Dag 131-138 op de Pacific Crest Trail

Gisteravond duurde het een halfuur voordat ik een lift naar de trail kreeg. Bij het tankstation in Trout Lake sprak ik John aan, die zijn auto stond in te laden. Hij moest dezelfde kant op als ik, dus hij wilde me wel bij de trail afzetten. John was veel in de bossen van de regio te vinden om bosbessen en paddenstoelen te plukken. In Washington en Oregon had hij namelijk een hoop klanten die daar een mooi prijsje voor betaalden. Aangekomen bij de trail moest ik nog ruim een kilometer lopen naar wat tentplaatsen langs een beek. 

Thomas wandelt in 2025 over de Pacific Crest Trail in het westen van de VS. een tocht van 4300 kilometer, van de grens met Mexico naar de grens met Canada. Op Bergwijzer en Wandelmagazine vertelt hij regelmatig (als het internet het toelaat) over zijn belevenissen onderweg. Hier lees je zijn verhaal over het hoe en waarom van zijn tocht. Hier lees je op Wandelmagazine.nu zijn vorige verslag over dag 119 tot en met 130. 

Vanochtend startte ik rond 07:45 met een relatief eenvoudige etappe over de uitlopers van Mount Adams. De steile klim waarmee ik begon, vlakte langzaam af, waarna de trail afwisselend geleidelijk op en neer ging. 

Met elke keer weer een nieuw uitzicht op Mount Adams voerde de PCT me door een veranderlijk landschap. 's Ochtends liep ik aanvankelijk door een afgebrand bos waar de rijpe bosbessen overal langs de trail groeiden. De rest van de dag wisselden weides, bossen en lavavelden elkaar af. Ook stak ik regelmatig beken over die waren gevuld met grijsblauw smeltwater, dat afkomstig was van de gletsjer van Mount Adams.

Al met al een gemoedelijke dag waarop ik vooral van de omgeving kon genieten Een omgeving die met het moment meer en meer alpine leek te worden. Ik had weliswaar geen grote hoeveelheden hoogtemeters zoals in de High Sierra voor de boeg, maar de trail zou de komende tijd weer boven de 2.000 meter uitkomen. 

Nadat ik water had gehaald bij de Midway Creek, liep ik terwijl de zon onderging naar wat tentplaatsen in de buurt. Vanwege een verre bosbrand in het noordwesten kleurde de lucht rood en goud in de laatste zonnestralen. Ik deelde de kampplaats met Snowbird, Mountain Lion en Manimal, met wie ik leuke gesprekken had tijdens het eten.

De volgende ochtend vertrok ik rond 07:30 en liep ik de Goat Rocks Wilderness binnen. De PCT leidde me met af en toe een afdaling tussendoor steeds verder omhoog. De stukken klimmen werden elke keer een beetje steiler, waardoor ik wat aan de verhoogde inspanning kon wennen. De bossen met hun meren, bosbessen en paddenstoelen liet ik langzaam achter me, tot ik na de lunch voornamelijk over open groene hellingen liep.

Het landschap werd pas echt alpine toen ik de 1971 meter hoge Cispus Pass naderde. Onderweg naar de pas had ik uitzicht op de rotsachtige Gilbert Peak en de grillige bergruggen aan zijn weerszijden. Tussen de stenen van de vulkanische bergwand aan mijn linkerhand, ving ik soms een glimp op van een pika. Na Cispus Pass liep ik via de hellingen van een volgend dal verder. 

Een kort maar ongelooflijk steil stuk klimmen brak ik op door mijn watervoorraad aan te vullen bij een beek. Na nog een klein stuk stijgen zette ik mijn tent op met uitzicht op een rotsachtige bergkam. Het uitzicht op Mount Adams lag helaas verborgen achter een rookgordijn. Door de windrichting werd de rook van de noordwestelijke natuurbrand namelijk zuidwaarts geblazen. Terwijl de zon onderging, at ik mijn avondeten en kroop ik in mijn slaapzak.

