Lotte haar eerste huttentocht

Ze is 7 en ze is er helemaal klaar voor. Rugzak, wandelstok, camelback, enz., alles wat ze nodig heeft had ze inmiddels bij elkaar verzameld. Eigenlijk was ze vorig jaar met haar 6 jaar er al klaar voor. Door mijn ziekte ging het helaas toen niet door maar de medicijnen zijn aangeslagen en ik heb weer letterlijk lucht om te kunnen wandelen. Lotte gaat op haar eerste huttentocht!

Een aantal jaren terug zijn wij door vrienden met het Zwitserse bergvirus 
besmet. Jaarlijks bezochten we Zwitserland. De ene keer huurden we een chalet 
en deden dagtrips met de kinderen, de andere keer reden we vanuit Nederland 
heen en weer voor een meerdaagse huttentocht. Nog zonder kinderen....
 
Dit jaar hadden we weer het prachtige chalet Schaefli in Bellwald gehuurd. We 
voelden bij aankomst ons gelijk thuis. In de kinderkamer hing nog steeds een 
tekening van Lotte, toen 3 jaar. Op het programma stond een wandeling met 
Lotte naar een hut, daar blijven slapen en de volgende dag weer terug. Zou ze 
het leuk vinden? Zou dit het startpunt zijn voor een jaarlijks event van een 
meerdaagse huttentocht?
 
We gingen met z'n drieën, onze vriendin Melanie, Lotte en ik. De rest van 
onze twee gezinnen bleven in Bellwald achter. We wilden niet te zwaar beginnen 
dus zochten we een niet te zware tocht. In de brochure 'Familienfreundliche 
SAC-berghütten' viel de keus op een wandeling naar de Lämmerenhütte.
 
Het was dinsdag 21 juli toen Lotte uit haar bed kwam en zei 'misschien ga ik 
vandaag op m'n eerste huttentocht'! We hadden het steeds in het midden 
gelaten omdat we op de dag zelf het weer wilden checken en zorgen dat ze goed 
sliep. Ze liep al een paar dagen te stuiteren van de spanning. Maar vandaag 
was het zover, we gaan.
 
Na een autorit naar Leukerbad en de kabelbaan naar Gemmipass kon het 
eindelijk echt beginnen. Toen we bij de kabelbaan uitstapten zagen we in de 
verte naast de gletsjer ons doel de Lämmerenhütte liggen. Het begon gelijk 
goed, we moesten door een oude bunkertunnel zo hoog als Lotte haar lengte. 
Zij had nergens last van en merkte niet dat onze rugzakken langs het plafond 
scheurden. Uit de tunnel zagen we dat ons een mooie hindernis te wachten 
stond.

We zouden een sneeuwveld moeten oversteken. Aangekomen bij deze 
hindernis kregen we van Lotte les dat nu extra hard de regel 'om je heen 
kijken? Eerst stil staan!' gold. Deze wijsheid had ze van haar moeder die 
tijdens een tocht een dag lang met een koude natte broek het gelopen omdat ze 
deze regel niet had gerespecteerd. Ja in aanloop naar dit avontuur had Lotte 
ons alles wat ze kon bedenken gevraagd en dat kregen we deze dag van de gids 
in spe weer terug. Pap, je stok heb je niet aan de lage kant van de berg!, 
Melanie, die steen is nat dus glad! En vragen over de hut, wat eten we daar 
en wat voor wc hebben ze.
 
Na het sneeuwveld was onze eerste stop. We genoten van het uitzicht en Lotte 
berekende hoelang we nog moesten lopen. Ook kwam ze er achter dat de hut erg 
hoog lag. Na onze stop moesten we volgens haar het 'moeras' oversteken. Door 
het warme weer van 32 graden waren er veel stroompjes en natte modder. Dit 
maakte het oversteken extra spannend want in die modder wilde je niet 
uitglijden. Het grotere beekje staken we via een bruggetje over. Inmiddels 
wilde Lotte wel meer actie, tot nu toe hadden we eigenlijk alleen maar 
horizontaal gelopen. Toch werd er zingend verder gelopen. Gelukkig kwamen we 
bij de voet van de berg aan. We maakten nog een korte stop en aten heerlijke 
pruimen en chips.
 
