"In de bergen ben ik thuis" - Interview met Tamara Lunger
Deze winter was ze op weg naar de top van de Nanga Parbat, maar moest 70 meter onder de top omkeren. Bergwijzer mocht Tamara Lunger, atlete van The North Face, een aantal vragen stellen over deze expeditie op een van 's werelds beruchte bergen.
Wat is nou eigenlijk zo spannend aan een winterbeklimming?
T: De charme van een winterbeklimming zit 'm in het overwinnen van je angst voor de kou en je eigen prestaties naar een hoger niveau tillen. Op de K2 kwamen Simone Moro en ik er achter dat we een goed team waren en dat onze expeditie goed liep. Er zat meer in. Toen besloten we dat we de Naga Parbat wilden gaan beklimmen.
Nanga Parbat heeft de reputatie van een 'Killer Mountain'. Waarom ga je dan toch die berg op?
T: Ik geef niet om de reputatie van de berg. Voor mij telt alleen de 'relatie' die ik met een berg heb. Als ik in het basiskamp aankom, wil ik de energie van de berg voelen. Ik wil voelen of de berg en ik als het ware kunnen 'samenwerken'. Zo'n relatie begint met een droom en een uitdaging. De uitdaging van Nanga Parbat is het grootst. De afstand tussen het basiskamp en de top is 4000 meter. Verder dan andere bergen.
Hoe was jouw relatie met de berg? Was die goed?
T: In het begin niet zo goed. Toen we in het basiskamp aankwamen was het slecht weer. Het was mistig en het sneeuwde. Ik was niet bang, maar het voelde ongemakkelijk. De wanden zagen er ijzig en stijl uit. Maar naarmate het weer beter werd, werd mijn gevoel ook beter. Ik had het gevoel dat ik er klaar voor was. We namen de Messner route, een ijzige en technische route, maar de route lag me wel. Het was een mooie en goede ervaring!
Wat waren de grootste uitdagingen die je had?
T: Iedereen zegt dat de K2 de moeilijkste berg is, maar toen ik op de Nanga Parbat stond, leek de K2 makkelijk! De route was stijl, er was veel ijs. Moeilijk dus, maar wel een mooi avontuur!
En mentaal? Wat waren de grootste mentale uitdagingen die je aan moest gaan?
T: Dat was ongetwijfeld de summit day. Ik voelde me fit genoeg toen we in kamp 4 waren en ik was er zeker van dat het me ging lukken. Maar het was wel ongelofelijk koud. Het was rond de -44 graden celcius, maar door de wind was de gevoelstemperatuur minder dan -50 graden. Al snel voelde ik dat m'n lichaam niet de kracht had die eigenlijk nodig was. Maar ik wilde positief blijven. Simone moedigde me steeds weer aan. Ik moest op zeker moment overgeven en elke keer dat ik iets at, voelde ik me slechter. Simone bleef echter vol goede moed naar de top coachen. Steeds kwam hij bij me om me aan te moedigen. “Nog 200 meter, nog 100 meter, nog 70 meter”, daarna verdween hij echter achter een rots en dat was het moment dat ik alle motivatie kwijtraakte. Ik kon niet meer verder en het was echt te laat. Als ik door zou gaan wist ik zeker dat ik niet meer thuis zou komen. Ik hoorde een stem die me zei dat ik terug moest gaan, dus ik draaide om en begon aan de afdaling.
Tijdens die afdaling viel ik bij het oversteken van een crevasse. Ik gleed zo'n 200 meter naar beneden. Eerst probeerde ik mezelf nog ergens aan vast te grijpen, maar dat ging niet en ik gaf het op. In mezelf zei ik gedag tegen de wereld en maakte me op om op de berg te sterven, maar toen hield opeens de val op. Ik kwam terecht op het enige plekje zachte sneeuw op misschien wel de hele berg. Die sneeuw brak m'n val. Ik had alleen een verstuikte enkel. Vanaf dat moment moest ik wel opschieten om bij het kamp te komen. Het werd al donker en min of meer op de tast wist ik de tent te vinden. Daar heb ik nog wel een hele slechte nacht gehad van alle pijn. Ik kon nauwelijks rechtop zitten. Toch zijn we doorgegaan naar beneden.
Al met al was het een goede ervaring. Ik heb op het randje gebalanceerd, maar daar hou ik wel van. Balancerend voel je ook dat je leeft!
Wat was de beste ervaring in dit verhaal?
T: Ik heb de top niet gehaald en dat is jammer, maar ik heb nu misschien wel meer uit deze beklimming gehaald dan wanneer ik de top wel bereikt had. Ik had op de top een innerlijke stem die me waarschuwt als het niet meer gaat. Het is voor mij heel waardevol om dat over mezelf te weten. Ik denk dat ik daardoor misschien wel rijker ben geworden door deze beklimming!
Wat zijn je plannen voor de toekomst?
T: Simone en ik zijn een goed team, dus samen met hem ga ik zeker door! Maar eerst moet ik herstellen. Ik heb nog last van m'n schouder en enkels. Eerst ga ik naar de VS voor een helikoptertraining. Maar ik stop niet met klimmen en ik ga zeker terug naar Pakistan. In de bergen ben ik thuis.
