Tirol 2012: Matties4Ever Snowbootzzz Fun
Matties4ever behaalde van 20 t/m 25 februari veel leerdoelen door de meters hoge sneeuw en watervallen van ijs.......Voor wie mijn schrijven kennen weten dat Matties4Ever jongeren begeleidt met een stoornis op de ASS-lijn. De begeleiding beperkt zich niet tot alleen maar een weekendje opvang ergens op een boerderij of vakantiepark. Wij werken graag met de jongeren aan ontwikkeling van hun zelf op diverse manieren. In samenwerking met Tirol Outdoor Experience is er een super programma tot stand gekomen met lokaal perfecte begeleiding. De lokale gids(en) speelde werkelijk super goed in op onze behoefte. Zo zie je maar dat omgaan met mensen, jongvolwassen en kinderen een internationale taal is, die verder geen uitleg behoeft.
De gidsen zijn lokaal op de hoogte van de huidige geldende situaties met betrekking tot weersomstandigheden, sneeuw omstandigheden, geldende lawine waarschuwingen. Ze kennen het gebied als geen ander, waardoor we een hoge basisveiligheid kunnen waarborgen. Ooit zag ik eens een groep op gympen een berg op en er weer af rennen met een lokaal gehuurde commerciële gids, die niet wist wat voor groep hij zich had. Wij laten niets aan toeval over, wij willen garanties. Door de uitstekende samenwerking met Tirol Outdoor Experience krijgen wij wat we vragen. Een leuke, spannende, uitdagende vakantie met een heerlijk gevoel van veiligheid. Hierdoor hebben wij als begeleiders onze handen vrij om ons bezig te houden met begeleiden van de jongeren. Dat is onze hoofdtaak en daar zijn we goed in, waardoor we veel leerdoelen bereiken bij de jongeren.
We reizen buiten de wintersportvakanties van Nederland om. We gaan dus niet op vrijdag op zaterdag rijden, waardoor je het risico loopt om uren in de file terecht te komen. We gaan een kort moment later, waardoor we alles ontlopen. De keuze blijkt weer super geweest te zijn, want de wegen zaten vol en wachttijden voor de tunnels liepen op een uur en meer. Nu zaten wij gelukkig niet in een gebied waar 1000den anderen zouden verblijven. Dat wil je helemaal niet, wij houden van rust en dus zaten we in een dorpje met nog geen 200 inwoners. In nog geen 11 uurtjes met voldoende rustperiodes onderweg kwamen we aan in het dorpje. Na een warm ontvangst door de gastheer en gastvrouw, begeleiden we de deelnemers naar hun kamer. Keurig verzorgd met alles er op en er aan. Handdoeken en zeep en shampoo lagen gereed op de kamers. Enkele kamers waren ingericht als kleine appartementen. Andere kamers hadden een aparte douche en toiletruimte waar je lekker privé jezelf kunt verzorgen na een loodzware dag.
En dan …..aan tafel. een niet geheel onbelangrijke gebeurtenis vind ik zelf. We nemen plaats en openen de maaltijd. De bediening aan tafel rent de voeten onder het lijf uit om alles en iedereen te voorzien van een kommetje soep. De eerste ogen keken in de soep en keken vragend naar ons begeleiders. Tja, onbekend is onbemind, dus leggen we maar even uit wat er in de soep drijft. Na wat twijfelachtige pogingen om aan het ei, wat er niet uit zag als een ei, te gaan beginnen, was het toch lekkerder dan het er uit zag en gulzig werd de soep meester gemaakt. Alsof de ogen van verbazing nog niet groot genoeg waren konden sommige nog grotere ogen opzetten. Er kwamen borden met een schnitzel er op waardoor je nauwelijks nog een bord zag. Na de eerste aanval bleek er nog friet onder te liggen ook. Moe en voldaan en onder de indruk van de eerste gebeurtenissen, zitten ze uit te buiken aan de tafels.
Dan komt de gids zich voorstellen. Een gozer die werkelijk direct zijn aansluiting vindt in de groep. Het is altijd weer bijzonder waar Tirol Outdoor Experience deze mensen vandaan weten te toveren. Na het voorstelrondje en uitleg voor de gebeurtenissen gingen de jongeren hun uitrusting in orde maken voor de volgende dag. Je verwacht dan dat je de volgende morgen iedereen moet gaan wekken vanwege de vermoeiende reis, maar niets is minder waar. De meeste zaten gereed op de rand van hun bed klaar voor actie. Eerst nog even ontbijten en dan sneeuwschoenwandelen.
