4.300 kilometer hiken over de Pacific Crest Trail

In 2022 legde ik de eerste 1.000 mijl (1.600 kilometer) af van de Pacific Crest Trail: één van de meest indrukwekkende langeafstandsroutes van de Verenigde Staten. Deze wandelroute loopt van de Mexicaanse grens naar de Canadese grens en is meer dan 4.000 kilometer lang. Wandelaars die deze tocht in één keer van begin tot eind afleggen – zogenaamde thru-hikers – trekken door de diverse en ongerepte natuur van de staten Californië, Oregon en Washington. 

Aanvankelijk was het ook mijn plan om de volledige route af te leggen, maar net na de coronapandemie was het lastig om een Amerikaans visum van zes maanden te bemachtigen, om zo genoeg tijd te hebben om de hele tocht te maken. Met een ESTA van drie maanden had ik voor de gehele trail helaas te weinig tijd. Dit jaar is het me wel gelukt om een visum aan te vragen en zal ik over een paar dagen aan het zuidelijke uiteinde van de PCT staan. Ik heb namelijk besloten weer van voren af aan te beginnen, om dit keer pas bij de Canadese grens te eindigen.

Dan vraag je je misschien af waarom er elk jaar thru-hikers zijn die het in hun hoofd halen zo’n astronomische afstand van 4.300 kilometer te lopen – en zelfs besluiten hele stukken opnieuw af te leggen. Met dit eerste blog over mijn aanstaande tocht over de PCT, zal ik je dit proberen uit te leggen.

Ongerepte natuur

Dat de indrukwekkende Amerikaanse natuur menig PCT-hiker verleidt om aan de tocht te beginnen, is wellicht een open deur. Voor de meeste hikers is dat dan ook de voornaamste reden om er maandenlang op uit te trekken. De landschappen die je op de PCT doorkruist zijn niet alleen indrukwekkend en ongerept, maar ook nog eens ontzettend divers. Veel thru-hikers beginnen hun tocht eind april bij de zogenaamde Southern Terminus van de PCT aan de Mexicaanse grens. Zuid-Californië is dan nog niet ondragelijk heet en tegen de tijd dat hikers in juni bij de hoge bergen van Midden-Californië aankomen, is de meeste sneeuw op de trail gesmolten.

De meeste secties van de PCT in Zuid-Californië lijken regelrecht uit een western te komen: ruige woestijnlandschappen waarin rotsformaties worden afgewisseld door glooiende heuvels en eindeloze vergezichten. Dit ogenschijnlijk barre landschap barst in de lente van het leven: cactussen en yucca’s staan in bloei en hier en daar komen kleurrijke woestijnbloemen op. Hier kun je dieren vinden zoals herten, kolibries op zoek naar nectar, (pad)hagedissen, ratelslangen, konijnen, (grond)eekhoorns, coyotes en poema’s (al laten die laatste zich weinig zien). Op het droogste stuk van de PCT lopen hikers ook genoeg door bergachtig terrein. Zo is het in de San Jacinto Mountains, waar de PCT boven de 2500 meter komt, niet ongewoon om in de lente sneeuw tegen te komen.

In Midden- en Noord-Californië gaat de PCT dan echt de hoogte in en stijgt vaak ruim boven de 3000 meter uit.. Bij Kennedy Meadows klimmen hikers het hart van de Sierra Nevada in. Dit is onder andere het leefgebied van herten, zwarte beren en marmotten. Hier lopen hikers afwisselend door groene bergweides met meanderende stromen, stille bossen van sequoia’s en andere woudreuzen, de opmerkelijke uitgesleten valleien van Yosemite National Park en bergpassen die worden omringd door eenzame pieken en bergmeren. Dat de PCT hier de hoogte inschiet is te merken: een hoop hikers voelen zich door de ijle lucht niet altijd even lekker of kunnen hoogteziekte oplopen.  De PCT bereikt in de Sierra Nevada net boven de 4000 meter zijn hoogste punt in Forester Pass, maar veel hikers beklimmen in de Sierra’s ook de 4421 meter hoge Mount Whitney. Deze berg ligt niet ver van de PCT en is, zonder Alaska mee te rekenen, de hoogste berg van de VS. De wandeling naar de top van deze berg is technisch gezien niet de moeilijkste, maar het is zuurstofarme lucht die het zwaar maakt. 

De Sierra Nevada gaat richting Noord-Californië over in de Cascade Range, die hikers via Oregon en Washington vergezelt tot aan de Canadese grens. Hier wordt het landschap voornamelijk bepaald door watervallen, afgezonderde meren, glooiende beboste hellingen en oude vulkanen die boven de boomgrens uittorenen. Hoogtepunten in Oregon zijn onder andere Mount Hood – de grootste en actiefste vulkaan van de staat – en het gigantische Crater Lake. 

