De berghutten van Andorra
Op zoek naar weer een ander land voor onze jaarlijkse bergwandeltocht viel mijn oog toevallig op een klein staatje in de Pyreneeën. Al snel wordt besloten om Andorra als negende Europees land te kiezen om de bergen in te trekken. Andorra heeft 29 berghutten waarvan er maar 2 bemand zijn. Volgens de site van andorratoerisme zijn de onbemande hutten vrij toegankelijk en worden door de regering van Andorra onderhouden. Er is stromend water aanwezig en in de hut behoort een zaag en bijl aanwezig te zijn voor het haardvuur en voor het geval dat het mis gaat een EHBO kastje. Omdat we de drukte willen vermijden zetten we een route uit in het noordelijke grensgebied langs onbemande hutten en om een rondje te kunnen lopen wijken we uit naar Frankrijk waar we eenmalig een bemande hut aandoen. De rugtassen worden extra zwaar door het voedsel, matje en slaapzak. In mijn GPS sla ik de hutten alvast op als waypoints als de kaart en kompas ons in de steek laat.
7 september 2011 gaat om 2.30 uur de wekker zodat we vroeg op Schiphol zijn voor de vlucht naar Barcelona. Daar halen we de huurauto op en rijden al vroeg in de ochtend richting parkeerplaats Pont de la Baladosa (1828m) in Andorra. Het navigatiesysteem dat we gebruiken toont ons unieke plekjes in Spanje. Al snel worden we door de binnenstad van Barcelona geleid door straten die toch wel iets te smal zijn voor onze auto. En vlak bij de grens van Andorra belanden op smalle steile binnenweggetjes en worden we aangehouden door twee personen in uniform. Na de vragen waar vandaan en waar naar toe, moest de achterklep open. Toen ze de 5 zware rugtassen zagen liggen mochten we door rijden en zij gaven aan dat we hier nog niet bij de grens van Andorra zijn. In Andorra aangekomen stoppen we in een klein stadje el Pas de la Casa om gasblikken in te kopen die nodig zijn om het eten te bereiden tijdens onze wandeltocht. Het was wel even zoeken omdat bijna alle winkels alleen belasting vrije drank en sigaretten verkopen. Verder rijdend slaan we bij Soldeu rechtsaf verder de bergen in met op het einde van de weg de parkeerplaats voor de auto.
De zware rugtassen gaan op onze rug en met een strak blauwe lucht is het een kleine 500m stijgen naar Refugi de Cabana Sorda (2295m). Eerst volgen we een beekje en zien achterom kijkend de auto steeds kleiner worden. Dan slaan we linksaf en stijgen verder tussen de laatste bomen en al snel komen de eerste zweetdruppels tevoorschijn. Bij de hut aangekomen worden we onaangenaam verrast door de rommel die buiten en binnen de hut ligt. Lege bierblikjes, stukken worst, zwart verbrande kippenpootjes in de haard en zelfs een vacuüm verpakte vleesverpakking die op ontploffen staat liggen her en der verspreidt. We gaan buiten in de zon zitten en al snel vertrekken drie jonge jongens met vijf blikjes bier in hun handen. Met een gerichte opmerking door een van ons krijgen wij de blikjes bier en genieten daar intens van. Er blijft een persoon over die veel zit te lezen en ook hij zal hier de nacht doorbrengen. We kunnen het niet aanzien en ruimen en vegen de rommel op en deponeren alles in de toevallig aanwezige afval korf. ‘s Nachts worden we wakker van een paard die zijn vacht schuurt aan de achtermuur van de hut. Even later verschijnt zijn kop voor het raam en laat de bel om zijn nek duidelijk klinken. Een wegsturende kreet vanuit de raam opening lukt niet dus er moet iemand naar buiten om het beest naar een andere speelplek te sturen.
Het water tappunt bij de hut staat droog dus vullen we onze drinkflessen bij een kleine uitloop van het meer Estany de Cabana Sorda. Vandaag lopen we over de GRP richting Refugi Coms de Jan met een uitstapje naar de bergkam op de grens van Frankrijk. Het begint gelijk met 400m stijgen en al snel wordt duidelijk dat ook dit jaar de tweede dag moeilijk gaat worden omdat we nog moeten wennen aan lopen in de bergen. Als we bij de splitsing zijn waar we richting de bergkam zouden gaan lopen haken er twee personen af. Zij dalen af richting Coms de Jan (2220m) en de rest stijgt verder naar Pic de la Coma de Varilies (2758m). De kam volgend moeten we twee keer een stuk dalen om een kloof te passeren. Vlak voor Pic de Ransol (2732m) stoppen wij er ook mee en dalen af naar de hut die we al een tijdje in het vizier hebben. Een lange afdaling die de pijn doet aan de benen maar bij de hut aangekomen kunnen we alle zweet en vermoeidheid afspoelen in een klein meertje. Het wordt nu tijd voor onze eerste maaltijd die we in droge vorm hebben meegenomen. Vele ingrediënten in verschillende zakjes moeten in de juiste volgorde in een pan aan de kook worden gebracht. Of het aan onze bereidingswijze lag weet ik niet maar het was niet het succes wat we er van verwachtte. Het kopje oploskoffie doet de smaak al weer snel vergeten.Net als de avond ervoor leggen we in de hut bij kaarslicht een kaartje met een slokje van de meegenomen sterke drank. Deze hut had ook weer een prachtige buitenlamp in de vorm van een bijna volle maan.
