Hemelbrand - Cunturines Spitze - Dolomieten - Italië. Foto Frank Peters

Verhaal achter de foto: hemelbrand in de Dolomieten

Het is een uitputtende klim naar de top van de Forc Lagazuoi op 2778 meter. En een teleurstelling. Niet omdat de tocht niet mooi is, maar omdat ik de laatste kabelbaan heb gemist. Ik had een luxe ritje naar boven willen nemen. Eigenlijk tegen mijn principes in, want luxe hoort niet bij de bergen, althans niet zoals ik ze eigenlijk zou willen beleven, maar hoe ouder ik word, hoe rekbaarder dit soort principes.

Tekst en foto: Frank Peters

Gelukkig word ik nu gestraft voor mijn voorgenomen luiheid en druipen prikkende zweetdruppels via mijn wenkbrauwen in m'n ogen. Het is een soort Calvinistische zelfkastijding, ergens blijven hangen in een Katholieke opvoeding.

Bezweet en hijgend bereik ik de top van de Forc Lagazuoi. Gelukkig op tijd! Het licht is nog steeds mooi. Het leed is niet voor niets geweest, m'n luiheid is me vergeven.

Als na een poosje de zonnestralen uit het landschap zijn verdwenen, zie ik de lucht voor me steeds paarser worden. Heel mooi vind ik, maar wat er op dat moment achter me plaats vindt, weet ik dan nog niet. Ik maak een foto van de bijzondere kleur met op de voorgrond het topkruis op de Forc en in de verte de bergen met de opkomende maan. Allemaal prachtig, maar als ik om kijk, zie ik nog iets veel mooiers!

De zon, die inmiddels achter de horizon is verdwenen, verlicht met zijn laatste stralen de wolken boven de spitse toppen van de Cunturines. Het is alsof de hemel in brand staat. Ik grijp mijn telelens en verwissel 'm snel voor de groothoek, die nog op mijn camera zit. Dit soort lichtomstandigheden duurt altijd maar een paar minuten, soms zelfs seconden.

Voor een mooie compositie zoom ik helemaal in. M'n lens staat op 200 mm. Diafragma wordt f/4. Voor een landschapsfotograaf is dat aan de lage kant, want f/4 geeft een kleine scherptediepte, maar een groot scherptebereik is hier helemaal niet nodig. De bergen liggen zo ver bij mij vandaan, dat ik ze ook op f/4 allemaal scherp krijg, zolang ik de scherpstelring maar op oneindig laat staan. Door de keuze voor f/4 kan ik de sluitertijd redelijk hoog houden, namelijk op 1/10 seconde. Als ik uit de hand zou fotograferen zou 1/10 seconde op 200 mm echter nog niet toereikend zijn en zeker bewegingsonscherpte veroorzaken, maar ik werk van statief en dan is het een uitstekende sluitertijd. Scherpte gegarandeerd!

De mooie kleuren in de lucht zijn er inderdaad nog slechts een paar minuten. In die korte tijd maak ik meerdere opnamen. Het zijn fracties van een bijzonder moment, hoog in de Alpen. Een moment dat ik de volgende dag meeneem in de kabelbaan naar beneden.