HvO Querido op de Zugspitze

Vorig jaar had ik het voorrecht om, in opdracht van Tirol Outdoor Experience, met de mensen van HvO Querido* een driedaagse huttentocht in het Stubaital te mogen maken. Dit jaar beklimmen we de Zugspitze, met bijna 3.000 m de hoogste berg van Duitsland. Onze route loopt door het Reintal, via de Bockhütte, de Reintalangerhütte en de Knorrhütte. 

Net als de vorige keer hebben we in het voorjaar een trainingswandeling in de Kennemerduinen gemaakt. Waarschijnlijk was het slechte weer toen een voorbode voor onze tocht. We, de zes deelnemers met hun drie begeleiders (Maarten, Huib en Elly) en ik, treffen elkaar de avond voor de tocht in hotel Gungl Stubn in Untergrainau. Op het zonovergoten terras eten we een heerlijke cordon bleu met sla en friet. Daarna duiken we vroeg in bed, zodat we de volgende dag fris aan onze tocht kunnen beginnen. 

De weersvooruitzichten zijn niet om over naar huis te schrijven, er wordt zelfs sneeuw op de Zugspitze voorspeld. Als we aan het ontbijt zitten begint het te regenen en ziet het er naar uit dat we dat de hele dag zullen houden. In onze regenpakken stappen we in de bus naar Garmisch Partenkirchen, waar we de laatste inkopen doen, om daarna door te rijden naar het skistadion met de wereldberoemde schans van het vier-schansen-toernooi skispringen op nieuwjaarsdag. 

Na een laatste koffie begint daar de wandeling naar ons eerste overnachtingsadres, de Reintalangerhütte. Kort achter het skistadion lopen we door de Partnachklamm, een smalle kloof met hoge rotspartijen, waar het water met donder en geweld doorheen stroomt. Prachtig om dit natuurfenomeen te aanschouwen. Na de kloof vervolgen we onze weg over een breed grindpad langs de Partnach en door het Reintal. Ondanks het slechte weer, regen en dikke zeer laag hangende wolken, genieten we van de mooie natuur. Zeiknat komen we aan bij de Bockhütte, waar we ons opwarmen met een heerlijke erwtensoep met worst. Het is lekker warm in de hut en dus lastig om die te verlaten en de regen en kou weer in te moeten. Vanaf de Bockhütte wordt het pad wat smaller en krijgt de wandeling meer het karakter van een bergwandeling. Voor een aantal deelnemers best spannend, zeker als er een stroompje overgestoken moet worden door van steen op steen te stappen.

Aan het begin van de avond komen we veilig in de hut aan. Het is best druk in de hut, maar we vinden een lekker plekje in de hoek. De ‘hüttenwirt’ en zijn personeel zijn erg hartelijk en serveren ons een heerlijke spaghetti bolognese. Het is een enerverende dag geweest met veel nieuwe indrukken voor de deelnemers. Het wordt dan ook niet laat. 

Traditiegetrouw gaat de ‘hüttenwirt’ de volgende ochtend op zijn accordeon spelend door de hut om iedereen te wekken. Blijft een leuke ervaring! Het ontbijtbuffet met yoghurt, vers fruit en roereieren valt in de smaak. Als we naar buiten kijken lijkt het weer iets beter te worden, het is in ieder geval droog. Helaas is dat van korte duur, eenmaal onderweg moet de regenkleding weer aan. We lopen langs de oorsprong van de Partnach en maken een stiltewandeling.

Daarna begint de taaie klim naar de Knorrhütte. Het is koud, het regent en het zicht is nul komma nul. De beklimming is zwaar en heeft een paar, voor de deelnemers, spannende passages. Ze vinden het heftig, maar doen het geweldig. Eenmaal in de hut kijken we terug op een zware tocht, die veel emoties heeft losgemaakt. 

Sneeuw?! Het is augustus en we zitten slechts op 2.050 m?! Op de tafels van het terras van de hut ligt de volgende ochtend 2 cm sneeuw.

Gelukkig is het droog en klaart het af en toe op, zodat we een beetje uitzicht hebben. Onderweg naar de Sonn Alpin gondel lijkt het soms wel een poolexpeditie. We lopen door een 20 cm dikke laag verse sneeuw, het knispert en kraakt onder je schoenen.

De laatste 400 hoogtemeters overbruggen we met de gondel en dan staan we op de Zugspitze. Helaas is het weer dicht getrokken en kunnen we niet genieten van het mooie panorama. Toch is de voldoening groot, wat een prestatie! Met twee deelnemers en twee begeleiders beklim ik het allerlaatste stukje naar het kruis. Een mooie, maar voor de deelnemers wel erg spannende onderneming. Ze zijn dan ook blij als we weer bij de anderen op het plateau staan.

De ‘zahnradbahn’ brengt ons terug naar Grainau, van waar we onze driedaagse tocht afsluiten met een mooie wandeling door het dal. De zon is gaan schijnen, waardoor we een mooi uitzicht hebben op de Alpspitze en het Zugspitzemassief. Ook vanavond kunnen we op het terras van de Gungl Stubn eten, ditmaal kiest de ene helft schnitzel met sla en gebakken aardappels en de andere helft kip met sla en gebakken aardappels.

Na het eten evalueren we de reis, wat de nodige emoties losmaakt. Samengevat vinden de deelnemers de tocht zwaar, maar geweldig! Iedereen is ontzettend trots op zijn of haar prestatie. Maar bovenal heerst een gevoel van saamhorigheid, verbondenheid en trots zijn op elkaar. Waar we deze reis op papier begonnen als een groep met zes deelnemers, drie begeleiders en één gids eindigen we deze reis als een groep vrienden, die samen een onvergetelijke ervaring hebben beleefd en een ongelofelijke prestatie hebben geleverd!

En ik? Naast een gevoel van trots op de deelnemers en begeleiders voel ik me met ze verbonden en ben ik ontzettend dankbaar, dat ik deel mocht uitmaken van deze geweldige groep mensen!

* HvO Querido is in 2010 ontstaan uit een fusie tussen HvO (Hulp voor Onbehuisden) en de prof. Dr. A Querido Stichting, respectievelijk maatschappelijke opvang en geestelijke gezondheidszorg. Zij bieden ondersteuning, begeleiding en zorg aan mensen die zelf opnieuw de regie over hun eigen leven willen krijgen. Bijvoorbeeld aan mensen die het moeilijk vinden om zelfstandig te wonen, dak- of thuisloos zijn of andere maatschappelijke of psychosociale of psychiatrische problemen hebben.