Rond 07:30 was ik weer onderweg en begon ik aan de mooiste en uitdagendste etappe door de Goat Rocks Wilderness. Terwijl de zon langzaam boven de oostelijke bergwanden uitsteeg, klom ik net zo langzaam over de trail naar boven. De laatste bomen maakten plaats voor rotsachtig terrein waar de marmotten het voor het zeggen hadden. De uitzichten werden steeds indrukwekkender en ondanks de heiige lucht kon ik de besneeuwde wanden van Mount Rainier zien. Met 4392 meter is dit de hoogste vulkaan van Washington en met 41 gletsjers kent de berg (afgezien van Alaska) het grootste gletsjerstelsel van de VS.

Even later moest ik een groot sneeuwveld omzeilen waar de voetsporen met een verraderlijke bocht doorheen liepen. Dan toch liever een extra afdaling en klim over rotsachtige hellingen. Nadat ik het hoogste punt van vandaag (2186 meter) had bereikt, moest ik nog een klein laatste sneeuwveld over. Ik moest hier goed oppassen: de vlakke stukken waar ik mijn voeten kon neerzetten waren smal en de sneeuw was glad. Met een valpartij kon ik me hier lelijk bezeren.

Nadat ik de schuine helling achter de rug had, voerde de trail me over de bovenkant van een grillige bergkam. Dit leverde niet alleen steile stukken klimmen en dalen op, maar ook adembenemende vergezichten. Ik besefte me goed dat ik me op een van de indrukwekkendste etappes van Washington bevond.

Na de achtbaanrit van piek naar piek, daalde ik af in een dicht bebost dal. Hier vulde ik mijn watervoorraad aan bij een stroompje dat langzaam naar beneden druppelde. Met veel moeite, tijd en een hoop geduld kon ik hier een liter water filteren. Het was inmiddels 12:30, maar ik besloot nog zo'n 7 kilometer door te lopen naar een meer om er te lunchen. Met deze bron zou ik namelijk te veel tijd verspillen.

Na een warme klim over half open hellingen, nam ik een alternatieve route naar Shoe Lake. Hier at ik rond 14:30 mijn lunch en filterde ik water. Ik kwam er ook achter dat het tankstation waar ik vandaag eten wilde halen al om 18:00 sloot. Met 12 kilometer te gaan kon ik dat net halen, maar kon ik niet uitgebreid pauzeren. Om 15:00 ging ik weer verder met het laatste stuk klimmen en begon ik met de afdaling naar White Pass. Ondertussen kon ik de noordwestelijke natuurbrand goed zien vanaf de volgende bergrug. Hopelijk kon ik meer over de brand te weten komen bij het tankstation.

Nadat ik op hoog tempo was afgedaald naar de Highway 12 in White Pass, moest ik nog een kilometer naar het tankstation lopen. Een kwartier voor sluitingstijd kwam ik aan en kon ik nog snel mijn avondeten kopen. Inclusief picknicktafels, tentplekken, een oplaadpunt, een douche en wasmachines, hadden ze hier een hoop voor hikers geregeld. 

Via de andere hikers kreeg ik mee dat de komende 46 kilometer van de PCT binnenkort zouden sluiten vanwege de snelgroeiende Wildcat Fire in het noordwesten. Om op het geopende deel van de trail te raken, zou ik moeten liften naar Chinook Pass. De meest logische weg naar de pas was vanwege onderhoud gesloten. Zo werd de totale reis er niet een van drie kwartier, maar anderhalf uur. Voor nu waren dat voorlopig zorgen voor morgen. Eerst eten en daarna naar bed.

