Verhaal in de Gamchigletsjer
Hoe lang ligt hij hier? Seconden? Minuten? Uren? De gruwelijkheid van de situatie dringt langzaam maar zeker door, tegelijk met het ijswater dat, Goretex ten spijt, langs mouwen en broekspijpen naar binnen sijpelt. Hij is beland in een immense kathedraal van blauw ijs. Grillige, doorschijnende fresco’s versieren de macabere ruimte. Een afgebroken klimtouw, bevroren in een meterslange glasheldere ijspegel, markeert hoog boven hem de onbegaanbare terugweg naar de oppervlakte van de gletsjer.
Het moet een vreselijke val geweest zijn, realiseert hij zich. Het is een wonder dat hij nog leeft. Toch is er geen pijn, zijn gevoelloze lichaam wordt af en toe opgeschrikt door een tinteling. Zijn blikken glijden via de lege display van zijn horloge, langs zijn klimgordel, naar een paar zwaar verroeste stijgijzers aan zijn voeten. Een stroomversnelling van beelden komt op gang.
…de beklimming van de Gamchigletsjer…de laatste steile meters langs touwen omhoog naar de lücke…het majestueuze uitzicht over het Kanderfirn…de klauterpartij omlaag…de afdaling van de gevaarlijke Tschingelgletsjer…gekraak…de bodem die verdwijnt onder zijn voeten...een ijselijke gil…en daarna die vreemde stilte, die nu al een eeuwigheid lijkt te duren…
Paniek maakt zich van hem meester, nu hij zich de in volle omvang realiseert dat hij als een rat in deze val zit. Maar bewegen kan hij niet, al worden de tintelingen steeds sterker.
Rillend wordt hij zich bewust van een schrapend geluid dat steeds dichterbij komt. Voor hij zich af kan vragen wat het is, valt er een groot stuk ijs uit de wand naast hem. De ruimte is nu vol daglicht, waardoor hij totaal verblind raakt. Hij hoort slechts dat twee mensen de ijsholte binnenkruipen en verbaasd fluisteren.
“na jaaaa!”
“was ist?”
“ich kann’s nicht glauben!”
“die muss hier mindestens hunderd jahren…”
“unmöglich!”
“doch! schau die steigeisen mal an”…
Dit verhaal is ingezonden door Harrie Ambergen voor de Bergwijzer-schrijfwedstrijd met als thema: Een bijzondere ontmoeting in de bergen.
