In Memoriam Ronald Naar

Ronald Naar is niet meer. De Nederlandse bergbeklimmer die zovelen heeft geïnspireerd met zijn boeken en verhalen over zijn vele grote en kleine expedities. Hij is 22 mei onverwacht overleden tijdens de afdaling op de flanken van de Cho- Oyu. Ronald was al jaren enthousiast lid van de redactie van Bergen Magazine.

Over de jaren hadden wij een persoonlijke band opgebouwd. Met Ronald kon ik het erg goed vinden. Eind vorig jaar hebben we nog een avondje gepraat over alles en nog wat, over de bergen en over Bergen Magazine. Met de ontwikkeling van ons blad toonde hij grote betrokkenheid. Hij had altijd een uitgesproken mening en we hadden zo onze verschillen in inzicht. Hij was zelfverzekerd over wat hij wilde bereiken met zijn activiteiten als bergsporter en als schrijver-avonturier.

Zijn carrière in de bergsport is lang en kent vele hoogte punten, maar ook dieptepunten. Hij was de eerste Nederlander die in de jaren ’70 een aantal beruchte noordwanden van Europese Alpen wist te beklimmen, zoals de Eiger-Noordwand, de Matterhorn en Grandes Jorasses. Vanaf de jaren ’80 ging hij de reuzen van de wereld beklimmen. De 7373 meter hoge Istor-o-Nal in Pakistan was zijn eerste expeditie buiten Europa. Daarna lag de wereld voor hem open en voltooide hij als eerste Nederlander de Seven Summits (de hoogste berg op elk continent), en beklom hij naast de Mount Everest vele andere hoge bergen als Broad Peak, Makalu en de Nanga Parbat. De laatste jaren maakte hij graag expedities naar ‘moeilijke’ berggebieden (zowel geografische als politieke) en beklom hij diverse toppen die nog niet eerder beklommen waren. Een ervan noemde hij naar zijn zoon. Ook ondernam hij expedities waar hij als mentor voor de nieuwe generatie alpinisten optrad.

Tijdens zijn expedities heeft het noodlot diverse malen toegeslagen en is Ronald vrienden en familie verloren, zoals in 1992 toen hij zijn neef verloor bij een val in een gletsjerspleet. Ook zijn sommige van zijn beklimmingen omgeven door geruchten en beschuldigingen. Tweemaal heeft hij de Mount Everest beklommen, de top heeft hij beide keren niet gehaald. Na zijn eerste beklimming werd hij ervan beschuldigd op de berg een stervende man aan zijn lot overgelaten te hebben. In zijn boek Leven en dood op de Mount Everest weerlegt hij deze beschuldiging. Zijn beklimming van de Nanga Parbat leverde ook controverse op. Ronald zou in tegenstelling tot wat hij zelf beweerde de top niet bereikt hebben. Jaren later zou het fotorolletje van een Oostenrijkse klimmer dat hij op de top gevonden had, het bewijs moeten leveren dat hij er wel degelijk geweest was, hoewel er tot vandaag de dag nog vragen open blijven in deze kwestie, die toen voor de rechter in het voordeel van Naar werd beslist.

Naast zijn expedities schreef Ronald Naar diverse boeken en artikelen voor tijdschriften. Ook gaf hij lezingen en workshops over risicomanagement en inspirerend leiderschap.

Hij bleef onvermijdelijk aangetrokken tot de bergen, maar als hij er was, verlangde hij altijd naar huis (de ‘onrust’ noemt hij dat in zijn laatste boek), zoals hij ook twitterde afgelopen vrijdag, zijn voorlaatste berichtje van op de Cho-Oyu:
“Redelijke nacht met scheermesjes in de keel. Gisteravond bizar late Aankomst. Nog twee etmalen afzien en dan naar huis.” Op de laatste dag van de expeditie is hij gestorven.

Toevallig denkt Ronald in zijn vrolijke reportage die 27 mei in Bergen Magazine verschijnt terug aan de dood van een vriend en van een neef tijdens zijn vroegere expedities en het verdriet dat dit heeft veroorzaakt. “Maar van de bergen zijn we blijven houden, hoe ze ons leven ook hebben getekend; de bergen die ons naast onvergetelijke momenten ook diepe littekens hebben bezorgd.”
Simpele woorden en een impliciete aanmoediging van een man, die onvermijdelijk van de bergen bleef houden.

Een eigenzinnige persoonlijkheid was Ronald Naar heel zeker, zelf zal ik mij hem met respect altijd herinneren als een zeer eigen-aardige man.

Jonathan Vandevoorde

foto: Jan François