Maximiliansweg: in koninklijke voetsporen deel 1

Dwars door de Beierse Alpen, van de Bodensee naar de Königssee, loopt een van de mooiste wandelroutes van Duitsland: de Maximiliansweg. Genoemd naar koning Maximilian II, die deze route in de zomer van 1858 bewandelde. Met een groot gevolg, een koets en 43 paarden. Ik loop de route in m’n koninklijke eentje. Zwaar maar schitterend!

Tekst en foto's: Frank van der Meer

Door de Ammergauer Alpen

De hele route telt 350 kilometer, verdeeld over 21 etappes. Ik bewandel het neusje van de zalm: vijf etappes tussen het daldorpje Pfronten en de hooggelegen berghut Herzogstandhaus. Die etappes voeren me grotendeels door de Ammergauer Alpen, het grootste beschermde natuurgebied van Beieren, en onderdeel van de Beierse Alpen.

Abrutsch Gefahr

Op pad. Vanuit Pfronten klim ik – de regen trotserend – richting Falkenstein, de ruïne van een oude burcht. Het is hier oppassen geblazen: de smalle paadjes bestaan uit een netwerk van boomwortels die spekglad zijn door alle nattigheid. En dan bestaat het gevaar van, zoals dat in het Duits zo mooi heet: abrutschen.

Helblauwe meren

Ik stort gelukkig – nog niet – van de berg af. Wel bereik ik met veel gepuf en gesteun het mooi gelegen Falkenstein. Veel is er niet over van wat ooit een prachtig kasteel is geweest. Maar de uitzichten rondom zijn er niet minder om. De complete Ammergauer Alpen liggen aan m’n voeten. Hier en daar heeft de goeie God helblauwe meren in het berglandschap gedrapeerd. In de verte schemert Füssen, het dorpje waar ik later vandaag doorheen kom.

Sneeuwballen gooien

De regen is inmiddels weggetrokken en dikke wolken hullen de bergtoppen in nevel. Het is pas begin september, maar op de nabijgelegen Zugspitze, met 2962 meter de hoogste berg van Duitsland, kun je nu al sneeuwballen gooien, zie ik als het wolkendek even breekt.

Alatsee: bloedend meer

Na de klim volgt de onvermijdelijke afdaling. Ik laat me afrollen tot ik bij iets waanzinnig moois op de rem trap: de geheimzinnige Alatsee schemert helder groen tussen de omringende bergen. Dieper in het meer zorgen purperen zwavelbacteriën voor een rode weerschijn. Reden waarom ze de Alatsee ook wel ‘het bloedende meer’ noemen. Je schijnt er heerlijk te kunnen zwemmen. Maar ik laat dat uit m’n hoofd: legenden vertellen dat het mysterieuze meer oneindig diep is en mensen (vooral mannen) heeft opgeslokt.

Schaatsen & skischansspringen

De vele meren waar je langskomt, of die je diep weggedoken in een dal ziet liggen, vormen een van de vele hoogtepunten van de Maximiliansweg. Ze geven kleur aan het landschap en je kunt er je verhitte voeten lekker in laten bungelen. Vlakbij de Alatsee zie je ook de spiegelgladde Weissensee liggen, bekend van de alternatieve Elfstedentocht. En nu we toch aan het sporten zijn: Garmisch-Partenkirchen, van het skischansspringen met nieuwjaarsdag, ligt op een steenworp afstand.

Schilderachtig Füssen

Skischansspringen heb ik gepland voor als ik met pensioen ben, nu leiden mijn voetstappen naar Füssen. Bezienswaardig dorpje met oud middeleeuws centrum. Heerlijk om doorheen te slenteren en even neer te ploffen op een van de vele terrasjes. Net als in de dorpjes die volgen kun je hier genieten van kunstig beschilderde vakwerkhuizen. ‘Luftmalerei’ heet die kunst hier: een soort fresco’s, soms met heilige taferelen, maar ook wel met landschapsschilderingen.

Slot Neuschwanstein: fier kasteel

Imposanter wordt het verderop, aan het einde van deze etappe. Opeens heb ik vol zicht op Slot Neuschwanstein, dat fier uittorent boven het omringende landschap. Ik kan m’n ogen er niet vanaf houden zo mooi is het. En ik ben niet de enige: jaarlijks trekt het kasteel 1,3 miljoen bezoekers. Het is daarmee een van de populairste toeristische attracties van Duitsland.

Romantische Straat (ook voor Japanners)

En inderdaad, als ik bij de toegangsweg tot het kasteel arriveer, staan daar horden toeristen in de file voor het ticketcentrum. Uit alle windstreken van de wereld komen ze. Een bordje vertelt me in het Duits en Japans dat ik hier over de Romantische Straat loop. Wat zou koning Ludwig II hiervan vinden? Hij liet Neuschwanstein in de tweede helft van de 19e eeuw bouwen. En hij is de zoon van koning Maximilian II, de naamgever van mijn wandelroute.

Geheimzinnige Sprookjeskoning

Ludwig gold vanwege de kastelen die hij liet bouwen als ‘Sprookjeskoning’. Maar z’n leven was niet bepaald een sprookje. Vader Maximiliaan II voedde hem zeer spartaans op. Later is Ludwig krankzinnig verklaard en van de troon gestoten. Een jaar later stierf hij onder geheimzinnige omstandigheden, 40 jaar jong. Zelfmoord? Vermoord?

Met m’n benen omhoog

Ik laat de rij de rij – kastelen vind ik meestal mooier vanuit de verte dan van dichtbij – links liggen en eindig deze pittige etappe in het rustige dorpje Schwangau. Bijna 30 kilometer heb ik in de benen. De wandelgids van Rother rept over een ‘leichte etappe’ van 17,9 kilometer. Wat heb ik verkeerd gedaan, vraag ik me af terwijl ik met m’n getormenteerde benen omhoog tegen de hotelkamermuur lig bij te komen.

Frank van der Meer, oftewel FrankWandelt, reviewt wandelroutes in binnen en buitenland, wandelvakanties en uitrusting. Zijn blog was in 2016 dé nummer 1 van de Wandelblog Top 50.