Heb je er nog zin in?

Nog minder dan twee weken en dan is het eindelijk zover, dan begint mijn avontuur. Ik merk dat ik  me lichtelijk gestrest voel. Mogelijkheden veranderen in dingen die nog moeten gebeuren en door alle chaos van spullen dreig ik het overzicht te verliezen… Veel mensen vragen me dan ook “heb je er nog wel zin in?”

Het zijn bizarre dagen of weken eigenlijk. Ik sjees van hot naar her op mijn krakkemikkige vouwfietsje om tenten, zonnecelladers, telefoons, wandelstokken en weet ik het wat nog meer bij vrienden op te halen. Ondertussen krijg ik cadeautjes en ontvang ik pakketjes van lieve mensen die me helpen om alle spullen bij elkaar te krijgen. Vandaag heb ik zelfs een eerste Paypal donatie gekregen!

Toch lijkt die ellenlange to-do list te groeien in plaats van te slinken. Steeds meer items op deze lijst lichten in felle kleurtjes op om aan te geven dat ze prioriteit hebben. Terwijl ik mijn boekenkast aan een grondige inspectie onderwerp, bedenk ik me dat ik mijn yoga-attributen nog aan een vriendin wilde geven, dat ik toch echt mijn fietsband moet gaan plakken (ik heb namelijk bedacht om mijn fiets mee te nemen, omdat ik niet acht maanden aan het lopen zal zijn), dat ik nog naar de tandarts moet, dadelrepen wil maken, kaarten van Bosnië moet gaan printen, mijn nieuwe gps leren doorgronden, die ene subsidie-aanvraag nog kan versturen en.. en….

En tja, is het echt allemaal nodig? Valt wel mee. Ik ga hoe dan ook wel. De echt belangrijke zaken zijn geregeld. Mijn huis heb ik voor acht maanden onderverhuurd, ik heb een extra reisverzekering afgesloten, het treinkaartje is gekocht, ik heb een id-kaart laten maken om geen problemen met “geen stempels in je paspoort, omdat je illegaal de grens bent overgestoken” te krijgen en de uitnodigingen voor mijn afscheidsfeest zijn verstuurd.

Het is gek, het voelt inderdaad als afscheid nemen. Nooit eerder ben ik zo lang weg geweest en nooit eerder was mijn plan zowel zo concreet als vaag. Ik ga wandelen. Bijna 1300 kilometer door de bergen. Op FiveFingers. De Via Dinarica white Trail van Albanië naar Slovenië. Maar misschien ga ik ook fietsen daarna. Of ergens op een boerderij werken of in een berghut. Misschien ga ik een tijdje in Sarajevo wonen om te schrijven en misschien ben ik de Balkan na mijn wandeltocht wel zat en kom ik eerder terug.

Ik ben heel erg benieuwd en JA, ik heb er zeker zin in! Hoewel ik de laatste weken ontzettend van Amsterdam aan het genieten ben, kijk ik er echt naar uit om de boel hier voor een tijdje achter me te laten. Eventjes weg van alle drukte en even echt alleen zijn met mezelf. Trekken door de bergen. Ik ben niet langer bang dat ik vlucht. Ik heb juist het idee dat ik volop gebruik maak van de vrijheden die ik heb. Ik ben vrij om hier te blijven, maar ik kan er ook voor kiezen om er op uit te trekken. Dat laatste spreekt me het meest aan, dus daarom vertrek ik.

Nog een paar nachtjes slapen…

Eva Smeele (31) werkt in de Klimmuur als sportkliminstructuur en bermedewerkster. Het liefst is ze buiten, of liever: de bergen waar ze als het even kan een lange trektocht maakt. Eva loopt graag op blote voeten. In juni 2016 vertrekt ze voor een paar maanden naar de Balkan om daar de de Via Dinarica op FiveFingers te lopen. Met dit blog wil ze een inkijkje geven in de reis naar het avontuur toe. Hier vind je deel 4. Hier vind je meer over haar project