We begonnen nu echt te stijgen. Eerst een zig-zag bergpad totdat we bij de 
touwen aankwamen. Langs een richel waren touwen aangebracht die parallel aan 
de waterval liepen. Nu werd het echt spannend en leuk. Dit had ze duidelijk 
niet verwacht. Vol energie begon ze aan de klim langs de richel. 'Pap, 
veiligheid voor alles dus ik zou daar je voet neerzetten, die steen ligt 
los'! Langzaam klimmen we naar boven. Eenmaal bovengekomen was het nog maar 
een kort stukje tot de hut. 'Pap, er staat naast de hut een trampoline'! 
Gelijk viel op dat er meer kinderen waren bij de hut, dat had ik bij andere 
hutten niet gezien. Lotte was alles vergeten over hoe moeilijk ze het af en 
toe vond en vond zichzelf een topper, wij sloten ons daarbij aan. Moet ik die 
crocs aan? Zei ze toen ze haar bergschoenen uit deed om de hut in te mogen 
gaan. We dronken met z'n drieën een heerlijke 'aankomst cola'. We lagen met 
een ander gezin op de kamer in één 9-persoons bed. We maakten ons bed in 
orde en maakten alles klaar voor de nacht. Om half acht gingen we aan tafel 
en aten gezellig met onze Belgische tafelgenoten het eerste gerecht: 
groentensoep. De Belgen werden tot onze hut familie gebombardeerd. tijdens 
het hoofdgerecht zorgde Lotte ervoor dat op tijd de macaroni of de saus werd 
aangevuld. Het toetje was chocoladevla met slagroom, Lotte had niet zulk 
lekker eten verwacht en at dan ook verschillende borden macaroni leeg.
 
Na nog even buiten een rondje hut  te hebben gelopen was het na het maken van 
een 'steenmannetje' bedtijd. Ja, dat was toch wel spannend, maar uiteindelijk 
sliep ze. Rond half zes werd ze wakker. Na nog even geprobeerd te hebben om 
nog even door te slapen heb ik haar haar leesboek gegeven want we hadden 
aangegeven pas om half acht  te willen ontbijten. Het ontbijt was eenvoudig 
maar voedzaam. Ik merkte dat Lotte niet echt zin had het Zwitserse brood te 
eten, maar met de honing voor de thee smaakte het toch prima. Daarna kon ze 
met haar speciaal sneldrogende handdoek, ja die had ze ook, zich met Melanie 
even voor de dag opfrissen.
 
Omdat we vroeg vertrokken, konden we eerst nog richting de gletsjer lopen om 
deze van dichterbij te bekijken. Lotte had er duidelijk geen zin in vandaag. 
Ze was duidelijk moe van gisteren en het late gaan slapen. Steeds was de 
vraag of we al terug gingen. Nadat we de nodige foto's waren genomen, ook 
door Lotte met met de spiegelreflex van Melanie, begonnen we aan de 
terugreis. Lotte kon moeilijk op gang komen. Melanie zei tegen Lotte dat ze 
haar stok moest vast pakken en een treintje moest vormen. Dit was het 
keerpunt, de dieseltrein Lotte kwam op gang. We liepen weer langs de hut 
richting de afdaling. Aangekomen bij de touwen voor de afdaling was ze vol op 
stoom en kregen weer alle regels voor de bergen te horen. We begonnen aan de 
afdaling langs de richel parallel aan de waterval wat spannend was omdat het 
qua techniek niet op het stijgen leek. Bij het stijgen en dalen had ik Lotte 
haar klimtuig aan mij gekoppeld en achteraf was ik daar bij een glijpartij 
tijdens het dalen erg blij mee. Ik had verwacht dat het dalen sneller zou 
gaan dan het stijgen maar merkte snel dat de stappen erg groot waren en dat 
ook dalen voor haar langer duurde.
 
Beneden aangekomen stopten we op dezelfde plek als de heenweg en aten nootjes 
en koekjes. Wederom verbaasde Lotte hoe hoog de hut lag en hoe hoog ze had 
geklommen. We wandelden weer door het 'moeras' richting het sneeuwveld want 
dat was toch ook erg leuk. Maar na elke heuvel zagen we geen sneeuwveld, zou 
het zijn gesmolten? Het was namelijk wederom 32 graden. Toch kwamen we 
uiteindelijk bij het sneeuwveld aan. En ja hoor wederom het verhaal van haar 
moeder en haar koude billen na een glijpartij en dat het Lotte echt niet ging 
gebeuren. Voor de bunkertunnel hielden we nog een korte pauze. Na de tunnel 
nog een korte klim naar de kabelbaan, maar wat viel die tegen. Ze zat er 
compleet doorheen. Alles werd uit de kast gehaald om haar boven te krijgen. 
Maar net zoals bij aankomst bij de hut was ze toen we boven bij de kabelbaan 
aankwamen alles vergeten en was het 'Dit was zwaar maar gaaf, ik wil vaker 
mee en dan meer dagen!!'.
Is een nieuwe traditie geboren? Het was in ieder geval een bijzondere 
ervaring om zo met je dochter op te trekken.