Trampoline in Bohuslan, Zweden

Als we het klimgebied inlopen valt de route direct op. Hij heet Trampoline en in deze klimdiscipline is dit precies de moeilijkheid die ik in één keer zou kunnen klimmen. De route lijkt goed af te zekeren met nuts en friends, en de lijn is prachtig: een lange licht overhangende vingerspleet met een traverse aan het eind. Het is niet duidelijk of en hoe de traverse is af te zekeren, maar dat zal wel gaan denk ik…

Het begin is makkelijk: iets terugliggend met grote grepen. Dan verandert de steilte van de wand. Van licht neigend naar licht overhangend. Nu is het zaak om snel te klimmen, anders raken mijn armen te snel verzuurd. Maar snel klimmen is lastig, ik moet tussenzekeringen leggen en de juiste volgorde van klimbewegingen uitvinden. Af en toe is het lastig om de juiste maat nut of friend uit te kiezen, dat kost tijd, maar belangrijker nog: energie.

Behoorlijk verzuurd, buiten adem, en een beetje trillend kom ik aan in het bovenste deel van de route. Vanaf de grond had ik ingeschat dat de moeilijkheden nu klaar zouden zijn, maar de traverse ziet er nu ineens heel lastig uit. En ook nog zonder verdere tussenzekeringen. Ik schat in dat het wel veilig is, maar als ik in de traverse uitglij zal ik ver vallen voordat het touw me opvangt. Ik besluit om ervoor te gaan.

Geconcentreerd begin ik schuin omhoog te klimmen aan kleine gladde randjes. Na een paar meter glij ik bijna uit. Dit durf ik niet, ik klim terug en rust ter hoogte van mijn laatste tussenzekering. Nogmaals zet ik de bewegingen in, ik kom iets verder, maar twijfel te veel. Ik ben meer bezig met de mogelijke verre val dan met het klimmen. Zo klim ik een paar keer op en neer door dit spannende laatste stuk. Ik word snel vermoeider. Ik durf er gewoon niet voor te gaan.

Ik roep ‘blok’ en mijn klimmaat trekt het touw strak. Na een lange rust, hangend aan het touw, probeer ik het nog een keer. Het lukt nu om de traverse te klimmen. Eindelijk heb ik de veilige standplaats bereikt. Bij het naar beneden zakken kijk ik nog eens goed naar de route. Wat een mooie lijn!

Ik probeer de route nog een keer in top-rope, met het touw lekker veilig van boven. Nu lukken alle bewegingen in één keer. Wat een vette route! Op deze manier telt de beklimming niet echt, maar ik geniet des te meer. Volgende keer ben ik wel weer dapper.

Foto's: Klimfoto Martin Fickweiler; foto Niek de Jonge