Ook het ontbijt gaf zo zijn leermomenten. Je kunt pakken wat je wilt en soms is de heb groter dan je op kunt. Maar we laten het gaan. Je kunt iets uitleggen maar dan ervaar je niet wat je doet. Als je laat zien wat ze laten liggen en dat dat erg zonde is omdat het weggegooid moet worden, dan ervaar je wat je gedaan hebt en weet je dat de volgende dag deze dingen anders moeten doen. Na iedereen klaar …….. lets go …. Of te wel jetz get lozz.
Een kort ritje van nog geen 15 minuten brengt ons naar een plaats waarvan Onze Lieve Heer gedacht moet hebben …zo ziet de hemel er uit in wintertijd. We stappen uit en binden de schoenen onder, stellen de loopstokken af die ons in evenwicht moet houden, zetten een muts op, rugzakje om en ……gaan. Tja, dan is het wel beetje onwennig met die grote sloffen onder je voeten. Na enkele tientallen meters snapt iedereen hoe het werkt en gaan we als sneeuwganzen achter elkaar aan door de sneeuw richting aanvangspunt van de route. De groep wordt weggezet in volgorde. Hierdoor voorkom je dat je als een formule één wagen de tocht doorkruist en dat er in de achterhoede jongeren die wat kleiner zijn niet kilometers achter raken. De gids checkt nog een keer de uitrusting en daar gaan we.
Na 20 meter is er een bochtje en wanneer we deze in draaien wordt het stil. Een langzame stijging tussen besneeuwde bomen door en langs een beek die af en toe onder de sneeuw vandaan kwam. Gelukkig worden onze jongeren op een natuurlijke wijze aangetrokken door de natuur en lenen wij de natuur om vaardigheden aan te kweken. Het zou duidelijk worden dat lopen op karakter en doorzettingsvermogen een onderdeel zou worden van de leermomenten van vandaag. Maar vergeet de sociale vaardigheden niet. Niet iedereen is fysiek even sterk en de sterken zullen dus de zwakkeren mee moeten slepen, duwen of trekken zonder daar een negatief commentaar op los te laten. Dit gaat werkelijk zonder horten en stoten. Het loopt als een gesmeerde machine over de berg.
Er komt een moment dat de gids in het rond en naar de sneeuw kijkt. Steekt er eens een schepje in en beweegt hem heen en weer. Kijkt nog eens rond en loopt door. Omdat ik me ingelezen heb weet ik ook waar de gids naar kijkt. Sneeuwkwaliteit en lawine gevaar. Je wilt niet in de situatie terecht komen waar het koninklijk gezin momenteel in verkeerd dus ik kijk scherp mee. Er komt een rustmoment. Er staan 2 huisjes die zo ver ingesneeuwd zijn dat de deur niet meer te vinden is zo ver ligt deze tot aan het dak in de sneeuw. Normaal kun je daar binnen rusten maar nu niet meer. Ingesneeuwd en dichtgevroren en dus afgekeurd als rustplaats. Buiten zie je de jongeren met hun kleding werken. En zo hoort dat. We hadden uitgelegd in de avond voor ons avontuur dat je met je kleding moet werken om niet af te koelen of niet te warm te worden. Ook in andere leertrajecten die we al eens gedaan hadden is dit een terugkerend fenomeen. Geweldig om te zien dat zonder enige vorm van aansturing de groep zijn dingen doet.
Er komen 2 mensen op ski’s aan en de gids staat even met ze te praten. Ik bemerk dat en ook de andere begeleiders snappen wat er aan zit te komen. Omdat ik de begeleiders al jaren ken en mee samen gewerkt heb, zijn geen woorden nodig. Henk en Jetty leggen direct uit dat we wel eens om zouden moeten kunnen gaan draaien omdat de sneeuwkwaliteit een fout gehalte heeft en mogelijk voor gevaar zou kunnen zorgen. De gids is klaar met zijn gesprek …kijkt nog eens naar de sneeuw en wil ademhalen om ons uit te leggen wat er aan de hand is …..Ik breek direct in op zijn moment en geef aan dat ik hoe dan ook kies voor veiligheid. Als dit betekent dat we om moeten draaien dan is dat maar zo, dit snapt iedereen. Hij zegt , ja dat wilde ik dus ook voorstellen. Hij zag direct dat de groep ook nog wel wat kon hebben en vroeg dat even na. Ik stemde in met zijn gedachte en vroeg of we wat moeilijker terug konden. Was geen probleem.