Vandaag een gekookt eitje bij het ontbijt omdat de rauwe eieren heel zijn gebleven in het bagageruim van het vliegtuig. Ze worden samen met het theewater aan de kook gebracht. De derde dag gaat naar Refugi Sorteny (1969m) en eventueel verder naar Refugi Rialb (1990m). Over kaal en rotsachtig terrein stijgen we langzaam naar Collada dels Meners (2719m). Hier betreden we het nationale park Vall de Sorteny en dalen weer naar een groenere omgeving met beekjes. Regelmatig houden we een pauze en discussiëren onderweg over allerlei zaken. We passeren een gebied met dorre ontwortelde bomen en staan stil van wat hier gebeurd zou kunnen zijn. De een denkt aan een brand en de ander aan een wervelwind. We komen er niet uit en wandelen verder naar Refugi Sorteny. Een grote maar nu nog verlaten hut met wel 50 slaapplaatsen en zelfs met een echt toilet. Net als alle andere hutten zijn de slaapplekken gemaakt van staal die stevig verankerd zijn aan de muur. We rusten even uit in schaduw want de zon begint toch wel aardig te prikken. Dan dalen we af tussen de bomen richting de beek Font Freda en volgen deze weer omhoog naar ons eindpunt van vandaag Refugi Rialb. Net bij de hut aangekomen komt van tegengestelde richting een paar koeien aanlopen die hetzelfde pad nemen als ons. Een paar worden tientallen en na drie kwartier zijn er honderden langsgekomen. Als maaltijd vallen we vandaag terug op het adventure food die we nog van het vorige jaar hebben over gehouden. Zak open maken en vullen met heet water, goed doorroeren en een paar minuten wachten. Dit gaat een stuk makkelijker en is smakelijker dan de maaltijd van gisteren. Morgen wordt volgens planning een zware dag dus wordt een wekker ingesteld op 7.30 uur.
Een lange tocht met drie pittige beklimmingen met als beloning een koel biertje in de bemande hut Refuge Rulhe. Die beloning moet ons vandaag op de been houden. Volgens onze kaart eerst in noordelijke richting en bij een beekje rechtsaf richting Port de Banyell (2529m). Beekje gemist en na een klein ommetje komen we weer op de juiste route maar dan raken we regelmatig de gele route stippen kwijt. Met enige vertraging en regelmatig de kaart bestuderend bereiken we Port de Banyell. Er volgt een lang kaal droog landschap zonder beekjes. Rechts van ons de bergkam waar we gisteren aan de andere kant liepen. Na een paar uur zien we voor ons Coll de l’Home Mort (2500m) omhoog rijzen. Geen gele stippen of steenmannen, gaan we linksom, gaan we rechtsom of gaan we door het midden omhoog. Het wordt vanaf de linkerkant en het wordt weer afzien door het hoge stijgings percentage. Zoals altijd komen we weer boven maar ondertussen begint het drinkwater op te raken. Enige tijd later verschijnt links in de diepte het meer Estany de la Coma ‘d Óssa met vele beekjes. Aan de overkant waar wij naar toe moeten, de doorgang die bereikbaar is door rechtsom op hoogte over de berghelling te wandelen. Naar beneden is geen optie dus gaan we verder hoewel dit niets heeft te maken met wandelen want als berggeiten springen we over de keien helling en laten ons leiden door de spaarzaam aanwezige steenmannen. Het laatste stuk gaat over een steile grashelling waarbij een van ons drie meter omlaag glijdt. Zwaar vermoeid bereiken we om 19.30 uur de doorgang op 2353m en weten dat Refuge Rulhe vandaag niet meer haalbaar is. Achter ons in de diepte het meer en voor ons in de diepte een beek. Maar enigszins op hoogte zien we in de verte het meer Estany Mirabulh en we besluiten om daar de nacht door te brengen. Volgens de kaart komen we onderweg daar naar toe ook de noodhut Cabane de Miraball (2325m) tegen. Inderdaad krijgen we een mooie hut in het vizier maar bij aankomst blijkt de deur op slot. Het brood nodige water halen we met moeite uit de minimale beekjes die zijn uitgesleten in het rotachtige grasland. Om een volledige maaltijd te koken heeft niemand zin in dus wordt het soep met een cracker. Later op de avond komen twee schaapsherders aan bij de hut die zij bewonen. In de beschutting van deze hut slapen we buiten in de open lucht. Regelmatig horen we vanuit de verte een windvlaag aankomen dus kruipen we zo diep mogelijk in de slaapzak.
