In Memoriam Robert Weijdert (1947 – 2024)

Vele bergliefhebbers zullen Robert Weijdert kennen van zijn artikelen en columns waarin de bergen immer een rol spelen. Robert was een alpinist van formaat met baanbrekende beklimmingen van de noordwanden van Nesthorn en Grosshorn en met 68 vierduizenders in de Alpen, een expeditie naar de Himalaya en een naar de Hindu Kush op zijn naam. Hij stond zich echter nooit voor op zijn prestaties, ja, had een hekel aan lieden die zichzelf belangrijk vonden en zich op de borst roffelden. 

Ik ontmoette Robert op een bergsportkamp in het Valnontey. Boomlange kerel, tanig en gebruind door de Alpenzon, op en top klimmer. Dat begon later te verschuiven, de nadenkende, kunstzinnige kant in hem kwam bovendrijven. Zeker, nog steeds ambitieus om een mooie route te doen op zijn lievelingsberg de Grivola. Maar er sloop iets in hem dat resulteerde in mooie, doorvoelde teksten over het zijn in de bergen, over het gevoel je soepel en krachtig in het terrein te bewegen, het uitzicht dat hem telkens weer overrompelde. Over vriendschappen ook. Hij begon daarnaast met schilderen van prachtige landschappen.

Robert begon in 1992 tochtengidsen te maken, eerst nog bij andere uitgevers. Samen met Charles Dufour stelde hij Bergland, een eeuw Nederlands alpinisme samen, het jubileumboek van de Koninklijke Nederlandse Alpenvereniging, waarin hij en Charles een bloemlezing hadden samengesteld met artikelen uit de verenigingsbladen van de KNAV én de NBV. Tien jaar later begon Robert zijn eigen uitgeverij. Hij wilde zelf gestalte geven aan al die tochten die hij in zijn hoofd had, op zijn manier en niet in een vaststaand stramien. Samen met Noes Lautier gaf hij onvolprezen gidsen uit in de reeks Met uitzicht op (Mont-Blanc, Dent d’Hérens, Gran Paradiso, Écrins en tot slot Matterhorn). Maar hij schreef ook een novelle, Het woeste land. In Valpelline, zomer in de bergen tastte hij af waar zijn fascinatie voor bergbeklimmen is ontstaan en waar hij, ouder geworden, is uitgekomen. Robert was naar zichzelf én anderen een kritische, autonome kijker en denker die de dingen op zijn eigen manier deed. 

Robert hield van boeken, van de geur van papier. Het herkenbare gevoel van een nieuw boek in je handen te hebben en de kaft te strelen. Het laatste juweeltje dat het licht zag was De weg naar het zuiden (Zie Bergen Magazine 2024-1, blz. 35). Daarin beschrijft hij hoe hij met zijn zoon Derk en dochter Eva de hen bekende reis naar het Valpelline maakt. Hier is een meesterverteller aan het woord die met subtiele zinswendingen de sfeer en intimiteit weet te schetsen die tussen vader, zoon en dochter leeft. De verwachting van wat komen gaat, zo vertrouwd en toch telkens weer nieuw. Voor de fijnproever en de goede verstaander. 

Op 28 maart overleed Robert. Hij is aan zijn laatste reis naar het zuiden begonnen.

(Marcia van Bijnen)