Sarajevo, een betonnen parel tussen almachtige bergen

Toen ik afgelopen zomer door Una National Park een flinke berg omhoog aan het fietsen was, kwam ik een groepje rondtoerende Bosniërs tegen. Net als alle andere voorbijgangers, vroegen zij zich af waarom ik in hemelsnaam in mijn eentje op de fiets aan het trekken was. Opvallend hierbij was dat me niet gevraagd werd waarom ik in Bosnië of in de Balkan op vakantie was, maar waarom ik niet "gewoon" de auto nam.

Het blijft lastig om mijn passie voor het fietsen en het alleen-reizen over te brengen, misschien is dat een cultuur verschil.

Het groepje gaf me vervolgens tips voor het vervolg van mijn reis. Sarajevo was in hun ogen absoluut niet de moeite waard. "Dat is een lelijke betonnen stad waar de mensen alleen maar over de oorlog praten. Je kan veel beter naar Mostar en Trebinje gaan." Op dat moment kon ik nog alle kanten op, ik had vaag afgesproken om vrienden ergens verderop te ontmoeten, maar waar precies, dat lag nog niet vast.

Uiteindelijk ben ik via Drvar, Livno, Mostar en Trebinje naar Cetinje in Montenegro gefietst. Daar heb ik mijn fiets gedemonteerd en in de Kroatische huurauto van mijn twee vriendinnen gepropt. Zij hebben me vervolgens een weekje op sleeptouw genomen en naar mijn eindbestemming Sarajevo gebracht.

Eenmaal in de stad aangekomen, dacht ik terug aan het groepje dat ik in Una National Park was tegengekomen. Ergens kon ik begrijpen waar hun commentaar vandaan kwam. De oorlog is een onvermijdelijk onderwerp, de stad laat de oorlog zien. Hoewel je regelmatig ongevraagd tunnel-museum-tours krijgt aangeboden en je soms zelfs minachtend wordt aangekeken als je aangeeft hier niet naar toe te willen, was dit voor mij niet de bepalende indruk die de stad achter liet.

Ik heb Sarajevo ervaren als een positieve, bruisende stad in een waanzinnig mooie omgeving. Elke avond zaten alle cafeetjes en terrassen vol met zowel locals als toeristen. Er hing een uitnodigende, gezellige sfeer die ik al rondslenterend onbekommerd op me in kon laten werken.

Wellicht is het een kwestie van smaak. Ik heb de neiging om dingen die in het algemeen als mooi of aantrekkelijk worden beschouwd, in twijfel te trekken. Ik ben op zoek naar de schoonheid achter het uiterlijke vertoon. Dát stukje schoonheid weet vaak een diepe waardering bij me op te roepen. Dát stukje schoonheid weet me intens te raken, zoals Sarajevo afgelopen zomer deed.

Tegelijkertijd maakt deze houding me een beetje blind. Het kan leiden tot het idealiseren van iets waar ik naar verlang, waarbij ik voor het gemak de keerzijde van de medaille negeer. De vraag is dan vooral, wat is het waar ik naar verlang en waarom?

Ik lijk wat antwoorden te hebben gevonden, maar wat de oplossing is, dat weet ik niet. Ik weet wel dat toen ik drie weken geleden voor de tweede keer in Sarajevo was, dat bijzondere gevoel, die aantrekkingskracht er nog steeds was.

Sarajevo mag dan wel een betonnen stad zijn, voor mij is het een pareltje middenin de Dinarische Alpen!

Op dit moment wil ik terug die kant op, wandelen, ontdekken en ervaren. Ik ben niet meer opzoek naar hét antwoord of dé oplossing. Ik wil "gewoon" leven op een manier en met een instelling die bij mij past. Allereerst trekkend door de Balkan en werkend voor kost en inwoning. Daarna misschien in Sarajevo of op een boerderij ergens in de Dinarische Alpen...

Eva Smeele (31) werkt in de Klimmuur als sportkliminstructuur en bermedewerkster. Het liefst is ze buiten, of liever: de bergen waar ze als het even kan een lange trektocht maakt. Eva loopt graag op blote voeten. In juni 2016 vertrekt ze voor een paar maanden naar de Balkan om daar de de Via Dinarica op FiveFingers te lopen. Met dit blog wil ze een inkijkje geven in de reis naar het avontuur toe. Hier vind je deel 2 Hier vind je meer over haar project