Knikkende knieën en zwabberbenen!?! - In een glazen kooi op 3.842 meter hoogte

De glazen kooi is een nieuwe, sensationele attractie in de Franse Alpen. De constructie hangt op 3.842 meter hoogte aan het topje van de berg Aiguille du Midi. Wie erin stapt, staart meer dan 1.000 meter de diepte in. Sinds de opening staan kranten, websites en televisies er wereldwijd bol van. Ze waarschuwen voor knikkende knieën en zwabberbenen. Ik ben benieuwd.

Tekst & fotografie: Simone van Velzen

Vanuit het Franse bergdorp Chamonix-Mont-Blanc zweef ik in twintig minuten moeiteloos met téléphérique de l'Aiguille du Midi naar 3.842 meter hoogte. De spanning in de kabelbaancabine is om te snijden, want vandaag opent de glazen kooi voor het eerst zijn deuren. In het Frans heet de glazen constructie Le pas dans le vide, ofwel de stap in de leegte. Dat is een hele mondvol en daarom heeft iedereen in de cabine het over het glazen kamertje, de glazen box of over de glazen kooi. Zodra ik de cabine op de top verlaat en mijn blik over het omringende berglandschap rond laat gaan, vergeet ik even dat het de glazen kooi is waarvoor ik hier ben. Vlak voor mijn voeten liggen de met gletsjer bezaaide hellingen van de Mont Blanc te schitteren in de zon. Ik zie besneeuwde bergtoppen tot zover mijn oog reikt en heb niet alleen zicht over de Franse Alpen, maar ook over het Zwitserse en het Italiaanse gedeelte. In de verte herken ik de Matterhorn en het Monte Rosa massief. Een luidruchtig alpenkauw, die ongedurig op de railing heen en weer wipt, schudt me weer wakker uit mijn gedagdroom.

Een wereld voor alpinisten

Eenmaal bij de kooi aangekomen, moet ik mijn rugzak afdoen en mijn camera inleveren. Ook krijg ik grote grijze sloffen die ik over mijn bergschoenen schuif. Alles om ervoor te zorgen dat er geen krassen op het dure glas komen. Voorzichtig schuifel ik stapje voor stapje naar voren en opeens kijk ik duizend meter de diepte in. Wow! Onder mij ligt een steile en ontoegankelijke wereld van ijs, sneeuw en rots. Een wereld waar normaliter alleen aan touwen bungelende alpinisten thuishoren.

Toch voel ik me direct veilig in de glazen constructie. Dat het een solide bouwwerk is, straalt er gewoon vanaf. De kooi bestaat uit drie dikke lagen glas in een metalen frame. Het is ontworpen om extreme weersomstandigheden te weerstaan, want het kan hier flink tekeer gaan op deze hoogte. Het glas kan tegen windstoten van 220 kilometer per uur en temperatuurverschillen van 60 graden Celsius zijn ook geen probleem. Met het heerlijke weer van vandaag zit ik dus gebakken. Ik heb dan ook geen knikkende knieën, zwabberbenen, zwetende handen of vlinders in mijn buik. Het enige wat ik voel is pure opwinding. Vol ontzag kijk ik vanuit mijn glazen kooi naar de ondergaande zon die net achter de top van de Mont Blanc verdwijnt en de hemel zachtroze kleurt. Wat een moment!

Twee duimen in de lucht

Ik blijf nog even rondhangen om te zien hoe anderen op de gapende duizend meter diepte reageren. Een moeder - met een zoontje van een jaar of zes in haar kielzog - loopt met de grote grijze sloffen naar de rand van de kooi, om daar stokstijf stil te blijven staan. Even denk ik dat ze de stap toch gaat wagen, maar dan keren moeder en zoon met ongedane zaken weer om. Maar de meeste mensen stappen – wat voorzichtig en onzeker - de glazen kooi in om vervolgens nieuwsgierig rond te kijken. Vlak voor sluitingstijd stapt als laatste een mevrouw naar voren. Ze begint wat angstig aan haar glazen-kooi-avontuur, maar al snel kijkt ze breed glimlachend op en steekt enthousiast twee duimen in de lucht. En gelijk heeft ze: je staart immers niet elke dag 1.000 meter de diepte in!