Voorpret! Op audiëntie bij de koning van de Brenta
De Via delle Guide op de Crozzon di Brenta is de bekendste route van een van de markantste klimmens klimmers uit de Dolomieten, Bruno Detassis. Zelfs na dertig jaar herinner ik me levendig hoe indrukwekkend onze beklimming was. Maar de afloop ervan gaf ook veel stof tot overpeinzing, want toen mijn tochtgenoot en ik hoog in de wand kwamen we voor een klassiek dilemma te staan. M oesten we een cruciale beslissing moesten nemen, kwamen we voor een klassiek dilemma te staan.
Tekst & foto’s Robert Eckhardt
Van ergens onder mij in de wand dringen flarden door tot ons touwgroepje door van de opgewekte conversatie tussen Siep Stuurman en Ronald Binnebösz. Deze keer zit ik met Pieter Hamans aan het touw. Meestal is Pieter een boeiend verteller, maar in de ban van de Crozzon di Brenta is hij opvallend zwijgzaam. Siep, Ronald en ik zijn al lang vertrouwd met de steilte van Dolomietenroutes en de overweldigende diepte onder ons. Maar voor Pieter, die gewend is aan zonnig, vast graniet, is de eerste confrontatie met een Dolomietenwand bijna te veel. In 1989 verscheen van hem in De Berggids (tijdschrift van de KNAV, één van de voorlopers van de NKBV, red.) een artikel over onze Crozzon-beklimming. Als hij zijn angst beschrijft voor de dreigende, typische Dolomietenambiance klinkt daarin een flinke portie zelfironie in door: “Als D-day aanbreekt is mijn eerste overpeinzing: ‘Dit kan gewoon niet goed zijn.’
Hoog in de wand, na een lastige, veertig meter hoge spleet met daarin een overhang, zijn we plotseling een heel eind boven Ronald en Siep. Echt ongerust maak ik me nog niet als de eerste regenspetters beginnen te vallen uit donkere wolken die rond de top hangen. Wel moet ik uitgerekend even later aan de moeilijkste touwlengte beginnen, een traverse aan kleine greepjes door een compacte wand die nat en glibberig is geworden. Vanaf de standplaats waar Pieter mij zekert, heeft hij voor het laatst roepcontact met Siep. Gealarmeerd door het gerommel van een naderend onweer probeer ik wat tijd te winnen en slaag ik erin de traverse en de daarop volgende touwlengte in één keer te klimmen. Dat scheelt, één standplaats minder! Als de spetters overgaan in miezerregen zijn Siep en Ronald uit het gezicht verdwenen. Moeten we wachten? Kunnen we ze wel helpen?
Bliksemschichten treffen de top, de rollende donder wordt ontelbare malen weerkaatst door de bergwanden en het bivakhutje rukt aan z'n z’n kabels. Maar wij zitten veilig binnen en filosoferen: "“Hadden we ze moeten helpen? Konden we ze wel helpen?’.
Het hele verhaal lezen? Je leest het in het komende nummer van Bergen Magazine. Nog geen abonnee? Neem vóór 28 januari 16:00 uur een abonnement, dan ontvang je het volgende nummer omstreeks 8 februari thuis op de mat.
