Genieten van de Italiaanse Alpen

Via een prachtige route over de Umbrail pas, de hoogste berijdbare pas van Zwitserland, bereikten mijn vriend en ik de top van de 2760m hoge Passo dello Stelvio. Deze bergpas ligt op de grens van Italië en Zwitserland. De Zwitserse bergpas die ons naar de Stelvio voerde was zo mooi, dat we wel een aantal keren moesten stoppen om even rustig van het prachtige berglandschap te kunnen genieten.

Bovenop de Stelvio was het een drukte van jewelste met wielrenners, motorrijders, wandelaars en toeristen die met de auto naar de top waren gereden. Er waren kraampjes, winkeltjes, restaurantjes en niet te vergeten was er opnieuw een fantastisch uitzicht! De drukte bovenop die berg vond ik verrassend, na geruime tijd in de stilte gereden te hebben. Wat ik mooi vond om te zien, waren wielrenners, die veelal moegestreden de top bereikten. Ik besefte dat ik daar over een paar dagen zelf ook met mijn fietsje en met waarschijnlijk een knalrood hoofd zou staan.

Het Nationaal Park Stelvio is één van de oudste en grootste nationale parken in Europa en er zijn veel wandelroutes in dit gebied. Op de kleine bergcamping in Trafoi waar wij verbleven, waren dan ook veel wandelaars. Sommige maakten elke dag een nieuwe tocht, anderen liepen een tocht van een paar dagen en bleven overnachten in berghutten. Dit staat bij ons ook nog steeds op het verlanglijstje, maar dit keer waren we in Trafoi om de legendarische wielerberg met de fiets te beklimmen. Trafoi ligt halverwege de Stelvio, dus even afdalen en we konden beginnen.

De Stelvio staat in de wielersport bekend als één van de zwaarste beklimmingen vanwege de lengte en het hoogteverschil. Maarliefst 48 haarspeldbochten en 25 klimkilometers stonden ons te wachten. We begonnen de klim in Prato, dat ligt aan de voet van de berg. Wanneer de boomgrens is bereikt, is er goed te zien hoeveel bochten er nog te rijden zijn en ik kon mij goed voorstellen dat hier bij velen de moed wel een beetje in de schoenen zakte. Gelukkig had ik daar geen last van en na een kleine 2 uur klimmen bereikte ik zeer voldaan opnieuw de top, maar nu met mijn racefiets in plaats van met de auto! Ik was dit keer zelf deel van het schouwspel op de top en met waardering van medestrijders op de fiets en andere toeristen werd ik onthaald. Natuurlijk was ik zelf ook trots dat ik de beklimming goed volbracht had.

We zijn uiteindelijk vijf dagen in dit gebied gebleven en hadden ons doel bereikt. Maar zoals velen die we op de camping gesproken hebben, keren we zeker nog een keertje terug naar dit gebied om het indrukwekkende hooggebergte in het Duits/Italiaanse gebied ook eens te voet te gaan verkennen. We hebben al een klein voorproefje gehad op de 3170m hoge Livrio en dat smaakte absoluut naar meer!