De Pikhouweel met streepjes

Tijdens het afdalen van de Gran Paradiso was het genieten en tegelijkertijd afzien door de sneeuw, maar ja dat hoort erbij natuurlijk. Bij de refuge Vittorio Emanuele II aangekomen op een hoogte van 2.735 m was het goed toeven met een wel verdiende Birra Moretti. Het vorige deel uit deze reeks blogs lees je hierIk liep nog wat onwennig door de inspanning de refuge binnen om te zoeken naar geschiedenis, maar tevergeefs. Er was werkelijk niks wat nog herinnerede uit de tijd van de eerste beklimming van de deze mastodont. Dus de vragen die ik mij stelde onderaan de madonna, hoe ze gekleed waren en hoe het er in die tijd aan toe ging, konden dus niet worden beantwoord. Het werd mij als snel duidelijk dat ik op het punt stond mij te gaan verdiepen in nog vrijwel onbekend historisch terrein.

Het vorige deel uit deze reeks blogs lees je hier

Om de juiste uitrusting compleet te maken moest ik dus gaan zoeken. Maar waar en hoe en via wie ik informatie kon vergaren was de vraag. Genoeg vragen en al gaande de weg van mijn zoektocht groeide de fascinatie en werd mij ook duidelijk dat als ik dan wat had gevonden het ook meer dan alleen aandacht nodig had. Zo was er een moment dat ik bij een stalletje stond van een echte Fransman. Je kent het wel: Bourgondisch uiterlijk een mooie karakteristieke kop met een perfect gecoiffeerde snor. Hij had van alles, het leek wel de Winkel van Sinkel, maar alles wat enigszins te maken had met de bergsport was inmiddels meerdere stations gepasseerd en kwam in aanmerking voor een restauratie.

Hij was verbaasd dat ik niks bij hem kocht want ik was immers opzoek naar bergsport materialen en uitrusting. Nee ik ben opzoek naar items die nog gebruikt kunnen worden en of in aanmerking komen voor een facelift en dus niet het museum in gaan. Nee, mijn spullen denken dat ze gepensioneerd zijn, maar niks is minder waar.

Inmiddels heeft mijn passie ook de aandacht van mijn vrienden bereikt. Vanuit alle hoeken is interesse gekomen wat me ook weer de drijfveer gaf en nog steeds geeft om door te gaan en mijn uiteindelijk doel te bereiken. Toen op een dag een vriend mij belde met een serieuze stem, schrok ik even want hij klonk heel serieus aan de telefoon. Er schiet dan van alles door je hoofd maar hij vertelde met doordringende stem heb je even tijd om langs te komen, mijn antwoord: Natuurlijk geen probleem. Ook hij is een gepassioneerd liefhebber van oud industrieel erfgoed en oud calorisch aangedreven voertuigen, dat begint al bij hem op de oprit. Ik wist echt niet wat ik moest verwachten en erg ongemakkelijk nam ik plaats in een stoel. Het verlossende moment was daar, het was een klassieke pikhouweel waarvoor hij mij had gebeld. Ik keek hem waarschijnlijk met grote, verbaasde ogen aan.

“Deze is van de halfbroer van mijn schoonvader geweest,” vertelde hij. “Een oud RAF-piloot en Engelandvaarder Eddy van der Harst.” Ik vond het al ongekend dat hij dit verhaal met mij wilde delen, maar de grootste verbazing kwam nog toen hij zei: “Deze is voor jou, maatje!” Ik krijg nu ik dit schrijf er meteen weer de koude rillingen van. De Streepjes gekerfd in de steel staan symbool voor de bergen die hij er mee heeft beklommen. Eén kerfje is nog vrij vers. “Die kerfde ik zelf,” vertelde hij. “Toen ik er mee de Grossglockner beklom.”

Je ziet alles heeft een verhaal en de ene nog mooier dan de andere.

Jean-Jacques François is geboren in Nederland maar met Franse familiewortels. Van jongs af aan ging hij met zijn ouders de bergen in. Nu heeft hij als doel om de bergen te beklimmen zoals ze dat een eeuw geleden deden. Met alle materialen en uitrusting van toen. In deze reeks blogs volg je zijn zoektocht en avonturen. Ook op Instagram houdt Jean-Jacques zijn avonturen bij.