Marsh in de Schotse hooglanden

Dit jaar ben ik, in eerste instantie met frisse tegenzin, naar de Yorkshire Dales en naar Schotland geweest. De frisse tegenzin sloeg bij de Yorkshire Dales al om in flinke enthousiasme en eenmaal in Schotland was ik helemaal verkocht en kijk ik al weer uit naar de vakantie van 2012!

Marsh....marsh.......en nog eens marsh
Donderdag 18 augustus bekijk ik aandachtig m'n wandelkaart. Dat ene pad langs de rivier blijft mij maar fascineren. Waar gaat het heen? Hoe lang zal het zijn? Een blik op de wegenkaart vertelt mij dat er in de middle of nowehere een stationnetje is "Corrour Station" Er is aan beide kanten van het spoor een meer. Aan beide meren is een lodge en tussen de twee lodges loopt een briddleway! Ik besluit nieuwsgierig opnieuw 8 pond uit te geven voor het ontbrekende stukje wandelkaart. Weer bij de caravan tel ik de hokjes, want elk hokje is één kilometer. Ik heb dan een globale indicatie hoelang het lopen is. Minimaal 22 km!!

Hmmmm, het moet te doen zijn, dus alles in orde maken. Naar de flappentapper om te zorgen dat ik genoeg geld heb, brood kopen zodat ik voldoende lunch mee kan nemen, wat flesjes drinken in m'n rugzak, m'n alarm van het mobieltje inschakelen zodat ik bijtijds wakker word, batterijen van GPS en fotocamera opladen, een leeg geheugenkaartje in de camera stoppen en wat het belangrijkste is......de trein en bustijden nagaan. Want ik zal eerst naar Corrour Station moeten. Als alles in orde is kan ik gerust gaan slapen. Ik pak nog een keer de kaart en tel opnieuw de hokjes. Alsof er iets veranderd zal zijn. 't Is toch wel erg ver, eerder 25 km dan 22 km. Ik pak mijn mobiel en zet het alarm af! Ik doe het toch niet.

Vrijdagochtend word ik, zoals elke ochtend in Schotland, om half 6 wakker. Het is een enorme mooie ochtend, de zon schijnt al volop en de eerste uren zal daar zo te zien geen verandering in komen! Dus toch maar gaan! Alles is in orde en tot in de puntjes voorbereid. Ik loop snel met Kyra naar de bushalte en even later zijn we allebei op weg naar Corrour Station. Er steken wat koeien het spoor over. Dit zorgt voor 20 minuten oponthoud. Maar rond kwart voor negen sta ik, met nog een echtpaar, op Corrour Summit. Ik steek het spoor over en wil over het pad langs het spoor richting het meer lopen. Bordjes vertellen dat Kinlochleven 15 mile is, Spean Bridge is ook 15 mile. Ford William, mijn einddoel, is echter 20 mile. Geschrokken staar ik naar het bord, 20 mile.......dat is zo'n 32 tot 34 km. Maar dan bedenk ik dat ik niet tot Ford William hoef!

Vanaf de parkeerplaats bij de waterval gaat een bus. Dus kan ik er zeker zo'n 8 km van af trekken. De eerste hindernis....een pikzwarte, dikke moerasachtige drab. Heb ik daar zin in? Hoe kom ik er langs? Ik kijk.....kijk.....kijk... Inmiddels komt het echtpaar ook aanlopen. "Volg mijn man maar. Hij weet wel hoe we dit het beste kunnen aanpakken" zegt de vrouw. En zigzaggend, springend van stevige ondergrond op stevige ondergrond, zoeken we onze weg door het drabbige veenlandschap. Ik begin er aardigheid in te krijgen en let niet meer op mijn rechtervoet, waarvan de sok alweer doorweekt is. (Ik kwam er deze laatste dag achter dat het paar schoenen dat ik mee nam ~ ze stonden beneden, dus waren het de goede schoenen die ik altijd aan heb gehad met wandelen ~ de oude waren die drie jaar geleden al afgedankt waren en dat de schoenen die thuis op de zolder stonden de spliksplinternieuwe, waterdichte exemplaren moesten zijn.)

Bij een erg breed stukje marsh ligt een gammel hekwerkje. De echtgenoot stapt er enthousiast op, blij dat er zo'n makkelijke oversteek is. Hij zakt er echter doorheen en zakt met z'n linkerbeen tot z'n kruis in de marsh! Oeps!!! Ik druk een glimlach weg .....'t is echt een grappig gezicht, maar ben blij dat ik het niet ben! Ik zie ook zo'n verraderlijk hekwerkje liggen, alleen hier is de oversteek wat smaller. Voorzichtig zet ik m'n ene been erop....dat houdt.....en ik spring over het laatste stukje marsh heen. We zijn nog géén anderhalve kilometer van het stationnetje verwijderd en hijgen al behoorlijk van onze ochtendgymnastiek.

