Parc Naziunal Svizzer

Vanaf het moment dat we aankwamen in Zernez heb ik me afgevraagd hoe het er daarboven uit zou zien. Zernez ligt, als je op de kaart kijkt, ingeklemd tussen twee vlekken die de grenzen van het natuurgebied Parc Naziunal Svizzer aangeven. Daarbij valt op dat er een klein deel van dit gebied aan de noordzijde van het dal ligt, waar je het niet zou verwachten. Op de kaart lijkt het wel een vulkaankrater!

Als zich de mogelijkheid voordoet trek ik mijn wandelschoenen aan en laat me afzetten bij het station in Lavin. Dat is de mooiste optie omdat ik dan door het gebied heen kan lopen en een overschrijding maken zonder dat ik aan dezelfde kant van de berg weer naar beneden moet lopen. Tijdens de tocht blijkt dat een goede keuze te zijn.Als ik vertrek van het stationnetje maak ik eerst even wat foto’s van een tweetal oude treinstellen die daar aan hun lot overgelaten op het spoor staan. Het spoor loopt direct langs de kerk en samen geeft het een mooi sfeerbeeld. Als ik de ideale fotopositie heb gevonden op de spoorbaan komt er een trein aanstormen en met een ‘sorry’ gebaar naar de machinist maak ik me uit de voeten.

Groene hellingenDe noordkant van de berg ziet er prachtig uit. De groene hellingen en bossen getuigen van het feit dat aan deze kant van de berg het water niet schaars is. Ik kom onderweg niemand tegen en als ik boven de boomgrens langs de refugio Alp Zeznina Dadaint loop zie ik als eerste mens de boer die hier woont (of werkt). Als ik hem met een glimlach bedank voor het openen van het schrikdraad hek, speciaal om dat hij mij aan zag komen, mompelt hij dat het draadje toch geen doel meer diende. Glimlachend om zijn norsheid vervolg ik mijn weg omhoog.

Ruig en onaangetastBoven gekomen is de omgeving groots en ruig. Een prachtige bergkom die een hoog alpiene sfeer uitstraalt. Op de kaart ziet het eruit als een verzamel bekken van water en dat klopt ook. De regen van de afgelopen dagen stroomt me in een brede rivier tegemoet.Het doel van het park is om de natuur zijn gang te laten gaan. Er wordt door de mens op geen enkele wijze ingegrepen in de natuur. Dat maakt het gebied erg ruig. Oversteken is nog niet zo eenvoudig en ik loop stroomopwaarts waardoor ik bijna de afslag naar het pad omhoog mis. Daarna is het pad duidelijk gemarkeerd en overal staan borden dat je niets mag.  Je mag niet van het pad en niet kamperen. Je mag niets meenemen en alleen op de gemarkeerde plek lunchen. Net wat ik niet zoek in de bergen…

Als ik van de Fuorcla Baselgia omhoog loop naar de top kom ik tot de conclusie dat dit toch wel een serieus graatje is voor een wandelaar. Alle aspecten van het alpine terrein komen hier wel samen.

LawinehekkenNaar beneden lopend zie in veel meer mensen omhoog komen. Het scheelt ongeveer 200 hoogtemeters. Blijkbaar kiezen de meeste mensen dan ook om vanuit Zernez te beginnen. Dat is m.i. geen goede keuze want deze kant is om te lopen veel minder interessant. Minder groen, geen mooie natuur maar een droge rotsige helling. Daarbij loopt het pad ook zig-zag tussen de lawinehekken door.De overschrijding van Macun, van Lavin naar Zernes, geeft een afwisselend beeld van de natuur in dit noordelijke stukje natuurgebied en kan ik als dagtocht iedereen aanraden.