We liepen een 200 meter terug en daar sloeg hij van het pad af dwars door de boomgrens. Dit is voor sommige toch even slikken. Je zakt soms tot aan je middel in de sneeuw en dat is zwaar. Dat is dan niet zo maar met één stap, nee dat is stap na stap en soms een beetje mee laten glijden met de sneeuw. Als je dan omvalt ben je niet zomaar overeind. Wanneer je je probeert op te drukken in de sneeuw, zak je ook daar weer in weg en dus heb je hulp nodig van de ander om er uit te komen. Dit gaat op een erg leuke manier en heel ontspannen met de nodige humor en ...doorzettingsvermogen. Er wordt hier en daar toch wel aan de flexibiliteit van sommige deelnemers getrokken.
Het kan best eng zijn als je je voeten in de sneeuw zet en je zakt een aardig stukje weg. En dan op een steile helling. De nodige ondersteuning krijgen ze van elkaar en eigenlijk zijn we als begeleiders overbodig. Ik kijk de gids aan en geef hem een volle goedkeuring. Hierop weet hij wat hij moet doen. De andere 2 begeleiders/sters die we mee hebben, kijken ook even mee en met zweet op het voorhoofd ploeteren we mee door. Hoeven nauwelijks bij te sturen. Dit heeft te maken met de kwaliteit van de groep met de bijdrage van de deelnemers als individu. Zo willen we dat graag zien bij matties4ever. Dit is waar we het voor doen. In de groep zie je enkele gezichten die aangeven kan mij niet gek genoeg gaan, maar ook gezichten van ..HELP komen we tegen.
Uiteindelijk komen we weer bij het voertuig aan en kijken we elkaar aan … Zo dit was een tocht voor bikkels door een gebied wat voor mij de titel krijgt “winterhemel”. Ongelofelijk mooi, rustig, prachtig met maagdelijk witte sneeuw waar nog niemand door heen had gelopen in vierkante kilometers voor je. Ik ben geen romanticus, maar dit is dan toch wel iets waar ik andere gevoelens in mezelf beleef en ervaar. Ook ik hoor thuis op de Ass-lijn en snap dan ook wat makkelijker wat er in de deelnemers om kan gaan. Als ik iedereen in het voertuig zit en ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel naar achteren zie ik gelukkige koppies met vuurrode wangen en zweetparels die over hun gezichten glijden. Op dat moment ben ik een gelukkig mens.
Ik kijk in het voertuig naast me waarde andere deelnemers in zitten en zie het zelfde. Jetty kijkt me aan en ziet er doodvermoeid uit. Ze knipoogt als teken dat ze het wel redt, maar door een verkoudheid die ze mee nam uit Nederland gepest wordt. Ook Henk werpt een blik mijn kant op en lacht eens vriendelijk …. Dit is zijn manier om te zeggen ….. topdag vandaag.
Na het eten zie je dat iedereen zijn of haar pad kiest en de rust opzoekt om moe en voldaan in slaap te vallen. We hoeven niet eens te vragen, goh zou je niet eens naar bed gaan. Heerlijk is dat als de jongeren zelf hun verantwoordelijkheid nemen. Ze moeten hem ook nemen, want ze weten dat de volgende dag weer gewerkt moet worden. Op deze dag staat er een sledehonden workshop op het programma. Op de afgesproken tijd komen we aan op de locatie. Op nog geen 5 minuten rijden van ons hotel.
Bij het terrein van de honden aangekomen, worden we door luid geblaf en hyenagehuil opgewacht door een hele hoop Syberische husky’s. Ze liggen allemaal lekker te zonnen in de sneeuw en voelen zich echt in hun element. We melden ons bij de dame die zichtbaar de leiding heeft en die geeft aan om contact te zoeken met de honden. Eigenlijk was dit al niet meer nodig voor we wat konden vertellen, zocht iedereen zijn of haar hond of meervoud daarvan op en om te knuffelen, te aaien en te praten tegen de honden. Contact leggen met dieren is makkelijker dan met mensen, zo ervaren ze dat. De dieren hebben geen oordeel over je. Dan is het weer wat lastiger om iedereen bij de honden vandaan te halen. Ja, knuffelaars zijn het wel en dan heb ik het niet over de honden.