In de Cascades in Washington trekken hikers door gematigde regenwouden en kunnen de bijbehorende buien dan ook zeker verwachten op het natste gedeelte van de trail. Na de Goat Rocks Wilderness in Washington doet het spectaculaire alpine landschap van Californië opnieuw zijn intrede en volgen steil klimmen en afdalen elkaar naadloos op. De meeste thru-hikers proberen voor het begin van oktober aan te komen bij de Canadese grens, om zo de ergste kou en sneeuwbuien voor te zijn. Eenmaal aangekomen kunnen thru-hikers terugkijken op vier tot zes maanden waarin ze uiteenlopende landschappen van woestijnen, bergen en bossen hebben doorkruist. 

De mensen onderweg

Een van de charmes - en uitdagingen - van de PCT is dat je in gebieden loopt waar nauwelijks iemand komt. Vaak zul je het idee hebben dat je de natuur om je heen volledig voor jezelf hebt. Helemaal alleen ben je (gelukkig) niet; er zijn natuurlijk ook andere hikers. Dit zijn allemaal mensen die hebben gespaard, werk hebben opgezegd en huis en haard hebben achtergelaten met hetzelfde doel voor ogen: de PCT van begin tot eind afleggen. Deze hikers komen uit alle windstreken zijn van alle leeftijden en hebben uiteenlopende achtergronden. Zo delen jongeren, pensionado’s, getrouwde koppels en afgestudeerden met een tussenjaar allemaal de trail.

Dat andere hikers dezelfde keuze hebben gemaakt als jij, is niet het enige dat zorgt voor een verbindende factor: je maakt ook dezelfde mooie en moeilijke momenten met elkaar door. Een van de mooiste dingen op de PCT is om na een lange dag van afzien je tent neer te zetten bij andere hikers en tijdens het eten gezellig over de indrukken van de dag te praten. In het dagelijks leven heb je zoveel sociale interacties met zowel bekenden als onbekenden, dat ze soms hun waarde lijken te verliezen. Op een langeafstandsroute door afgelegen gebieden, zoals de PCT leidt het spaarzame contact vaak tot oprechtere interacties. Hierdoor ontstaat er een hechte hikergemeenschap waar je vrienden en soms ook partners voor het leven aan overhoudt.

Trailnames

Uit zo’n hikergemeenschap vloeien bijzondere dingen voort. Een goed voorbeeld hiervan zijn de zogenaamde trailnames. Een trailname is een bijnaam die een hiker (meestal) ontvangt van andere hikers. Wanneer iemand een trailname krijgt, en deze ook accepteert, heet voortaan zo op de trail. Trailnames worden vaak in het leven geroepen als iemand iets memorabels doet of zegt, en komen in alle vormen en maten: Legend, Buffalo Bill in Parentheses, Cool Rocks, Firefly, Double Baby, Gas Monkey en Banana Man zijn bijvoorbeeld trailnames die ik de vorige keer was tegengekomen op de trail. Zelf heb ik de trailname ‘History’ gekregen, maar dat zal ik in een van de komende blogs nog uitleggen.

Niet alleen de interacties met andere hikers maken de PCT zo’n bijzondere ervaring. Ook het contact met mensen die niet op de trail lopen, wordt verrijkt door zowel kleine als grote random acts of kindness. Denk hierbij aan een lift die je zonder te vragen krijgt aangeboden, een wildvreemde die een rondje van de zaak geeft aan tien andere wildvreemden, kampeerders die een volledige maaltijd met je delen, of simpelweg een goed gesprek met iemand in een restaurant. Het zijn dit soort interacties die je vertrouwen geven in de goedheid van de mens. 

Een ander hartverwarmend voorbeeld dat zich voordeed tijdens mijn vorige keer op de trail, is dat van de Canadese 70’er Stephanie. Toen ik haar tegenkwam was ik aan het liften nabij het Zuid-Californische Warner Springs met Bee uit Duitsland en Marmot uit Frankrijk. Stephanie bood ons een lift aan naar een supermarkt in de buurt en vroeg geïnteresseerd wat voor wandeling we maakten. Wat we aan het doen waren vond ze ontzettend mooi, en nog voordat we bij de supermarkt waren bood ze ons een overnachting aan in de logeerkamer van haar vakantiehuis in Borrego Springs. Alledrie waren we met stomheid geslagen door dit ruimhartige gebaar en voor we het wisten zat onze vieze kleding in de wasmachine en konden we om de beurt onder de douche. Zelden heb ik me zo dankbaar gevoeld. 

Op de logeerkamer bedachten we het plan om Stephanie mee uit eten te nemen als bedankje voor haar grootse gebaar. Toen Marmot dit aan haar wilde voorstellen, was Stephanie net aan het bellen met een vriend. Of hij vanavond langs wilde komen, want ze ging voor wat hikers koken. Na een gezellige avond voor ons georganiseerd te hebben en ontbijt voor ons te hebben gemaakt, zette Stephanie ons de volgende ochtend af waar ze ons eerder had opgepikt. Later hoorde ik van andere hikers dat ze in de buurt van Warner Springs een lift hadden gekregen van een buitengewoon lieve vrouw. Blijkbaar had ze eerder die dag hikers afgezet bij de trail en was ze daarna nog een paar keer op en neer gereden om andere hikers naar de supermarkt te brengen.

Dan zijn er nog de zogenaamde ‘trail angels’. Dit zijn mensen die – vrijwillig of voor een kleine vergoeding – een hoop tijd en moeite steken om hikers doelgericht te helpen. Niet alleen helpen ze hikers door liften, overnachtingen of andere hulp aan te bieden, ze onderhouden ook essentiële zaken zoals watercaches of organiseren ‘trail magic’. Op de PCT – en zeker in Zuid-Californië – zijn er een aantal secties waar water niet of nauwelijks te vinden is. Hier komen plaatselijke trail angels de hikers tegemoet door grote voorraden aan water achter te laten langs de PCT, bijvoorbeeld bij een weg die kruist met de trail. Deze onbaatzuchtige acties van trail angels komen niet alleen recht uit het hart, maar zijn ook hard nodig om de trail veilig te houden. 

Wil je een trailangel op afstand zijn en een bijdrage leveren aan mijn boodschappen? Dat kan hier. Mijn dankbaarheid gaat verder dan de 2650 mijl van de trail!

Ook is er nog iets moois als trail magic. Wanneer trail angels dit organiseren kun je van alles tegenkomen: een koelbox vol met koud drinken onder een viaduct, campingstoelen om even lekker in te zitten, en tafel op een parkeerplaats met allerhande eten erop of zelfs de watertandende geur van een barbeque die je tegemoet komt. Het zijn dit soort acties die de kracht en welwillendheid van wildvreemden bewijzen om iets goeds voor hun medemens te doen.

Het leven op de trail

Tenslotte is het leven op de trail voor veel thru-hikers een reden om eropuit te trekken. Wanneer je aan een langeafstandsroute zoals de PCT begint, maakt je leven een radicale verandering door. Een huis met waterleiding, bed, kledingkast, elektriciteit, wasmachine, fornuis, koelkast, en voorraadkast laat je achter, en ook series, films, social media, internet, telefoonbereik, boeken en games kom je nauwelijks meer mee in aanraking. Grappig genoeg wen je hier sneller aan deze omwenteling dan je denkt. 

Je dagindeling en routines hangen samen met slechts een paar essentiële zaken en dit geeft een bepaalde rust en eenvoud. Je dagelijks leven draait nog maar om een paar dingen: mijlen maken, (bron)water filteren, eten en drinken en tot slot je kamp opzetten en weer afbreken. Je staat (het liefst) vroeg op, pakt je tent in en ontbijt wat, gaat lopen tot de lunch, neemt een welverdiende pauze, gaat lopen tot je je tent hebt neergezet, je eet wat, je zoekt uit waar je morgen waterbronnen en tentplaatsen vindt en gaat slapen. De volgende dag staat hetzelfde programma op de planning.

En wat doe je dan als je je gaat vervelen? De kans is nihil dat dat gebeurt. Omdat je weer op weg moet, heb je niet alleen nauwelijks tijd om je te vervelen, het is ook volstrekt overbodig omdat je je ogen uitkijkt. Wanneer je je tent hebt opgezet en lekker hebt gegeten, is de aanblik van je slaapzak genoeg om elk beetje verveling te laten verdwijnen. Maar wat doe je dan als je het moeilijk hebt? Wil je die hele trail dan nog wel afmaken? Dat soort momenten zijn er altijd, maar je leert tijdens het wandelen langs letterlijke pieken en dalen dat de spreekwoordelijke pieken en dalen in gelijke mate voorkomen. Na elke zware beklimming staat een prachtig uitzicht op je te wachten en kun je je verheugen op het nieuwe indrukwekkende dal dat voor je ligt. Na ‘s avonds je tent ingejaagd te zijn door muggen, kom je tot de conclusie dat vandaag een van de beste dagen van je leven is – zelfs mét die vliegende bloedzuigers.

Wanneer je op de PCT weer eens in de bewoonde wereld komt, kunnen alledaagse zaken uitgroeien tot de meest overdadige luxes die je je maar kunt voorstellen. Hoe denk je bijvoorbeeld hoe een douche van warm water voelt als je laatste warme douche een paar dagen geleden was? Of die schone, fris ruikende kleding die je uit een wasmachine haalt? Of hoe denk je dat dat ijskoude blikje cola smaakt bij die gigantische hamburger op je bord? Op de PCT leer je dat je sommige dingen voor lief bent gaan nemen, en dat je best een beetje dankbaar mag zijn voor dat wat je hebt. Ik kan me van de vorige keer op de trail nog een moment herinneren dat ik me perfect kon vermaken op een motelkamer met een werkende Bluetooth-speaker, muziek van mijn telefoon, een zak chips, een biertje en een zacht bed om op te zitten. Zoveel heb je blijkbaar niet nodig om tevreden te zijn.

Wil je meer lezen en meer foto's zien van Thomas' avonturen op de Pacific Crest Trail? Je kunt Thomas ook volgen via zijn Polarsteps-account. Dan krijg je vaker én meer foto's van zijn avonturen te zien. In Thomas' volgende blog lees je over zijn aankomst in de VS en de allerlaatste voorbereidingen voordat hij écht op pad gaat.