Alleen de bergen in

De zomer heb ik een wandeltocht van 1500 kilometer gemaakt. Alleen. Op de Balkan. Van Slovenië naar Macedonië. Over een nieuw lange-afstandswandelpad: de Via Dinarica.  Als ik vertel dat ik alleen de bergen in trek krijg ik direct een boel vragen op mij afgevuurd; is dat niet gevaarlijk? Ben je niet bang voor beren, wolven of slangen? Of voor mannen? Is het niet eenzaam om alleen te wandelen? 

Voorbereiding 

Natúúrlijk vertrek ik niet zomaar alleen de bergen in. Ik heb al veel korte en lange wandeltochten gemaakt, ik ben als vrijwillig reisbegeleider actief voor Spring Reizen en ik heb mij uitgebreid voorbereid op deze reis. Wat voor weer kan ik verwachten? Welke 'uitdagingen' zijn er onderweg? Waar kan ik eten inkopen? En: hoe gedragen de beren zich hier? De trail heb ik thuis al minstens vier keer doorgelopen; op wandelkaarten, via de GPS-tracks, Google Earth en Google Maps. Thuisblijvers zijn op de hoogte van mijn plannen en route, kunnen in al mijn persoonlijke gegevens komen en ik heb afspraken gemaakt over wanneer ze zich ongerust mogen (moeten) maken. Omdat de berggebieden niet uitgestrekt zijn en de bewoonde wereld niet ver weg is, is er hier op veel plekken mobiel bereik. Als ik de kans krijg, stuur ik een bericht naar Nederland. Maar ik vertrouw niet alleen op de mobiele telefoon. Mocht er iets met mij gebeuren, dan is er geen maatje die mij kan helpen. Daarom heb ik ook Spot bij mij; een apparaat dat via de satelliet een bericht kan versturen, zoals bijvoorbeeld een SOS-bericht, waarna hulpdiensten ingelicht worden.

Daarnaast ben ik op voet te volgen; Spot stuurt iedere 10 minuten een bericht met daarin mijnprecieze locatie. Thuisblijvers kunnen mij op  een afgeschermde pagina volgen. Ik heb precies het het materiaal en de kleding bij mij om veilig en bij verschillende (weers)omstandigheden door de bergen te trekken. Precies, omdat ik zo min mogelijk gewicht wil dragen om zo gemakkelijk en zo snel mogelijk te kunnen bewegen. 

Contact is snel gemaakt

Buiten enkele bekende, toeristische gebieden kom ik weinig andere   hikers tegen, maar áls ik mensen tegen kom is het direct gezellig.  Eten en drinken komt tevoorschijn en een praatje is in het Engels,  Duits,  Frans of abacadabra snel en gemakkelijk gemaakt. Omdat ik niet  bepaald opga in de menigte spreken mensen mij aan. Wie ben je? Waar  kom je  vandaan? Wil je een kop koffie? En natuurlijk alle vragen uit  de introductie.  Vaak krijg ik een lift met de auto aangeboden. Nog vaker voel ik mij een prinses; bbq'en is hier bijvoorbeeld een geliefde  vrijetijdsbesteding en als ik langsloop ontkom ik niet aan een royale maaltijd - die overigens heel erg welkom is, want 1500 kilometer lopen  vraagt om een eindeloze aanvoer aan calorieën. Mensen bieden spontaan aan mijn drankje of eten in een restaurant te betalen of ik krijg een  wel héél vriendelijke rekening gepresenteerd. 'Nee' bedankt', is geen optie, heb ik inmiddels geleerd. Zo heb ik ritjes gemaakt in een  vrachtwagen gevuld met bijenkisten, in een Lada Niva en zelfs op een paard. Overal waar ik kom zijn mensen blij en trots om hun land en  gastvrijheid te laten zien. Ik kan niet anders concluderen dan dat de Balkan een geweldige plek is om alleen een wandeltocht te maken.  Wil je meer weten over de Via Dinarica?  Kijk dan op www.viadinarica.com.

De trail is gloednieuw en nog in ontwikkeling; het is nu al een aanrader, maar wordt steeds een beetje   mooier!  Wil je meer lezen over mijn wandeltocht? Kijk dan op mijn blog: www.reiske.nl