Baas Jonas

Jonas is tien en al goed ingewerkt. Met een schort helpt hij mee in de keuken; ‘s avonds na het diner is hij de cafébaas achter de biertap. Jonas en zijn kleine zusjes, Johanna en Julia, moeten pas op 14 september weer naar school. Ze hebben het enorm naar hun zin op de Kürsinger Hütte, hoog boven de gletsjers van het Venedigermassief. Zo te zien weten ze zichzelf goed te vermaken.

Vader Emil Widmann is huttenwaard en berggids, hij adviseert lokale gidsen en klimmers over de condities op de routes naar de grote drieduizenders rondom. Moeder Monika is heerseres over de keuken en regelt alle logistiek die erbij komt kijken. Julia komt naast ons groepje aan de grote tafel zitten en maakt een puzzel. Ze is vreemden gewend, ze ziet ze elke dag komen en gaan. Johanna toont mij plaatjes in een boek: het blijkt een verzamelband van Bild Magazin te zijn. Meer dan tien weken zijn ze nu boven op de berg. De Widmanns kleuren het karakter dat elke hut zo uniek maakt.

Vader komt even babbelen. Over de geschiedenis van dit oude gebouw, over de dieren die hierboven gesignaleerd zijn. Jonas beaamt alles. Marmotten, gemzen, steenbokken: dagelijkse kost in de leefwereld van een huttenkind. Vergis je niet: het is niet altijd een pretje boven op de berg. Bezoekers kennen vooral de gezelligheid van de avondspits. Of ‘s ochtends, wanneer iedereen weer vertrekt.

Bij slecht weer komt er niemand naar een berghut. “Dan is het een lange zit hier boven”, beaamt Hannes Kogler, waard van de Zittauer Hütte, een anders erg populaire hut twee valleien verderop. Mijn zwager en ik waren de dag ervoor in de stromende regen naar de hut geklommen. “Vanwege de verslechterende weersverwachting hebben veel gasten afgebeld”, weet Hannes. “Er komt later vanavond nog een groepje van zes omhoog, dat is alles.” Wij hadden tot rond halfnegen de hut voor ons alleen. Je krijgt er erg persoonlijke bediening voor terug.

Slecht weer kan hier lang aanhouden. In dit gebied van de Alpen – Oberpinzgau – hebben ze in 2009 een bar slechte seizoensstart gehad. Dan kan het isolement op de berg in je kleren gaan zitten. Er zijn er die het geen twee weken volhouden.

Jonas lijkt er geen last van te hebben. Hij geniet van de roering in ‘zijn’ hut, want vandaag was het een stralende dag. Bovendien is het weekend, dus klandizie gegarandeerd. Julia en Johanna zijn al naar bed en vanavond staat baas Jonas weer achter de toog. Monika toont hem hoe hij een Stiegl met ideale kraag moet tappen. In zijn schort ziet Jonas er als een echte herbergier uit. Hij gedraagt er zich ook naar en maakt praatjes met iedereen die een bestelling komt opnemen. Ik
complimenteer hem met zijn pintjes. Of hij het niet erg vindt dat hij straks weer naar school moet? “Mwa, gaat wel”, klinkt het niet al te overtuigend. Rond negen uur maant zijn vader hem naar bed, want ook huttenkinderen verdienen een goede nachtrust.

Een jaar later, in 2010, zie ik Jonas terug. Op een pad achter de hut loopt hij met twee loodzware breekijzers te zeulen. Hij heeft er zichtbaar moeite mee. “Om de rotsen los te wrikken”, zegt hij. Samen met een wat oudere vriend is hij met boor en beitel een klimtuin aan het aanleggen in opdracht van zijn vader, om meer gasten naar de hut te lokken. Elf is hij nu. “Net geworden”, vertelt hij bijna trots. De breekijzers moeten terug naar de hut. Hij legt er een naast het pad neer, dat komt hij zo dadelijk ophalen. Eerst dit wegbrengen. Een huttenkind wordt in de bergen snel groot.

Deze blog is ook verschenen in Bergen Magazine 2 2011