“On Tour” De tour du Mont Blanc

Er was een lange tijd van voorbereidingen aan vooraf gegaan. De Tour du Mont Blanc, een tocht van 170 km in hooggebergte. De tocht telt 10.000 hoogte meters en wordt gemiddeld in 8 a 10 dagen volbracht. De laatste week werd de rugzak een aantal keer in en uitgepakt in de hoop zo niets te vergeten maar ook zeker niets teveel mee te nemen. Met als resultaat een basisuitrusting van 5.5 kg. Het totale gewicht waarmee ik de tocht zal starten ligt rond de 10 kg.

Mijn naam is Danny van Haaften en ik ben buitensporter. Ik ben werkzaam bij de overheid en in mijn vrije tijd hou ik mij bezig met verschillende disciplines van de buitensport. Al meer dan 15 jaar ben ik actief als wegatleet in competitief verband en heb ik afstanden tot aan de marathon gelopen. Omstreeks tien jaar geleden ben ik tevens gegrepen door het survivalrun virus. Sindsdien heb ik vele survivalruns als wedstrijdatleet in binnen en buitenland gelopen. Als rode draad hier doorheen ben ik actief als berg-buitensporter in verschillende disciplines o.a. rotsklimmen, meerdaagse bivak- wandeltochten en fietstochten. In 2016 ben ik gestart met DH Buitensport om mensen te motiveren meer naar buiten te gaan.

Op zondag 18 juni 2017, ongeveer 1300 uur vertrok ik samen met Fiona en de kinderen richting Rotterdam. Daar zou ik de bus nemen richting Chamonix in Frankrijk.

“On Tour” | de reis

Ik merkte dat ik lichtelijk gespannen en onrustig was en dat het vertrek wel iets met mij deed. Maar ik probeerde het niet te laten zien en deed net als of ik alles onder controle had. Tijdens het wachten op het perron in Rotterdam ontmoette ik een gelijkgestemde: Bos. We raakten aan de praat en wisselden ervaringen uit. Bos vertelde dat zij ook richting Chamonix zou gaan. De voorstelling die ik had over de busreis en zijn reizigers had, bleek niet te kloppen. Ik dacht namelijk dat er mensen met een soortgelijk doel in de bus zouden zitten maar niets was minder waar. De bus is een goedkope manier van reizen en dat trekt ook een bepaalde doelgroep aan. Er waren meerdere momenten tijdens de busreis dat ik het graag anders had gedaan. Zo waren er onaangename luchtjes en te krappe stoelen. Tot Antwerpen had ik het voor elkaar gekregen om alleen te zitten. Nou…. Dat was nu over. Zwetende mensen, kleffe stelletjes, luide telefoongesprekken, kauwgomgesmak en ronduit asociaal gedrag tegen medepassagiers… Het zat er allemaal bij. Kortom ik heb erg genoten van mijn “nieuwe vrienden.” Bedankt voor de fijne reis en dankzij jullie bijdrage is het sneller voorbij gegaan dan verwacht.

In Chamonix aangekomen namen Bos en ik afscheid, zij zou een andere route gaan lopen en wellicht dat wij elkaar later die week nog ontmoeten. Ik nam de bus richting Les Houches en daar ging mijn tocht beginnen.

“On Tour” | Dag 1

Het was erg warm en de lullige 10 kg op mijn rug bleek tegen te vallen. Of was het terrein gewoon zwaar en was ik vergeten dat de Alpen anders waren dan de Belgische Ardennen. Misschien ging ik wel iets te hard op de eerste dag, zo direct na de vermoeiende busreis. Bij de eerste stijging verzuurden mijn benen en daar zou ik waarschijnlijk de rest van de tocht last van blijven houden. Ik had die dag 8,5 uur gelopen en maakte mijn eerste bivakplaats nabij de Refuge de la Croix. Toen ik op de kaart keek zag ik dat ik een behoorlijke afstand had afgelegd. Hier belde ik Fiona om te zeggen dat alles goed was gegaan en ik een mooi plekje had gevonden. Verder nam ik wat foto`s en ik maakte van de rust gebruik om wat te eten en drinken. Later die avond kwam er een ouder stel niet heel ver bij mij vandaan staan. Het viel mij op dat zij aardig op elkaar ingewerkt waren want de tent opzetten was een koud kunstje. Ook zag ik dat zij hun persoonlijke verzorging goed op orde hadden en de boel prima organiseerden. Het leek wel een geoliede machine.

