komt in zicht!