Pas als de zon genoeg warmte uitstraalt kruipen we uit onze slaapzak. Vandaag kunnen we rustig de etappe van gisteren voltooien maar starten met een heftige afdaling over gras en puin. Beneden aangekomen wordt de omgeving weer wat vriendelijker en volgen we de beek Riu de la Coma de Varilles verder naar beneden en houden onderweg een koffiepauze. Vlak voor de laatste beklimming naar Refuge Rulhe nemen we een uitgebreide lunch bij de beek (1740m) en in de verte zien we parkeerplaats Pla de les Peires met de vele dag toeristen. Vroeg in de zondag middag komen we aan bij Refuge de Rulhe (2185m) en genieten in de zon van een koel blikje bier. Er is voor de nacht ruimte genoeg en dat was de afgelopen nacht wel anders want met 70 gasten was de hut overvol. Het is maar goed dat wij niet gisteren laat in de avond hier waren aangekomen. De zes persoonskamers zijn super klein. Als we onze rugtassen er zouden neerzetten dan kon niemand meer naar binnen en de deur niet meer dicht. Met enig tegenstribbeling kregen we een tweede kamer erbij. s’Avonds maakt de ondergaande zon een kleurig schouwspel aan de enigszins bewolkte hemel.
We verlaten de niet fraaie refuge en gaan op weg naar onze laatste hut Refugi Juclar in Andorra. We passeren vele heldere meren met prachtige spiegelingen op het wateroppervlak. Onderweg willen we Pic de la Pala de Sobre l’Estany (2829m) beklimmen die op de grens van Frankrijk en Andorra omhoog rijst. De rugtassen laten we achter bij de enige boom die hier zichtbaar is. De route die op de kaart staat kunnen we niet vinden en we zoeken onze eigen weg omhoog naar de top. Zonder rugtas gaat het een stuk makkelijker maar de helling geeft zich niet zomaar gewonnen maar een mooi uitzicht is de beloning. Via de andere kant zoeken we de weg omlaag over gras en puin hellingen. Irritant is het scherpe gras dat met zijn scherpe punten pijnlijk is tot bloedens aan toe. Beneden ligt een prachtig helder meer die we al eerder waren gepasseerd en nemen een duik in het koude water. Op de warme rotsen laten we ons door de zonnestralen drogen. Nu op zoek naar dat ene boompje waar de rugtassen staan. Er staan toch meer van die solo bomen maar de route weer volgend komen we toch weer bij de juiste boom. In de verte zien we de hut al en verder dalend tussen de twee meren Estany Primer en Estany Segon komen we aan bij Refuge Juclar (2313m). Op de site van andorratoerisme wordt deze vermeld als onbemand maar de hut wordt al drie jaren beheerd. Het voordeel is dat we niet hoeven te koken hoewel het in de hut wel mogelijk is. Na een blikje fris (bier is op vanwege laatste week) zit of ligt ieder nog even in de zon om nog even te genieten van de rust in de bergen die morgen voorbij is. Mijn schoenen hebben het na negen jaar hun beste tijd gehad en beide hakken zitten geheel los. Met de aanwezige siliconenkit wordt nog een noodreparatie verricht. Van een ander is de afritsbroek aan de achterzijde geheel doorgesleten van de vele zit pauzes. We berekenen hoeveel tijd we morgen nodig hebben om het vliegtuig te halen en bemerken dat het krap is. Na het leggen van een kaartje met de laatste borrel stel ik de wekker in op 6.30 uur.
7.00 uur wordt de eerste plots wakker dus kunnen we direct aan het ontbijt beginnen. Voor de laatste keer proppen we alles in onze rugtassen en gaat het nog 500m omlaag naar de parkeerplaats waar de auto op ons staat te wachten. Bijna missen we nog het vliegtuig omdat de tijd van boarding op de instapkaart niet betekend dat de gate open gaat, maar sluit.
Voor de GPS route en meer foto’s.
http://nl.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=2045362
Voor reisverslagen van eerdere jaren.