De volgende middag was ik klaar met het inslaan van mijn voorraad voor de komende dagen en mijn andere klusjes. Rond 15:00 ging ik samen met Fly High langs de weg staan om een lift richting Chinook Pass te vinden. Na een kwartier stopte er een local voor ons. Hij hoefde zelf niet richting de pas, maar wilde ons graag op weg helpen. Scooter (zijn trailname) bleek om de paar jaar een deel van de PCT te lopen, dus hij kon zich goed in onze situatie verplaatsen. Zelfs Analog en Dandelion mochten meerijden om boodschappen te doen in een plaatsje verderop. Zo reden we met zijn vijven en labrador Beau weg uit White Pass.

Het was duidelijk dat Scooter er veel plezier aan had om ons een lift te geven. Onderweg vertelde hij over de omgeving waar we doorheen reden en hadden we leuke gesprekken. Toen we onder de rookwolk van de brand reden, veranderde de zon in een oranje vuurbal. Aangekomen bij Chinook Pass boden we Scooter geld aan voor de benzine, maar dat weigerde hij aan te nemen. Fly High en ik zeiden hem gedag en gingen de trail op.

Het was bijna avond, dus we besloten zo'n 3 kilometer richting een meer met tentplaatsen te lopen. Onderweg zagen we de rookpluim van de brand in het zuiden boven de bergen uitsteken. De Wildcat Fire bevond zich vooralsnog niet op de PCT, maar het was een geruststelling dat ik niet te dicht langs de brand hoefde te lopen. Aangekomen bij het derde Sheep Lake in 250 kilometer, deelden we de tentplaatsen met Aloha. Omdat we een stuk trail hadden overgeslagen, waren we ongemerkt de 2300e mijlpaal van de PCT voorbij gegaan.

De  was klein begonnen, maar was inmiddels uitgegroeid tot meer dan 12 vierkante kilometer. Dit lijkt onvoorstelbaar groot, maar de torenhoge rookpluim die ik de volgende ochtend zag, loog er niet om. Normaal gesproken deed ik tijdens een klim over open hellingen zonnebrand op, maar dat was door de dikke rookwolken niet nodig vandaag. De blauwe lucht werd in sluiers gehuld en ik zag soms kleine vlokken as naar beneden dwarrelen.

Halverwege de ochtend werd duidelijk dat natuurbranden niet alleen een fenomeen uit zuidelijke staten zijn. De trail leidde me namelijk over hellingen waar de verbrande bomen de overhand hadden. Richting de middag was er geen enkele levende boom meer te bekennen. Terwijl de lucht grijs werd van de rook, werd ook de omgeving grauw. Ondertussen zette de verhulde zon alles in een vreemde oranje gloed. 

Nadat ik had geluncht bij een beek in het doodse bos, keek ik uit naar de lonkende groene hellingen in de verte. Zo nu en dan groeide er weer hoopvol een jonge spar tussen de verbleekte boomstammen, tot ik weer door een écht bos liep. Het was een hele verademing om de natuur te zien opleven. Een verbrand bos is meestal niet volledig levenloos. Het ecosysteem dat een gezond bos oplevert, is echter vele malen diverser. Rond 18:30 zette ik mijn tent op langs een beek.

De volgende ochtend was de lucht nog rokeriger dan gisteren. Waar ik me gistermiddag onder de rookwolk bevond, liep ik nu over hogergelegen hellingen die precies in de baan van de rook lagen. Hierdoor waren sommige heuvels nauwelijks zichtbaar en hing er een branderige geur in de lucht. De lucht was zwaar om in te ademen, dus ik besloot voornamelijk door mijn neus te ademen.

Nadat ik aan het eind van de ochtend over de hoogste bergrug was geklommen, begon de luchtkwaliteit te verbeteren. De trail zou de rest van de dag van de ene heuveltop naar de andere afdalen, waardoor ik minder last had van de rook. Dat de afdaling was ingezet betekende echter niet dat het klimmen erop zat voor vandaag. Vooral na mijn lunch langs een beek, stuurde de PCT me een paar hoge heuvels in waar geen eind aan leek te komen. Door de broeierige hitte was ik doorweekt toen ik de hoogste helling had bereikt.