Loop.........loop……spring………spring……sop……sop! Weer bagger, met dit keer een schuin staand paaltje. De man stapt op het puntje en springt over het tweede deel van het bagger. Ik hou niet zo van wiebelige rots of paalpuntjes. Daar zwik ik altijd enkels op. Dus besluit ik het vlakke stukje paal te nemen. Ik vergeet alleen dat dit, na de druppels van de natte kleding van m'n voorganger, het effect heeft gekregen van een glijbaan. En ja hoor.....ik roets over het vlakke gedeelte van het paaltje de drab in. M'n spijkerbroek is nat en vies! Lachend krabbel ik uit de bagger en we vervolgen onze weg. Bij het meer, inmiddels is het baggerpad een mooi kiezelpad, laat ik Kyra even zwemmen en het echtpaar loopt verder. Bij de lodge zouden we toch uit elkaar gaan, want zij wilden terug lopen naar Spean Bridge en ik naar Ford William. Als ik bij de lodge aankom, zitten zij de ontelbare midges te trotseren. Ik heb daar helemaal geen zin in en ik wil kost wat kost de bus van 17.15 uur halen (anders wordt de wandeling veel te lang) ik volg dus het pad langs de rivier. Het kan niet missen......gewoon de rivier volgen en dan kom ik bij de camping uit. Het tweetal neemt echter ook dezelfde weg, terwijl ik bijna zeker weet dat zij nog één bruggetje over moeten!

Maar ik zwijg.....ten eerste is mijn Engels niet zo erg goed dat ik iemand op een vergissing kan wijzen, ten tweede ben ik er niet helemaal zeker van dat ik wel het juiste pad volg en ten derde is het wel een veilig idee dat ik niet alleen zwerf in Schotland. Want ik heb al ontdekt dat de Schotten inderdaad niet aan markeringen doen! We volgen dus gedrieën de rivier en enige twijfel steekt bij mij de kop op. Want we lopen tegen de stroom in en volgens mij zouden we met de stroom mee moeten lopen. Na 16 km loop....loop…..spring..... spring.......sop……sop zijn we op een open vlakte......natuurlijk weer volop moeraswater. Er staat een huisje......wie heeft zin om hier te wonen.....er staat een bouwval en er staat, aan de overkant van de rivier, een auto. Links het dal in zie ik een briddle paadje, maar het echtpaar gaat het dal rechts in. Ik heb geen idee meer waar ik ben en een blik op de kaart maakt mij ook niets meer wijzer. Ik besluit dus maar in het voetspoor van het echtpaar te lopen. In het ergste geval kom ik in Spean Bridge uit en dan neem ik wel de trein, de bus of een taxi naar Ford William.

Als de rivier naar rechts afbuigt bekijkt de man opnieuw aandachtig zijn kaart. Hij kijkt echter bij het pad dat hij had moeten nemen en niet naar het stippellijntje dat hij genomen heeft. Ik wijs hem er voorzichtig op dat hij bij het tweede bruggetje de rivier is gaan volgen. Hij ontkent het stellig, is er blijkbaar nog steeds van overtuigd dat hij op de goede route zit. Aan de overkant ziet hij een paadje en stelt voor dat we die nemen. Ik weet dat we de rivier moeten oversteken, maar had toch op z'n minst wel verwacht dat er of stepping stones of een foothbridge zou zijn. Nee dus, een ford schijnt een doorwaadbare plaats te zijn in de rivier en we worden geacht gewoon door het water te lopen. M'n sok, die net droog was, wordt dus opnieuw nat, maar we vervolgen ons pad. Ik ben nu echt ongerust en ben blij dat ik niet alleen hier loop.

Want volgden we eerst de rivier tegen de stroom in terwijl de river Nevis de andere kant op stroomt, nu zie ik helemaal géén rivier meer! Of.......als ik heel goed kijk zie ik links van me een heel smal stroompje water lopen......maar dat kan nooit de river Nevis zijn!!! Maar met alle stroompjes waar wij ondertussen overheen moeten springen..... loop......loop.....spring.....loop....loop.....spring......spring, wordt de river Nevis steeds breder. De man zegt tegen zijn vrouw: "In het ergste geval komen we straks uit in Ford William" Waarop ik adrem antwoord dat ik dan zo blij ben en dat ik ze dan naar Spean Bridge zal brengen!

Om half 6 tuf ik doodmoe met zere voeten en nat want inmiddels is het flink aan het regenen, richting Spean Bridge om mijn medewandelaars bij het station af te zetten. Wat een wandeling!!!!Wat een landschap!!! Ik besluit zodra ik thuis kom een cursus navigatie met kaart, kompas en GPS te gaan volgen.