Een uitleg over de herkomst en verzorging van de honden is een gedeelte van het kunnen en mogen bereiden van de slee met een vierspan er voor. Tja , is dit even technische taal. Dan komt de uitleg over de sledes en hoe je daar op kunt blijven staan, je balans moet zoeken en moet meesturen. De dame legt wel uit dat ze op moeten letten bij vertrek. De vertreksnelheid kan oplopen tot 45 km per uur en harder. Je ziet de deelnemers denken. Niet alleen zij, ik zelf ook. Mijn eigen broer heeft jaren lang sledehonden gereden en ik wist wel dat het hard ging. Ik was dus niet helemaal onwetend in wat we zouden gaan doen. We vinden dat ze beter kunnen gaan als de honden wat gelopen hebben en in een rustig tempo gaan vertrekken. We spreken dit goed af en iedereen had het begrepen. Behalve een …… een agenda was iets anders dan die wij in gedachten hadden.
Een van de jongeren zette zichzelf in beweging en ging in richting vertrekpunt. De hondentrainer gaf aan dat kinderen zoals zij juist moesten gaan omdat de honden dit perfect aanvoelen. Dus voor we in konden grijpen stond de dame op de slee en weg was ze achter de grote baas aan. Dus mocht het minder goed gaan ….dan zou deze man direct in kunnen grijpen. Dus lekker laten gaan en laat haar zelf maar haar succes verhaal ophalen.
Ze komt terug met een grote glimlach op haar gezicht. En zij niet alleen. Er waren er meer met wat angstige momenten. Even een kort praatje en hop op de slee en weg. Zo heeft iedereen zijn ding gedaan en heerlijk een sledehondentocht door de bergen gemaakt. 1 jongen vond het te eng en was te bang om te vallen en heeft alleen een klein rondje gereden. Ook dit respecteren wij en duwen dan niet door, een absolute grens is een absolute grens. Als je die niet over kunt / durft te stappen dan moet je dit respecteren. We zijn er om te leren en te groeien niet om iemand de grond in te werken. Het geweldige van de groep is dat ze deze jongen nog even een hart onder de riem steken en aangeven dat ze het wel snappen. Delen ook hun angsten met hem.
De 3e dag staat in het teken van samenwerken. Eigenlijk hebben we dat niet meer nodig, want de groep werkt al samen. We verzamelen in de ochtend op een open stuk terrein waar je niets anders ziet dan alleen maar een sneeuwvlakte. Eigenlijk zitten we in het dal van twee bergengordels. De zon klimt en klimt en laat zijn eerste zonnestralen neerdalen op de plaats waar we gaan werken aan twee traditionele iglo’s.
Dit houdt in …..blokken zagen uit sneeuw en opstapelen op een stevige manier. We doen de jongeren bij elkaar die elkaar niet zo vaak opzoeken. Door dit te doen krijg je een ander inzicht op de ander en bij de juiste sturing plakken ook deze jongeren later bij elkaar. Dat is het scenario en of dit dan uitkomt ….. tja. Er volgt een uitleg, materiaal wordt uitgedeeld en zonder enige vorm van structuur gaan ze aan de slag. Je weet dat je dit even moet laten gaan in de hoop dat er een leider op staat. En jawel … er stonden wat leiders op. Ik telde er ongeveer veertien. Ook dit hoort bij het proces en is nog altijd niet vreemd. Dan gebeurt het.
Één groep pakt even een korte break en iemand legt uit wat de bedoeling is. Kort daarna gaat iedereen weer aan de gang en de eerste vormen van een iglo worden zichtbaar. Iedereen doet waar hij of zij goed in is. De één zaagt blokken, de ander tilt ze naar de bouwer zonder de blokken te breken en de voegers doen hun ding. De andere groep kijkt en ziet dit. Neemt ook deze bouwvorm aan en daar komt iglo twee. Omdat de andere groep wat achter liep, is er op een bepaald moment besloten om dan minimaal één iglo af te bouwen. Hiermee verstoor je een proces maar wordt super opgepakt.
De middag staat in het teken van rodelen. We zouden een bergje opgaan, daar een slee uitgereikt krijgen en dan naar beneden roetsjen. Het verhaal van de berg. Je ziet onderaan de berg staan 5KM tot aan de hut. Je denkt dat is normaal 1 uur. Je ziet op die berg een hoop sneeuw en je hebt te maken met jongeren die al een paar dagen onderweg zijn. Ook niet helemaal meer fit zijn en je denkt ….. dit wordt iets langer.
Dan begint de tocht. Het is dan prettig ADHD te hebben, want drukte kun je omzetten in arbeid en de eerste vliegen naar boven als of het een afdaling is. Anderen hebben er toch wel wat meer moeite mee. Zo ook ik en de andere begeleiders en nog een paar matties lopen toch niet zo gemakkelijk. Dan onderweg.
