Winterbeklimming van de Ben Nevis

Februari. Vanuit Charleroi Brussels-South vliegen we met Ryanair naar Prestwick, zo’n 50 kilometer ten zuiden van Glasgow. Dit weekend willen we de Ben Nevis beklimmen, met z’n 1344 meter de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk. Aangekomen in de luchthaven van Prestwick begeven we ons naar de onthaalbalie van Hertz om de sleutels van onze huurwagen in ontvangst te nemen. We krijgen een spiksplinternieuwe Ford Mondeo toegewezen. Enthousiast gooien we onze rugzakken in de koffer en we vertrekken meteen richting Schotse Highlands. De sfeer is goed en iedereen heeft het naar zijn zin. Alleen,… valt het niet mee om te rijden met een auto met een stuur aan de rechterkant. Schakelen met de linkerhand, afstanden inschatten,… het blijkt allemaal niet zo evident en het duurt dan ook niet lang of ik rijd door een diepe put aan de linkerkant van het wegdek. Een lekke band is het gevolg. Als een volleerde racecrew monteren we binnen de 10 minuten een nieuwe band en nu neemt Wim het stuur over. In de late namiddag komen we aan in Fort William, het stadje aan de voet van de Ben Nevis. In een lokale bergsportwinkel kopen we eerst nog drie gasflesjes om vanavond ons potje te kunnen koken.

De berg op

We laten onze wagen achter op een parking en het begint al aardig te schemeren als we op pad gaan. Het is de bedoeling om vanavond nog tot “half way loch” te klimmen, en daar onze tent op te zetten. Het pad is duidelijk, maar soms erg geërodeerd en glad. Bovendien begint het te regenen en we moeten aandachtig zijn om niet uit te schuiven. We zitten op de normale aanlooproute en eigenlijk is dit pad van 1,5 meter breed pure luxe naar alpiene begrippen.

Halverwege de beklimming zien we een zadel met een meer. Dit is “half way loch”. Het is donker als we onze tenten opzetten bij het meer. We kiezen een mooi vlak sneeuwveldje uit en even later staan onze drie tenten opgesteld. Onze gevriesdroogde maaltijd wordt doorgespoeld met een paar slokken whisky. Serge had, bij wijze van feestelijke verrassing, een fles gekocht in Fort William.

We hebben een mooie, niet te moeilijke route geselecteerd op de beruchte noordwand van de Ben. In de bergsportwinkel van Fort William kregen we echter te horen dat er momenteel geen goede sneeuw- en ijscondities zijn op de noordwand, met een vrij groot lawinegevaar als gevolg. Na enig overleg besluiten we dan maar om morgen via de normaalroute verder naar de top te gaan. We kruipen in onze slaapzak en maken ons klaar voor een koude nacht.

In de mist naar de top

De volgende ochtend staan we vroeg op, en na een snelle hap zoeken we naar de normaalroute. De Ben Nevis zou 300 dagen per jaar in mist gehuld zijn. Deze dag is blijkbaar geen uitzondering en dus halen Geert en Wim de gps boven. Gestaag klimmen we richting summitplateau. Mijn gevoel zegt me dat we teveel naar de noordzijde klimmen, maar de “gps- mannen” spreken dat tegen en zeggen dat we ons pal op de normaalroute bevinden. Ik geloof er niets van. Af en toe trekt de wind de mistflarden open en ik zie meteen dat ik gelijk heb. Als Geert me zegt dat we bijna op het plateau aankomen vlak bij de top, weet ik 99,9 procent zeker dat zijn gps het niet bij het rechte eind heeft. En… inderdaad: even later komen we aan op het summitplateau, maar heel erg dicht bij de noordwand. Ik zei het toch! We lopen over het besneeuwde plateau naar de top en maken een paar foto’s. We are the highest people in the UK, en dat zonder joint! We lachen en amuseren ons als kleine kinderen. Door de dichte mist hebben we echter totaal geen mooie vergezichten. Dat is jammer!

De afdaling

Via de Carn Mor Dearg-graat beginnen we aan de afdaling. We maken een lus in onze tocht want de Ben Nevis en de uitlopende CMD-graat vormen samen een groot hoefijzervormig massief. Gelukkig trekt de mist nu op en hebben we een adembenemend zicht op de noordwand. De graat, die eigenlijk niet meer is dan een rommelig samenraapsel van grote rotsblokken, loopt naar het noord-westen. Wij moeten echter naar het zuiden, terug naar onze tenten. Halverwege de graat besluiten we om te traverseren in zuid-westelijke richting. Zo komen we uiteindelijk bij de voet van de indrukwekkende noordwand. Hier en daar zien we een touwgroep die toch probeert door de ene of de andere gully de verticale wand te bedwingen. Respect! Als we vanavond weer voor het donker in Ford William willen zijn, moeten we haast maken. We reppen ons naar ”half way loch” waar we onze tenten opbreken en zonder al te veel te talmen weer de afdaling aanvatten. Het worden 600 lange hoogtemeters en zoals zo vaak vind ik dat de cijfers op m’n hoogtemeter niet snel genoeg aftellen.

Diezelfde avond vullen we de verbrande calorieën weer aan in een lokaal restaurantje in Fort William. We slapen nog een nachtje in een jeugdherberg. De volgende ochtend vertrekken we weer vroeg naarde luchthaven Prestwick. Er wachten ons nog 220 kilometer langs “de verkeerde kant van de weg”…

Orlando

Orlando Furfari is recreatief alpinist. Af en toe laat hij zijn drukke bezigheden achter zich en trekt hij met zijn klimmakkers de bergen in, op zoek naar avontuur. Op zijn palmares staan tientallen vierduizenders in de Alpen maar ook in Koerdistan en Afrika heeft hij reeds verschillende toppen bedwongen. Zijn voorkeur gaat uit naar sneeuw- en ijsroutes. Hij is lid van de redactieraad van de Belgische Klim- en Bergsportfederatie en behaalde jaren geleden al zijn klimvaardigheidsbewijs (KVB 1 en 3). Hij is bereikbaar op o.furfari@telenet.be