Gezinsvakantie in de Zwitserse Alpen

Als kind ging ik met mijn ouders altijd naar de bergen in Zwitserland. In dertien uur reden mijn ouders met vijf kinderen achterin in één ruk naar Zwitserland. Mijn drie broers, mijn zus en ik zaten achterin, goed voorbereid op de lange reis. Een tasje met Dextro Energy - bij mij was die altijd heel snel op - een boek, en ik had mijn washand bij me. Niet om me onderweg te kunnen wassen, maar omdat ik die gebruikte bij het duimen. Meestal vertrokken we in de vroege ochtend, reden dan de hele dag, om in de vroege avond aan te kunnen komen op de plaats van bestemming. Onderweg werd alleen gestopt voor sanitaire noodzakelijkheden en om de benen te strekken. Tijdens de rit wisselden mijn ouders elkaar af bij het rijden en brachten ons zo veilig naar de Zwitserse bergen.

De eerste jaren gingen we naar een groot huis in Zug. Hiervan herinner ik mij vooral de beek die langs het huis liep. Mijn broers en ik bouwden er dammetjes van de keien en vingen er salamanders en hagedissen. Toen we de beek een keer een flink eindje omgelegd hadden kregen we de boze buurman, ‘boer Speck’, op bezoek. Hij woonde wat lager langs de beek en tapte water van af voor zijn dieren en kreeg plotseling geen water meer. We beloofden hem plechtig nooit meer met de beek te spelen. Of we ons aan die belofte gehouden hebben weet ik niet zeker, maar de buurman zagen we nooit meer terug. Ook herinner ik me de overvloed aan bramen en frambozen die we er plukten en de vossen die we op onze wandelingen ’s ochtends vroeg tegenkwamen. Geregeld zwommen we in het Zugermeer en aten er citroenijsjes (“Sieben Eis!”).

Een aantal jaren later vonden mijn ouders een nieuwe stek: een prachtig chalet, voorzien van de alom bekende rattenstenen, in Chandolin in Valais. Hier maakten we wandelingen boven de boomgrens, zagen steenbokken, reeën en Murmeltiere. We zwommen in knalblauwe, ijskoude bergmeertjes en dronken het frisse water uit de beekjes die we onderweg tegenkwamen.

Inmiddels heb ik mijn eigen gezin en verlangde ik ernaar mijn kinderen soortgelijke herinneringen mee te geven. Maar ja, waar begin je dan? De kans dat je op een plek terecht komt die nou net niet dát te bieden heeft wat in mijn herinnering het allerbelangrijkste was, is groot. Ik was bang voor teleurstelling. Misschien was alles wel anders nu in Zwitserland en zou het uitdraaien op een grote teleurstelling.

Gelukkig hadden vrienden van ons goede ervaringen in familiehotel Hüttenberg in Braunwald (Glarus). Nadat zij meerdere jaren achtereen enthousiast terugkwamen van hun vakanties, zowel in de zomer als in de winter, leek mij de kans aannemelijk dat dit een goede plek was om te beginnen. Zo kwam het dat wij in 2010 onze eerste reis met gezin naar Zwitserland aanvingen. Ook wij vertrokken ’s ochtends vroeg en kwamen na de nodige opstoppingen in Duitsland rond zes uur ;s avonds aan in Linthal.

Onderweg in de bergtram naar boven belden we de eigenaren van het familiehotel op om te horen of ze nog een hapje eten voor ons hadden. Een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn verzekerde ons dat hij wat voor ons zou bewaren, ook al waren we eigenlijk te laat. Een half uur later en een lekker avondwandelingetje rijker zaten wij ons te vergapen aan het adembenemende uitzicht met ondergaande zon en roze gekleurde bergtoppen onder het genot van een heerlijke maaltijd.

Hüttenberg bleek de ideale plek voor ons gezin. Naast vermaak voor de kinderen in de avonduren waren er in de omgeving verschillende wandelingen mogelijk die ook voor de minder geoefende wandelaars goed te doen bleken. Twee skiliften brachten je naar boven naar plekken waar uren gewandeld kon worden en waar de bloemen op de Zwitserse alpenweides geduldig wachtten op bewondering. De bruine koeien met bellen om, die ik mij uit mijn jeugd herinnerde, bleken hier nog altijd rond te lopen. En ook het groen van de alpenweides was nog altijd even schitterend als destijds. ’s Avonds bekeken we vanaf ons balkon het kleurenspel van de ondergaande zon en als het regende keken we om acht uur het Nederlandse journaal op de tv in de huiskamer.

Koert en Martje, de eigenaren van het familiehotel, verzorgden naast heerlijke maaltijden en een prima ontbijtbuffet in de ochtend, een gezellige middag met meerdere gezinnen met picknick bij de beek. We bakten broodjes boven het vuur en de kinderen speelden met blote voeten in het koude water van de beek. Bij thuiskomst na een lange wandeling stond er steevast een grote thermoskan met pepermuntthee klaar, heerlijk!

Aan het einde van de week verrasten Guido en de kinderen ons met een schitterende voorstelling. Guido, die aan Hogeschool voor Muziek en Theater in Rotterdam studeert en in zijn vakanties de kinderen in hotel Hüttenberg vermaakt, draaide in een week tijd een avondvullend programmaatje in elkaar waarin alle kinderen een rol speelden. De voorstelling bracht naast muziek en dans ook theatersport, waaraan ook de ouders mee mochten doen. Verbazingwekkend hoe de student de activiteiten had weten aan te passen aan de leeftijd van de kinderen en hoe hij heel duidelijk samen met de kinderen iets in elkaar had gezet waaraan zij veel plezier beleefden en waarop zij zichtbaar trots waren.

De volgende dag vertrokken wij richting Valais, waar ik opnieuw mijn hart kon ophalen aan een onveranderde schoonheid, met nieuwe ervaringen die ik nu op mijn beurt aan mijn kinderen kon meegeven. Zo werd onze eerste vakantie met gezin in de Zwitserse bergen een succes. Er zullen ongetwijfeld nog nog vele vakanties volgen.

zie www.hotelhuettenberg.ch.
Alle foto's zijn ook van Hotel Huttenberg