“On Tour” | Dag 2

Na een goede nacht te hebben gehad was ik weer vroeg uit mijn slaapzak en stond ik om 0630 uur al weer klaar om te gaan. Nou ja…goede nacht! Ik merkte dat ik, wanneer ik een opdracht heb of in ieder geval één die ik mijzelf heb opgelegd, dat ik onrustig slaap, in een soort hazenslaapjes.  Dit zou later goed merkbaar worden toen de tocht voorbij was en ik ontspannen op een camping zat. Voldaan en denkend aan de herinneringen. Ik zag dat mijn buurtjes al wakker waren maar het opstarten ging beduidend minder snel dan de aankomst. We groetten elkaar en daarna daalde ik af richting La Chapieux. Er waren namelijk twee routes mogelijk voor deze dag. De klassieke route en een variant hierop. Ik had besloten de klassieke route te nemen want dat was een afdaling. Aangezien ik de eerste dag al aardig diep was gegaan zou ik wellicht liever dalen dan stijgen. Hier zou ik later spijt van krijgen want de afdaling was steil, saai en lang. Dat vonden mijn benen ook niet leuk.

Aangekomen in het dal had ik spijt van mijn keuze, maar dat is het mooie van “solo” op pad zijn. Ik kon niemand anders de schuld geven dan mijzelf. Nadat ik had besloten mijn teleurstelling in te slikken, kwam er een wagen aanrijden met twee oudere bergsporters. Zij stopten en vroegen waar de reis naartoe ging. Ik vertelde in mijn slechte Engels, Frans en Italiaans dat ik richting Col de Seigne wilde. Zij lachten en corrigeerden mij. Natuurlijk sprak ik het helemaal verkeerd uit maar uiteindelijk begrepen ze wat ik bedoelde. Het bleek een goede beslissing te zijn om mee te rijden, want na een rit van 15 minuten over een saaie asfaltweg stapte ik uit bij het knooppunt waar de korte variant route ook uitkwam. Een nieuwe start: nu even over de Col de Seigne heen bikkelen. Dat liep anders, het werd een stevige klim van ongeveer 3,5 uur. Maar het was de moeite waard. Dit was waarschijnlijk het mooiste stuk van de tour.

Mijn tweede bivakplaats was op een col nabij Refuge Bertone op zo’n 2000 meter hoogte. Onderweg hier naartoe liep ik voorbij een waterpunt, een houten bak waar bergwater in stroomt. Ik besloot nog even water bij te tappen voordat ik verder zou gaan. Ik zag twee mensen bij een huisje staan en vroeg hen of zij nog een mooie bivakplaats wisten, maar hier wisten zij geen antwoord op te geven. Zij vertelde wel dat ik wellicht tegen betaling zou kunnen douchen. Waarop ik dacht dat zij mij iets duidelijk wilden maken. Ik zei dat dat niet nodig was en lachend namen wij afscheid.

Wat op het eerste gezicht een prachtige bivakplaats leek te zijn bleek later een ware hel! In de avond rond 2100 uur ging het zo hard waaien dat ik de halve nacht druk ben geweest met het vasthouden van mijn tent in de hoop dat deze niet weg zou waaien. Terwijl ik druk was met mijn tent was iemand anders om 0100 uur `s nachts nog bezig met een bivakplaats zoeken. Kennelijk had hij pas een nieuwe lamp want deze was zo fel dat ik door het tentdoek heen verblind werd.

Mijn geluk kon kennelijk niet op want toen ik eindelijk sliep, werd ik wakker gemaakt door een stier. Ik zag dat het enorme dier nog geen 2 meter bij mijn tent vandaan stond. Op mijn handgebaren reageerde hij niet en kwam nog dichterbij. Ineens hoorde ik achter mijn tent voetstappen. Het bleek een boer te zijn. Hij maakte een hoop herrie en liep te zwaaien met zijn armen. Hierop reageerde de stier gelukkig wel, kennelijk had de boer meer overwicht.