The In-between
7 juni, 2011 - 15:22 - Zoe Hart
Vanochtend werd ik wakker naast Max, mijn verloofde, klagend over de sneeuw die buiten viel. Zelfs zonder mijn bril op, ik ben officieel blind zonder, kon ik de witte vlokken zien vallen in onze achtertuin. Het is tenslotte al juni: voorjaar, vogelnestjes, de tuin die ontploft, de granieten kloven daarboven schitteren in de zon.
In het voorjaar zou er normaal gesproken regen moeten vallen voor de nette rijen met tomatenplanten, sla en wortels van onze tachtigjarige buren die daar dagelijks hun rondes maken ondersteund door een oude skistok. Het voorjaar zou regen moeten brengen voor de kleine bergbloemetjes die mijn aandacht zouden trekken als ik op weg ben naar een grote klimtocht, en die even de spanning voor wat er komen gaat wegnemen.
Maar ik realiseer me dat er in de natuur niet iets als normaal gesproken bestaat en dat er in onze levens vaak sprake is van in-betweens, periodes waarin we onderweg zijn.
Twee weken geleden was ik weer op Princeton in New Jersey, in het oosten van de VS, voor een reünie met mijn High School klasgenoten van 15 jaar geleden. Het was alweer een tijd geleden dat we elkaar hadden gezien, en ik pas niet helemaal in het plaatje van waar ik vandaan kom, die stad dicht bij New York City. Veel van mijn vrienden werken in de financiële wereld, reizen op en neer naar hun werk in de stad, hebben een groot huis, een goed gevulde bankrekening, een dure auto en een paar kinderen.
Ik mocht er een presentatie geven over mijn avonturen, mijn leven, de weg die ik heb gekozen en ook over de ‘successen‘ die ik heb behaald. Ik heb veel tijd doorgebracht bij vrienden en hun kinderen. Een deel van mij verlangt hevig naar meer van dat soort stabiliteit, een loonstrook, een echtgenoot die iedere avond thuis is, een auto die ook werkelijk start. Ik kon in hun ogen zien dat een deel van hen droomde van het leven dat ik lijd.
Ik vroeg me af wat het verschil was tussen hen en mij en hoe ik beland was waar ik ben beland. Het antwoord ligt ‘m in het feit dat ik ervoor heb gekozen de in-betweens te accepteren. Van de jaren dat ik in mijn auto leefde, minder dan een paar duizend euro’s per jaar verdiende, tot vandaag waar werk komt en gaat en er eigenlijk nooit sprake is van een heuse loonstrook. Ik ben in between gaan accepteren: het onbekende, het avontuur, het nieuwe, de grenzen van je geestelijk ‘kunnen’ oprekken, of van jezelf, je zelfvertrouwen, ontwikkelen is verslavend.
Mijn grootste angst in het leven is zelfgenoegzaamheid, stilstaan. In het in-between groei je zonder je best ervoor te hoeven doen.
Als ik om me heen kijk en ik denk aan de vrienden van wie ik het meest heb geleerd, realiseer ik me dat velen van hen hier niet meer zijn. Ze zijn tragisch omgekomen tijdens het klimmen in de bergen. In hun leven was er geen sprake van een in-between, zij leefde simpelweg hun leven. Zij ontwikkelden zich elke dag, zonder zich daarvan bewust te zijn.
Of het nu gaat om mijn vriend Jonny Copp die tijdens een expeditie in China omkwam, en leefde van het schrijven, fotograferen en het opzetten van een Adventure Film Festival, waarvoor ik nu verantwoordelijk ben in Chamonix (www.adventurefilmfestival.com), hij ontwikkelde zich met gratie. Allison Kreutzen, die tijdens een lawine omkwam in Californië, was een vriendin die ik tijdens een van mijn moeilijkste levensfases tegenkwam, toen ik me verloren voelde en in verwarring was. Zij leerde me om die in-betweens te vullen met twinkelingen, glimlachen, bulderen en avonturen. In de herfst pakten we elk weekend in, stapten in haar busje en reden we weg na weer een van haar zware, lange nachtdiensten. Ik reed dan, en zij lag achterin te slapen naast haar hond Dulce, naar de woestijn waar we zouden klimmen, klimmen en nog eens klimmen langs de zandstenen muren, scheuren in de Indian Creek van Utah. ’ s Nachts dansten we op het ritme van de drums en de muziek van de gitaren, met bier en burrito’s, totdat haar volgende nachtdienst zich aandiende en ik haar weer naar haar werk reed. Voor haar was er geen ‘in between’.
Ik ben er achtergekomen dat er in de bergen ook sprake is van de in-between. Afgelopen winter beklommen we de westkant van de Aiguille de Plan, de Gabbarou Route (700m ED2 M6 WI5+), we waren ons bewust van en bezorgd over de enorme uitdaging die voor ons lag, de steile klim. Toen de moeilijke klim achter ons lag en we de top hadden bereikt, kwamen we er snel achter dat het allermoeilijkste voor ons lag, de Midi Plan Traverse in omgekeerde richting, ook omdat we dat nog nooit eerder hadden gedaan. Wat bekend staat als zo’n eenvoudige klassieke route, werd al snel een epos waaruit we de weg terug niet meer konden vinden. We werden van de route af gedwongen, moesten ongezekerd klimmen in een ijskoude nacht, geen water en voedsel meer, en veel te weinig kleding bij ons om te kunnen bivakkeren. We sleepten ons zo’n 12 uur voort terwijl we voortdurend de weg terug naar de Aiguille du Midi station probeerden terug te vinden; 26 uur nadat we begonnen vonden we onze bivak kit en voedsel terug in de tunnel (http://www.blackdiamondequipment.com/en-us/journal/climb/athletes/bd-ath...)
Terwijl we de scheidslijn tussen voorjaar en zomer overgaan en daarna die naar de herfst enzovoort, moedig ik dit aan. Wat ik bedoel: als je begint met het avontuur om je zomerverhalen met ons te delen, omarm dan het in-between. Een examinator zei eens tegen me tijdens mijn berggids examen ‘het is jouw taak om redenen te vinden om naar boven te gaan, niet om smoezen te bedenken om weer naar beneden te mogen’. Of je nou een zogeheten ‘conventionele’ baan hebt of een ‘niet-conventioneel’ leven, we kennen allemaal de in-betweens. Wat ik me realiseer is dat alles wat er werkelijk toe doet in je leven zich afspeelt in die ‘in-betweens’.
