Monviso, beschermer van de Povlakte
Een boeiende "net niet" beklimming van de Monviso. Of hoe het zelf een berggids kan vergaan in de bergen.
Vorig jaar waren we al samen actief op de Argenterra en dit jaar staat Monviso op het programma. Vanuit Pian del Re vertrekken we naar rifugio Giacoletti waar Giugiu ons opwacht. Andrea, de eigenlijke gardien van de hut is even naar de opening van een nieuwe hut in het massief.
Als voorbereiding op de beklimming van de Monviso hebben we een klim op de Punta Venetia op het programma gezet. De cresta est of cresta Perotti is van het geschikte niveau zodat Herwig ervan zou kunnen genieten en we er een tijdje mee zouden bezig zijn. 480 meter klimwerk verspreid over 13 touwlengtes. Het blijkt inderdaad wat we nodig hadden en wanneer we uiteindelijk het kruis op de top gebruiken als laatste zekeringspunt is Herwig één en al lof over de route. Aan het kleine bivakhutje net onder de top (4 personen) versterken we de inwendige mens en daarna volgt de afdaling langs het steile “couloir del Porco”, eens een niet ongevaarlijke afdaling maar Andrea, de gardien bracht er heel wat bekabeling in aan zodat ook geoefende bergwandelaars er nu zonder veel veiligheidsproblemen hun weg kunnen gaan.
Na een opknapbeurt van de carrosserie van Herwig – zijn knieën en onderbenen hebben wel wat weten mee te genieten van de klim – is het dodo. Morgen is er weer een dag en lopen we aan naar rifugio Quintino Sella aan de voet van de Monviso.
We hebben meer geluk dan de vader uit Torino die met zijn dochtertjes van bijna 5 en 7 van de hut naar beneden loopt en al zijn aandacht nodig heeft om zijn kleine spruiten in het oog te houden.
Voor onze voeten tracht de zwarte salamander, endemisch in dit gebied, zich te verschuilen onder het groen maar we zijn hem te snel af. We zullen zijn soortgenoten nog enkele malen terug zien. Daarnaast maakt ook een exemplaar van een speciale kikkersoort uit het gebied zijn opwachting en kleuren de najaarsbloemen onze weg tussen de schitterende bergmeertjes. Mooi dat we dit ook aangeboden krijgen. Met ooglappen in de bergen rondlopen zou te spijtig zijn.
In de hut krijgen we te horen dat we morgen wellicht de enige zullen zijn die de normaalroute van de Monviso zullen beklimmen. Raar dat hier op dit moment zo weinig volk is mar we zijn er niet rouwig om. We krijgen de rust van de bergen in zijn totaliteit cadeau. Een collega met twee sportieve vrouwen zullen we wel tegenkomen. Zij hebben de oostgraat op het programma en dalen langs dezelfde weg af.
Na een vluchtig ontbijt, dat we zelf wat aangevuld hebben met kaas die we gisteren aan de parking bij de plaatselijke boerin konden kopen, gaan we in het donker op stap. Het wordt een lange dag dus we kunnen maar beter vroeg vertrekken. De uitgebreide en steile passages die gezekerd zijn met kettingen laten zich voelen maar alles loopt verder vlot. De eerste etappe zit erop. Vanop de col loopt het over brokkelig, licht stijgend rotsterrein tot aan het bivakhutje vanwaar het steilste stuk van de klim begint. We zullen er echter nooit geraken.
Halverwege begint het in mijn maag wat te rommelen en een korte sanitaire stop kan al wat verluchting brengen. Echter niet voor lang. Iets hoger moet ik alweer een pitstop nemen en begint alles fout te lopen. Wat teveel is wil er nu ook langs boven uit maar blijkt alleen maar geelkleurig galvocht te zijn dat zijn weg op erg pijnlijke braaksessies naar buiten zoekt. Ik behoed u van verdere details maar het aanblik kan niet mooi geweest zijn. Ik probeer mij een leefbare houding te vinden maar mijn zoektocht is vruchteloos. Elke ademhaling wordt pijnlijk en zet weer nieuwe acties in gang. Er zit niets anders op dan de bergredding te verwittigen om mij uit deze pijnlijke situatie te verlossen. Zoals het er nu uitziet kan ik zelfs de veiligheid van Herwig niet meer voor mij nemen.
In het ziekenhuis stelt men een erg zware darmontsteking vast, gewoon dysenterie. Een niet erg fraaie bacterie heeft lelijk huis gehouden maar na een infuus met medicatie in het plaatselijke ziekenhuis, nemen de pijnlijke krampen en kolieken af en kan ik terug Herwig terug opzoeken. De game is over voor dit jaar.
Een erg rare situatie voor mij als berggids, omdat je jezelf in de onmogelijkheid voelt om de veiligheid van je klant nog in het oog te houden. Daarmee ben je immers heel de dag bezig. Als berggids ben je uiteraard ook maar een mens, dat was hier duidelijk, maar ben je altijd met het lot van de klant begaan en cijfer je jezelf daarin weg. Het kwam mij op dit onfortuinlijke moment erg onwezenlijk over.
Einde goed alles goed. Deze, voor Namaste gelukkig eenmalige situatie, kende een goede afloop en zo moet het ook. En voor Herwig, bedankt voor de ondersteuning en de koelbloedigheid. We maken dit op één of ander moment nog wel goed.
