Gefluit

Op het moment dat u, beste lezer, deze regels leest, maak ik een bijzondere periode in mijn redactionele carrière door. Niet alleen heb ik – uiteraard samen met de redactie – weer een zeer lezenswaardig nummer van Bergen Magazine nét op tijd af gekregen, neen, ik zit momenteel midden in een andere flow. Mijn dagen zijn op dit moment gevuld met het schrijven van een bergwandelgids. En het manuscript moet eind april helemaal af zijn.

Nu is het zo dat deadlines eigen zijn aan het maken van een tijdschrift en werken onder druk, daar moet je als hoofdredacteur niet vies van zijn. Gelukkig plan ik de werkzaamheden van tevoren in en dat helpt mij om er een min of meer normaal dagritme op na te houden. Toch merk ik dat, naarmate de datum van aanlevering aan de vormgever nadert, de kriebels in de buik iedere keer weer op een kramp uitdraaien. Was het toch niet beter geweest die andere foto als openingsbeeld te kiezen? Slaat die titel wel de juiste toon aan?

Elk kwartaal doe ik dit mezelf weer aan. Alsof ik mijn hersens in een snelkookpan prop en het pitje nog een kwartdraai hoger draai, uit angst dat het goedje anders nooit gaar genoeg wordt. Resultaat: gefluit waar mijn gezin soms gek van wordt.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en schrijven over de bergen – hoewel het de ervaring van in de bergen te zijn nooit zal evenaren – geeft mij uitermate veel voldoening. Daarom dacht ik vorig jaar bij mezelf: waarom maken we niet eens een bergwandelgids voor onze lezers, “van de makers van Bergen Magazine”? Over de Oostenrijkse Alpen had ik nog geen Nederlandstalig werkje in de rekken zien staan, laat staan een dat veel achtergrondinformatie geeft. Dus over deze keuze heb ik niet hoeven twijfelen.

Zodra de deal met de uitgever rond was, draaide ik het vuur onder mijn pan meteen driekwartslag hoger. Vier maanden om een gids in elkaar te zetten: dat is Bergen Magazine in het kwadraat! Laat ik dat creatieve proces voor mezelf – en voor al wie het wil lezen – eens vastleggen. Dat levert achteraf misschien leuk en leerzaam leesvoer op. En waarom niet meteen gebruik maken van twitter, zo’n hip sociaal medium en, naar zeggen, hét communicatiemiddel van de afgelopen twee jaar?

29 december 2010: “Alles op zijn plek om aan de wandelgids te beginnen ... maar waar begin ik? Wat wordt het allereerste woord op papier? Even wennen.” Mijn eerste ‘officiële’ tweet over de wandelgids. Ik heb het tweede zinnetje meteen moeten inkorten want anders ging ik over te toegestane 140 karakters heen. Maar schrappen is mijn vak, vooruit dan maar. Wie zou dit trouwens lezen? Kijk: ik heb zeven volgers waarvan er vijf collega zijn.

30 december 2010: “Het grote wandelgidsavontuur: de allereerste zin staat erop! 21 woorden, nog 79.979 te gaan. Ik ben vertrokken!” Ja, die eerste woorden hebben wat moeite gekost. Maar is alle begin niet lastig?

31 december 2010: “Eerste wandelbeschrijving is een feit. 2430 w, van de Krimmler Watervallen tot het historische Tauernhaus. Een ontdekkingsreis.” En of! Ik leer elke dag weer nieuwe dingen over mens en natuur in de Oostenrijkse Alpen. Wist u dat de herbergiers van de hutten in de Tauern bij mist of slecht weer geregeld de klokken luidden of op een hoorn bliezen opdat reizigers niet zouden verdwalen? Maar die boodschap was voor een tweet te lang geweest. Iedere schijn van diepgang wordt door het systeem genadeloos afgekapt.

4 januari 2011: “Zo verdiept in de materie dat ik vergeet ook nog de verhalen voor bergen magazine te lezen. Ga aan strenger tijdmanagement doen.”
Daar gaat mijn snelkoker, één octaaf omhoog. Maar wie hoort ‘m? Acht volgers (+ 1).

18 januari 2011: “Inspiratie genoeg voor de wandelgids, maar tijd? De tijd gaat zo snel, ik loop nu al achter op mijn vastgestelde schema.”
Het deksel vliegt er nog nét niet af. Dat gefluit!

23 januari 2011: “Voorwoord aan het schrijven voor #Bergen Mag. over mijn eerste 4 weken als schrijver van #bergwandelgids Oostenrijk. Score: 3 nieuwe volgers”

Weer moeten knippen. Ik had eigenlijk willen afsluiten met een Nederlandse zin: “Score tot nu toe: dit heeft mij 3 nieuwe volgers opgeleverd.”

Drie.
Gelukkig bent u er nog, beste lezer. U weet immers maar al te goed: wie het echt wil weten leest Bergen Magazine en Bergwijzer.nl. Daar kan ik mijn verhaal helemaal in kwijt.
En al de rest is gekwetter. http://twitter.com/jvandevo