Voor de verdere afdaling halverwege de avond, had de trail nog een paar korte steile klimmetjes voor me bewaard. Dit leverde absurdistische situaties op waar ik na een steile afdaling meteen weer steil omhoog werd gestuurd. Uitzichten leverde het niet op: ik bevond me steevast tussen de hoge bomen.

Rond 19:00 uur kwam ik trailangel Frank uit Seattle tegen, die op de onverharde weg naar Stampede Pass stond geparkeerd. Ik was de laatste hiker die vandaag langsliep, maar hij had nog meer dan genoeg frisdrank, vers fruit, donuts en ander eten. Het was een zwaardere dag dan ik had verwacht, dus ik ging dankbaar in een van de campingstoelen zitten. Soms is het net alsof je trailmagic tegenkomt op de momenten dat je het het hardst nodig hebt. Ik vertelde Frank dan ook dat zonder zijn hulp en die van anderen, de trail een stuk moeilijker zou zijn.

Het begon donker te worden, dus Frank maakte aanstalten om te vertrekken. Nadat ik hem had geholpen met inpakken en hem nog een laatste keer had bedankt, zette ik mijn kamp op. De schuine bodem maakte het lastig om mijn tent op te zetten, dus ik besloot te cowboycampen. Het leek een vochtige nacht te worden, maar de condensatie leek vooralsnog niet zo erg als de nacht nadat ik uit Bend was vertrokken. Hopelijk zou mijn slaapzak de nacht (relatief) droog overleven.

Toen ik de volgende mijn kamp opbrak, zat er op al mijn spullen een dun laagje vocht. Later vandaag zou ik dus weer wat dingen moeten laten drogen. Ik sloeg rechtsaf de onverharde weg in, zodat ik vandaag wat eerder in Snoqualmie Pass zou aankomen. Hier lag namelijk weer een pakketje voorraad op me te wachten.

Nadat ik halverwege de ochtend uit de bergen was afgedaald, liep ik langs het langgerekte en helderblauwe Keechelus Lake. Omdat het nagenoeg windstil was, leek het net alsof ik langs een spiegel liep. Halverwege de middag kwam ik aan in Snoqualmie Pass, waar ik lunchte bij een pannenkoekenrestaurant en mijn pakje ophaalde bij het tankstation. 

Het hoogtepunt van de dag was mijn verblijf in de Guye Cabin. Dit hostel van de Washington Alpine Club was gebouwd in 1932 en bood PCT'ers voor een zacht prijsje een overnachting aan. Avondeten en ontbijt zaten bij de prijs inbegrepen, wat voor hongerige hikers als muziek in de oren klinkt. Omdat het hostel werd gerund door vrijwilligers, was er een lijst met taakjes waar hikers bij konden helpen. Na het avondeten (lasagne) en toetje (appeltaart met ijs en frambozen) veegde ik de vloer in de eetzaal. Daarna ging ik in de knusse woonkamer op een van de banken liggen en praatte gezellig met het handjevol hikers dat hier ook wilde bijkomen.

Het ontbijtbuffet dat ik de volgende ochtend kreeg was net zo goed als het avondeten. Nadat ik had geholpen met de afwas ging ik nog even een uurtje op bed liggen. Ik wilde aanvankelijk nog wat mijlen lopen vandaag, maar ik merkte dat mijn lichaam toe was aan rust. Met nog ongeveer 250 mijl te gaan kwam de eindstreep nu echt in de buurt en ik lag nog altijd op schema. Ik kon me dus prima een rustdag veroorloven.

Wil je een trailangel op afstand zijn en een bijdrage leveren aan mijn boodschappen? Dat kan!
Mijn dankbaarheid gaat verder dan de 2650 mijl van de trail!

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien.