Droomplaten

We ontwaken op een bed van wolken. Het dal onder ons is geheel verdwenen, Montserrat (Spanje) steekt er als een eiland fier boven uit. Vandaag gaan we de meest klassieke en excentrieke lijn van het gebied beklimmen, Punsola-Reniu. Een imposante pijler van 220 meter. Boven ons een helder blauwe hemel, heerlijk fris. Tijdens de aanloop naar de pijler hullen de opkomende wolken vanuit het dal ons in een dikke mist, af en toe onderbroken waardoor we een glimp van onze route te zien krijgen.

In de wand, we zijn al over de helft. Ik klim vandaag op kop, Martin zekert mij eerst en klimt daarna vlak boven het tweede koppel omhoog om van hen dichtbij foto’s te maken. De vorige 2 lengtes heb ik mij, behalve genoten van de mooie route, steeds gewaand in een sprookjesachtige wereld waarin we omsloten worden door immense wolkenpartijen die voorbij stijgen. Martin verdwijnt steeds weer in de wolken, het is hier doodstil, we zijn helemaal alleen in onze kleine wereld.

Even zitten we niet in een wolk, ik kijk omlaag en zie Martin volledig in zijn moment aan het werk. Een meter, misschien zelfs dichter op de klimmer, hij observeert en voorspelt de volgende beweging, vindt zijn positie en drukt af, trekt zich op aan het touw, ik trek dan snel het touw weer strak.

Opnieuw de lens op de klimmer gericht, dicht erop. Een nieuwe wolk is gepasseerd en de volgende drijft alweer gestaag op ons af, terwijl het klimmen en fotograferen onder mij doorgaat. Nog een paar tellen en de wereld ziet er weer totaal anders uit. Alles gebeurt in een rust waardoor je als klimmer nauwelijks bewust bent dat Martin zo dichtbij hangt. Hij gaat op in het moment en de route, het enige wat telt is het klimmen, er wordt niet geposeerd.

“Hier zit wel wat tussen denk ik” zegt Martin bescheiden als hij naast me op het relais hangt. Het zijn echte droomplaten geworden!
 

Foto's Martin Fickweiler