Het geluid van een ongelofelijke harde snerpende snijdend geluid van een lichtflits zoals bij onweer. De gids kijkt in het rond en ik kijk angstig mee.Ik herken het geluid uit de film en krijg het toch wel een beetje benauwd, ondanks dat je weet dat het niet aan deze kant kan zijn. Dan wijst hij en zegt kijk daar. Een lawine in het andere dal van boven op de berg valt een berg sneeuw naar beneden. dat is niet te geloven. Er volgt een geluid wat je kunt vergelijken met de donder van onweer, maar dit dringt verder door in je gevoel. De lawine daalt tot halverwege de berg en een hoop stuifsneeuw blijft er over. Tekent de omgeving mooi af en als deze wolken zijn weggetrokken is het weer gewoon een berg met sneeuw. Dan sta je even stil bij de Koninklijke familie. Met gemengde gevoelens loop ik dan door. Ook de andere zijn wat stiller en wellicht wat angstiger.
Tijd voor een uitleg. De andere berg is geen publieksberg. Je kunt zien aan de vormen dat het een ondoordringbaar gebied is met steile hoeken. Wanneer de sneeuw poeder is en op de rand ligt en een beetje glijd af en toe wordt het top zwaar en wil de sneeuw naar beneden. Dat gebeurt dan ook. Soms zijn het harde geluiden die de sneeuw in beweging zetten, soms personen met ski’s of snowboard. Soms gewoon spontaan. Het verschil met onze berg wordt even uitgelegd: deze berg wordt lawine vrijgehouden. Ook omdat de andere zijde een skipiste heeft.
Iedereen is weer gerust en we gaan verder en verder. Daar is dan eindelijk de hut. Na een glas drinken op naar de sleetjes. De zon was langzaam aan het weg zakken en de temperatuur daalde met de minuut. En dan ……. Naar beneden. Dat ging ongeveer anderhalf uur vlugger.
De laatste actieve dag voor de terugreis staat te trappelen. Het ochtendlicht valt in mijn kamer maar ziet er grauwer uit dan de dagen ervoor. Ik test even buiten de temperatuur en het is werkelijk vreselijk koud. Precies wat we nodig hebben voor onze activiteit. We gaan waterval klimmen. Klinkt eenvoudig zoals je het zegt. Maar klimijzers en 2 pikhouwelen en dan gecoördineerd tegen de waterval omhoog.
We rijden naar een parkeerplaats en wachten op de gids en kliminstructeur. Tja, altijd met ervaren mensen werken we om de veiligheid te waarborgen dus ook vandaag.
Ik had een donkerbruin vermoeden dat de waterval niet aan de weg zou liggen en vreesde het ergste. Je stoutste droom komt ook wel eens uit. Weer een berg op wandelen. Op zich niet zo erg maar de jongeren lijken over de sneeuw te zweven waar ik er meters in zak. Dus gaan we weer het gevecht met de route op weg naar de bevroren waterval.
Zweten en puffen en dan komt langzaam het doel in zicht. Gelukkig zijn er twee delen bevroren. Een makkelijk gedeelte en een moeilijk gedeelte. De deelnemers mogen zelf kiezen. Ongeveer 3 uur lang gaan we het gevecht aan met de ijswand en iedereen heeft uiteindelijk zijn doel gehaald en grenzen verlegd. Ongelofelijk hoe de jongeren elkaar aan het ondersteunen waren om dan uiteindelijk boven aan te komen. Das lastig en soms een grens in de jongeren. Ze kunnen daar over heen stappen en gaan het gevecht aan. Hun doel is belangrijker dan wat dan ook waardoor ze over veel zaken heen kunnen stappen. Ook vandaag gebeurt dat.
Op de terug weg naar het hotel wordt ook langzaam duidelijk dat het einde van de activiteiten nadert. We hebben nog een klein keuzeprogramma. Mee op toeristische trips en foto’s maken, uitrusten op je kamer of de iglo’s afbouwen. Ieder kiest zijn of haar ding en we verzamelen op tijd voor het eten. Onze gids Mark die menig meisjeshart sneller deed slaan, neemt afscheid van ons. Een super kerel die Matties4Ever een super week gaf,
Als ik terug kijk samen met de begeleiders dan hebben we een super week gehad. De plaats waar we waren was hemels, de activiteiten geweldig, de begeleiders super, het hotel warm zowel in ontvangst als onder de douche en kamers. Het eten heerlijk en de lokale gids Mark had precies wat deze doelgroep nodig had ….een uitdagende manier van begeleiden waardoor jongeren een goed gevoel over hielden door het overstijgen van hun grenzen.
Matties4Ever bedankt iedereen die deze week tot een superweek heeft gemaakt ……..
