Het bergvirus van Bas Hafkenscheid

Ik heb al een fascinatie voor de bergwereld zolang ik me kan herinneren. Na een paar kleuterjaren op het strand die we maar moeten vergeten, was ik denk ik een jaar of 5 toen ik mijn eerste schreden op een bergpad zette. Vanaf een jaar of 16 werd dat klimmen. En steeds serieuzer klimmen. In mijn studententijd volgden 4000-ers, moeilijke graatoverschrijdingen en mixed noordwanden. Blijkbaar was de tocht alleen leuk als hij moeilijker was dan de vorige. Zelfs vriendinnetjes nam ik mee de bergen in! Zou ik nu ook niet meer in mijn hoofd halen… Tot ik een ongezekerde val van zo’n 60 hoogtemeters maakte op een ijshelling …

Een nieuwe ontdekkingstocht volgde, dit keer over wat mij nu eigenlijk dreef daar in de Alpen. Gaandeweg kwam ik erachter dat dat eigenlijk niet zo zeer het klimmen zelf was, als wel het onderweg zijn in die mooie, afwisselende maar soms ook bedreigende natuur. Voor het toerskiën werd ik instructeur en er ging een steeds grotere camera mee om de mooiste momenten en indrukken vast te leggen. Moeilijke beklimmingen werden mooie toppen, klimmen werd gecombineerd met wandelen en het maken van huttentrektochten.

Dat leidde tot de ontdekking van hele nieuwe gebieden. Waar eerst alleen de sneeuw- en ijswereld van de Eiger of de Mont Blanc telde, werden nu de Dolomieten ook uitgekamd. Ik begreep ook meer van de mentaliteit van die beroemde berggids in Zermatt (Zwitserland) die tot ruim boven de 100 jaar mensen meenam naar boven. Gewoon omdat hij het heerlijk vond anderen de weg te wijzen in de wereld die hij liefhad.
Ieder jaar begon hij met de beklimming van de Breithorn (4165m). Dan constateerde hij dat ‘het nog ging’ en gidste hij dat jaar weer. Om bijvoorbeeld met een toerist die de andere gidsen niet mee wilden nemen, de Matterhorn (4478m) te beklimmen. De toerist was 96 jaar, hij 97. Het moet toch mooi zijn om zo oud te worden.

Sinds kort zie ik mijn eigen kinderen de bergen ontdekken. Ik heb drie jongens (8, 9 en 10 jaar oud), dus het moet wel een beetje stoer zijn.
Oh pardon: 'cool'. Verbazingwekkend hoe gemakkelijk kinderen voor van alles te motiveren zijn, als je het maar leuk maakt! Een echte top, een bergriviertje onderweg waarin een dam te bouwen is, klauteren op grote rotsblokken, of, zoals vorig jaar zomer voor het eerst, een heuse klettersteig. Door ze allerlei verschillende facetten aan te reiken, zie je aan ze dat hun beeld completer wordt. Het is geweldig om te zien hoe ieder daar zijn favoriete stuk in ontdekt. En zo voel ik me toch al een klein beetje als die gids uit Zermatt …

Deze blog is geschreven door Bas Hafkenscheid.