Verbroedering

Tegenwoordig is skiën eigenlijk een hele individualistische sport geworden. Zeker recreatief skiën, het enige moment dat je elkaar echt ontmoet is in de kroeg. Ben je niet zo’n kroegtijger of après-ski liefhebber, dan kan het zomaar zijn dat je s’ ochtends op je skies stapt en tegen vijven weer je appartement binnenstrompelt om daar te gaan genieten van een lekker warm bad of douche, om je dan al snel te nestelen op een bank.  
Dan maak je dus niks mee van het feestende publiek en dat kan natuurlijk een keuze zijn waarvoor je juist op vakantie gaat, maar het is nog altijd niet bepaald een groepsactiviteit.

Nee er moet tegenwoordig wel wat gebeuren op de ski pieste wil je met vreemden een verbroederd gevoel krijgen. Online gebeurt dat vaak wel met Strava, wanneer een persoon net even wat sneller was dan jij en je dat moet verbeteren. Hoe dan ook gezellig een spontaan praatje maken en elkaar op de pieste leren kennen buiten de terrasfeesten om, zit er niet meer in. 

Nu is alles eigenlijk ook wel heel makkelijk geworden, de hele dag vlieg je over geprepareerde piesten en daal je af of het allemaal geen moeite kost. Vaak zit je langer in de lift dan dat je echt daadwerkelijk afdaalt. Dat was vroeger wel even anders, nee dan wachtte je tot de zon een beetje doorkwam en de sneeuw wat minder ijzig was. Je liep met je krakende leren schoenen naar een Wiezen die nog ongerept was, en daar bleek je niet de enige te zijn en dronk je een kleine neut om het lichaam even een morele oppeper te geven. Tot dusver lijkt alles nog wel een beetje op tegenwoordig. Maar nu komt het moment dat alles anders gaat worden.

Je stond bij elkaar en maakte samen een plan hoe vandaag de piste er uit ging zien.
Neen, geen sneeuwschuivers, bully’s of dergelijk apparatuur die van de ongerepte natuur een snelweg kunnen maken. De skiklas ging naast elkaar staan, maakte een groot menselijk lint en liep zijdelings als een stampende krab naar boven. De mulle vers gevallen sneeuw van die nacht werd dan ook door je 2.20 meter skies flink aangestampt. Dit was naast pure noodzaak ook echte teambuilding, want als er eentje viel zonder veiligheidsbindingen dan waren het er vaker meer die vielen. Dus op elkaar letten, elkaar een peptalk geven, het hoorde er allemaal bij. Er ontstond dus verbroedering, als je dan 3 uur had lopen ploeteren en je na 300 meter klimmen boven flink opgewarmd was aangekomen, was het vaak eerst even een hapje eten.  

De helling moest voor dit alles nooit te steil zijn en ook niet te flauw, daarom werd er vaak gekozen voor dezelfde hellingen. Dan werd er dus ook keer op keer even een snack gedronken of gegeten bij hetzelfde huisje. Zo’n boerderijtje of huisje werd dan ook de eerste refuge/ restaurantje waar je de innerlijke mens even kon opladen.

Want meteen naar beneden skiën dat liet je wel uit je hoofd, je had net 3 uur lopen klimmen en stampen en glijden. Dus eenmaal boven spendeerde je de tijd vaak met volkomen vreemden en leerde je nieuwe mensen kennen.

Daardoor waren het vaak maar 2 tot 3 afdalingen per dag en was je er wel klaar mee. Er zijn vele positieve veranderingen geweest in de loop van 200 jaar skiën echter is het besef/bewust zijn van dat het er is, wellicht wel afgenomen.

In het Zwitserse dorp Mürren een echt traditioneel bergdorp omringt door de mastodonten als de Eiger de Mönch en Breithorn werd de eerste sleeplift gerealiseerd in 1937. Je werd naar boven gesleept om alvorens daar dan bij een bergstation aan te komen, dat scheelde als snel een klim van 450 meter. In die tijd werd in Sun Valley Idaho (USA) ook de eerste stoeltjes lift in gebruik genomen. Voorheen moesten we dus naar boven lopen.
 

Beste actueel is, dat als je nog naar een wintersport plaats mag en niet de restricties hebt door Covid-19,  je dan van een koude kermis terugkomt. Alle skiliften en gondelbanen zijn dicht.
Dus dan toch maar weer gebroederlijk op 1.5 meter afstand de piste preparen als de bully’s ook niet meer rijden.

Jean-Jacques François heeft als doel bergen te gaan beklimmen, maar dan zoals ze dat vroeger deden, dus niet met moderne uitrusting, maar met de spullen en technieken van honderd jaar geleden. In zijn blogs op Bergwijzer vertelt hij meer over zijn plannen, de voorbereiding en het waarom achter zijn project. Op Instagram laat hij meer zien.

De foto's uit dit verhaal zijn afkomstig uit het familiearchief van Jean-Jacques en gemaakt door zijn grootvader en grootmoeder.