Omhoog naar de Alto del Perdón

Om half zeven gaat de wekker. Het ritueel is me inmiddels bekend: uit bed springen, snel wat water in het gezicht gooien, alles inpakken, schoenen aan en nog vóór het ontbijt vertrekken om die verschrikkelijke hitte voor te zijn. Ik ben onderweg naar Santiago de Compostela en heb vandaag de zesde etappe voor de boeg. Vierentwintig kilometer van het drukke Pamplona naar Puente la Reina, waar pelgrims uit heel Europa al eeuwenlang bij elkaar komen om de Arga over te steken.

De route loopt door uitgestrekte korenvelden en langs een sporadisch zonnebloemenveld gestaag omhoog naar de Alto del Perdón, de langgerekte ‘hoogte van vergiffenis’ die op 750 meter hoog boven het vlakke landschap uittorent. Ondanks mijn vroege vertrek in het donker, stijgt het kwik al snel naar 34 graden en snak ik naar schaduw.

Vanwege zijn hoogte en de windmolens die er bovenop prijken is de Alto del Perdón al van ver zichtbaar. De heuvelachtige gele velden en het uitgedroogde en stenige pad zullen de komende vijf weken mijn uitzicht bepalen. Na vijf dagen heb ik me het ritme van de Camino meester gemaakt: opstaan, wandelen, eten en slapen.

Mijn gedachten dwalen bijna meditatief af naar de lange tocht die me nog te wachten staat. Zes weken lang wandelen: vóór mijn vertrek leek het onmogelijk, maar nu ik hier ben besef ik dat het waarschijnlijk gaat lukken en dat Santiago vanzelf dichterbij komt.

Zes weken van huis. Mijn blik gericht op de windmolens van de Alto del Perdón bedenk ik me opeens dat ik daar voor mijn vertrek nauwelijks bij stil heb gestaan. Ik had bijvoorbeeld best de goedkoopste energieleverancier kunnen uitzoeken, maar ik heb alles gewoon achtergelaten zoals het was.

Schaduw vind ik ten lange leste in de tuin van een Romaans kerkje in het dorp Zariquiegui, dat als een oase opdoemt uit de hete geelgekleurde velden. Na een lange en welverdiende lunchpauze is het niet ver meer naar de col. Het slingerpaadje dat uiteindelijk de laatste meters omhoog leidt put me uit, maar het uitzicht is een geweldige beloning. De harde wind die bovenop waait is heerlijk verkoelend en het zoemende geluid van de windmolens geeft rust. Hier doe je het voor.

Het enorme stalen monument van een groep trekkende pelgrims met ezels en wandelstokken herinnert ons moderne pelgrims aan de lange traditie waarin we staan. Afgekoeld, voldaan en met nieuwe energie begin ik aan de afdaling. Wat is pelgrimeren leuk! Misschien loop ik na Santiago ook wel terug naar huis… Dan moet ik me misschien toch maar eens gaan verdiepen in die energieleveranciers. Zorgen voor later, want als Puente la Reina sneller dan verwacht achter een heuvel tevoorschijn komt, kan ik alleen nog maar denken aan de koude cerveza die daar op me wacht.

Afbeelding: Loutre1980 via Wikimedia Commons